(1922-83), polski poeta, prozaik, a także tłumacz i autor krótkich sztuk; początkowo pracował jako reporter w prasie codziennej. Twórca eksperymentalnego (por.:) Teatru na Tarczyńskiej (1955), w którym wystawiane teksty („Teatr Osobny”, 1973) były prowokacją wobec obowiązującego modelu literatury socrealistycznej. Do poezji wprowadził tematykę peryferyjną współczesnej kultury (podmiejska tandeta, nowe osiedla wielkomiejskie, codzienne przedmioty użytkowe), nadając im rangę znaków nowego odczuwania rzeczywistości („Rachunek zaściankowy”, 1959, „Mylne wzruszenia”, 1961,„Przepowiadanie sobie”, 1981). Odkrywczość językowa B. sprawiła, że stał się jednym z głównych twórców poezji lingwistycznej. Wielka wrażliwość B. na język codzienności, warszawskiej ulicy, a także nowatorstwo w jego przetwarzaniu znalazło wyraz także w prozie („Pamiętnik z powstania warszawskiego”, 1970). Do twórczości parateatralnej powrócił w ostatnim okresie życia, tworząc oczyszczający przez śmiech „Kabaret Kici Koci”. Utwory B. wielokrotnie były adaptowane przez teatr; do najciekawszych realizacji należy spektakl oparty na twórczości B. „Zapisz to, Miron” w reż. Ryszarda Majora w warszawskim Teatrze Powszechnym (1985) z udziałem Władysława Kowalskiego.
