Nie trzeba być admiratorem twórczości Marguerite Duras, która jednych zachwyca a innych nie, żeby docenić walory tego spektaklu, który ukazuje świat jak lustro weneckie. Wszystko się w nim odbija, ale i tak tajemnica pozostaje nienaruszona. A to za sprawą aktorskiegoCzytaj dalej
Kategoria: Polski
MINETTI
To piękny tekst, rzadki dowód dobrych uczuć Thomasa Bernharda do teatru i aktorów. Przede wszystkim do aktorów, a w tym przypadku do Bernharda Minettiego, legendy niemieckiej sceny, którego imieniem nazwał bohatera i jedną ze swych najlepszych sztuk. To już drugaCzytaj dalej
BABA-DZIWO
Nie wiadomo do końca, w jakiej sprawie sztuka została napisana – jako argument w walce feministek o prawa kobiet czy przeciw nim? Premiera w Polskim nie rozwiała tych wątpliwości – ani reżyserka, ani aktorki (bo to sztuka napisana przede wszystkimCzytaj dalej
M.G.
Wyczekiwany spektakl Moniki Strzępki (reżyseria) i Pawła Demirskiego (tekst) portretuje stan wielkiego rozczarowania, jakie przynosi współczesna Polska, pozbawiona wyrazu, solidności i rozsądku. Nawet inteligenckie fascynacje Gombrowiczem (jedna z najlepszych scen w spektaklu) okazują się auty-upupieniem, rezultatem powierzchownej lektury, która nijakCzytaj dalej
ONI
Cywilizacyjny zakręt, brany bez zabezpieczenia i wizji przyszłości został ukazany sugestywnie, choć bez nostalgii. Ten spektakl to przede wszystkim przestroga przez smutną przyszłością, w której jednostka nie już nic do gadania. Zblazowany Bałandaszek w kreacji Tomasza Drabka to zadowolony zCzytaj dalej
DZIADY
Janusz Wiśniewski, reżyser słynący autorskimi spektaklami, w których tekst bywa poddawany rozmaitym operacjom i miksowaniu – potraktował dzieło Mickiewicza solennie. Choć poczynił ogromne skróty (spektakl trwa niewiele ponad dwie godziny), uwydatnił sens poematu, które ośrodkiem jest starcie dobra o złaCzytaj dalej
BORYS GODUNOW
Spektakl o rzadkiej urodzie, z bujną scenografią (kilkanaście zmian miejsca akcji), wielkiej obsadzie (gra niemal pół setki aktorów) i wysmakowanymi kostiumami w stylu epoki. Przez scenę przetaczają się więc tłumy bojarów, szlachty, żołnierzy, mnichów, dzieci i przedstawicieli plebsu. Na scenieCzytaj dalej
WYZWOLENIE
Konrad Grzegorza Falkowskiego różni się od rozognionego Konrada Jerzego Treli (który pojawia się w tym przedstawieniu niczym cytat) ze spektaklu Swinarskiego. To Konrad rozpalony przyszłością, ale niepewny jutra. Parada aktorów, którzy pojawiają się na obrotowym talerzu sceny w czarno-białej (jakCzytaj dalej
ST. NICHOLAS
Monodram Szymona Kuśmidera zrealizowany na ćwierćwiecze jego pracy scenicznej. Tekst powstał 20 lat temu, wystawiany już wcześniej w Polsce (Teatr Ateneum, wyk. Jan Englert). Autor celnie ośmiesza niekompetencje krytyki teatralnej, posługując się groteską i wyolbrzymieniem. Niezbyt rozgarnięty recenzent-pijaczyna, puszący sięCzytaj dalej
Mazurkiewicz, bój się Boga!
Tomasz Miłkowski pisze po premierze „Żołnierza królowej Madagaskaru” w Teatrze Polskim w tygodniku „Przegląd”: Sławny nasz reżyser i aktor Janusz Warnecki napisał przed laty, że „Żołnierza królowej Madagaskaru” Juliana Tuwima nie da się dobić. Bo historyjka o mecenasie Mazurkiewiczu przybywającymCzytaj dalej
Nie lawiruj, płyń prosto pod wiatr
Tomasz Milkowski pisze w październikowej „Stolicy” po premierze DEPRAWATORA Macieja Wojtyszki w Teatrze Polskim w Warszawie w reżyserii Autora: To ostatnie słowa Gombrowicza, jakie padają w sztuce Macieja Wojtyszki „Deprawator”. Niczym rodzaj przesłania, skierowanego do artystów (i nie tylko). Wojtyszko,Czytaj dalej
KRÓL
Główny bohater-narrator, starzejący się Jakub Szapiro, były bokser i gangster, zmaga się z przeszłością. Mieszają się mu fakty, ludzie, sytuacje, fantazje z rzeczywistością, samcza postawa macho z poczuciem niewybaczalnej winny. Widz do końca nie wie, co wydarzyło się naprawdę iCzytaj dalej
WUJASZEK WANIA
Nie ma tu nic z modnego przepisywania, dopisywania, dekonstruowania. Reżyser idzie za dramaturgiem, niczego nie zmienia w zasadniczym nurcie fabuły ani też w tekście. świat, który oglądamy, to fotografia, żywy obraz przeszłości, odtwarzany przed ich oczyma. Taki właśnie pocztówkowy, zapierającyCzytaj dalej
MARLENA. OSTATNI KONCERT
Opowieść o Marlenie Dietrich, snuta przez nią samą, kiedy po zakończeniu kariery odgrodziła się od świata. W roli ikony masowej kultury Grażyna Barszczewska, ukazująca trud podtrzymywania przez gwiazdę własnej legendy. Echa lat minionych przywołuje w piosenkach Izabella Bukowska-Chądzyńska. MARLENA. OSTATNICzytaj dalej
DOM LALKI
Scena wygląda bardzo po skandynawsku, obowiązuje północne wzornictwo i północny chłód. Ale pod tym lodem wrze. Emocje spalają przede wszystkim Norę, nawet jeśli na początku tego nie widać. Za podwójnymi rzędami oszklonych drzwi, które oddziela wąski korytarz, co pewien czasCzytaj dalej
MĄŻ I ŻONA
W nowych dekoracjach Jarosław Kilian z powodzeniem przeniósł akcję komedii Fredry na schyłek międzywojnia. „Mąż i żona” zamiast w dworku szlacheckim rozgrywa się w eleganckiej willi w stylu art deco. Znajdujemy się w ogromnym salonie z przeszklonymi drzwiami i panoramicznym,Czytaj dalej
NIEZATAŃCZONE TANGO
Grażyna Barszczewska portretuje na scenie nieśmiertelną Matkę, która trwa przy swoim dziecku zawsze. Sama ten kształt ulepiła, tworząc sugestywny spektakl, o meandrycznej dramaturgii, w którym dochodzą do głosu różne tony, napięcia, nastroje, emocje. I wzruszenia. Nie maluje obrazu cukierkowego –Czytaj dalej
3X MROŻEK
Trzy jednoaktówki Mrożka w reżyserii wytrawnych aktorów, a to znaczy, że to Mrożek przede wszystkim aktorski. Mistrzowie wspomagają młodszych kolegów w znalezieniu języka do tych matematycznych opowieści o przemocy, władzy i dominacji. Zaczyna się od tajemniczego Karola (czy w ogóleCzytaj dalej
KRAPP I DWIE INNE INNE JEDNOAKTÓWKI
Na 70. rocznicę urodzin Andrzej Seweryn przygotował wieczór trzech jednoaktówek Becketta, którego spoiwem jest Ostatnia taśma, a okalającymi utworami (partneruje mu w nich Antoni Ostrouch) Fragment dramatyczny II i Improptu „Ohio”. We Fragmencie dramatycznym II, dwaj metafizyczni urzędnicy sprawdzają kartotekęCzytaj dalej
PODRÓŻE GULIWERA
Czy to jest na pewno spektakl dla dzieci? Ależ tak, odpowiada Kilian, i ma rację Nie ma nic głupszego od traktowania dzieci jak… dzieci, to znaczy infantylizowanie dzieci, ujawnianie stosunku protekcjonalnego czy demonstrowanie wyniosłości, Kilian sięgając po powiastkę Swifta pokazuje,Czytaj dalej