Wciąż dzwoni. Uciążliwie. Mężczyzna siedzący tyłem do widzów w ciemnym wnętrzu jakiejś kawiarni (Mateusz Król) ani drgnie. Kobieta przy sąsiednim stoliku (Barbara Wypych) zwraca mu uwagę, żeby odebrał telefon. Mężczyzna nie reaguje. Komórka wciąż dzwoni. Kobieta wstaje, podchodzi do mężczyzny,Czytaj dalej
Kategoria: Współczesny
GDYBYM CIĘ NIE POZNAŁ
Kataloński dramaturg (i reżyser) Sergi Belbel dał się poznać Europie, także w Polsce – kilka jego sztuk trafiło u nas na afisz (m.in. Po deszczu w warszawskim Teatrze Powszechnym). Tym razem na małej scenie Teatru Współczesnego można obejrzeć jego komedięCzytaj dalej
KTO CHCE BYĆ ŻYDEM?
Marek Modzelewski pisze coraz lepsze sztuki, Specjalizuje się w komedii, co u nas rzadkie, choć to komedie gorzkie, bardziej tragikomedie niż utwory łatwe, lekkie i przyjemne. We Współczesnym kolejny tego dowód – po brawurowym Wstydzie – na afisz weszła nowaCzytaj dalej
Wachlarz
Klasyka komedii w wysmakowanym wykonaniu, a w szczególności w scenicznej oprawie – piękno utrzymanych w brązach kostiumów i dekoracji, muzyka Jerzego Satanowskiego zachwycają. Budzi też podziw wystylizowane otwarcie (i finał) spektaklu, kiedy postaci zamierają niczym marionetki, tworząc rodzaj unieruchomionej rzeźby.Czytaj dalej
WSTYD
Błyskotliwie napisana tragikomedia. Kluczem otwierającym szafy z trupami staje się zerwane wesele, do którego w ostatniej chwili nie dochodzi. Pan Młody ucieka sprzed ołtarza. Ale młodych nie zobaczymy na scenie, tylko ich zawiedzionych rodziców. Ich spotkaniu towarzyszy zrozumiale napięcie, wCzytaj dalej
PAN EIN I PROBLEMY OCHRONY PRZECIWPOŻAROWEJ
Komedia satyryczna Wiktora Szenderowicza korzysta wprawdzie z motywów, które czerpie z dramatu „Biedermann i podpalacze” Maxa Frischa, ale nie mowy o jakimś naśladownictwie. Szenderowicz te nawiązania traktuje jak wyraz hołdu dla swego wielkiego poprzednika. Podobieństwo polega przede wszystkim na tym,Czytaj dalej
TRZECIA PIERŚ
Sztuka Iredyńskiego niemal sprzed pół wieku (1973) celnie identyfikuje mechanizm narodzin przemocy. W modelowej, rozpisanej na trzy postacie reprezentacji wspólnoty, która wybiera życie z dala od zgiełku cywilizacji zamiast szczęśliwego życia bez stresu pojawia się podejrzliwość, lęk, nadzór, a naCzytaj dalej
LEPIEJ JUŻ BYŁO
Premiera z lżejszej półki w warszawskim Współczesnym oznaczana godziną „19.15”, o której rozpoczynają się przedstawienia. Komedia o emerytowanej aktorce Esmeraldzie Quipp, która nie może związać końca z końcem i nie cofnie się przed żadnym (aktorskim) sposobem, aby wybrnąć z sytuacji.Czytaj dalej
REQUIEM
Przedstawienie warsztatowe, a właściwie post warsztatowe, powstałe jako swego rodzaju zwieńczenie warsztatów aktorskich prowadzonych przy warszawskim Teatrze Współczesnym. Jeśli widz zaakceptuje, że młodzi aktorzy grają tu także ludzi starych, będą mieli radość obcowania z tekstem Levina (opartym na opowiadaniach Czechowa),Czytaj dalej
NAJDROŻSZY
Jak z dnia na dzień wyjść z cienia i awansować na „najdroższego”, choć jeszcze wczoraj nikt cię nie zauważał,. Jedną z takich możliwości przedstawia Francis Veber, a zespół doborowych aktorów Współczesnego, obdarzonych siłą komiczną, potwierdza to na scenie. Komedia specjalistyCzytaj dalej
ZABÓJCA
Każdy ma takiego Raskolnikowa, na jakiego zasłużył. Student Andriej (Mateusz Król) nie uważa się za człowieka tak wyjątkowego, że wolno mu popełnić zbrodnię, choć wierzy w swój szczęśliwy los. Ma zabić, żeby „zlikwidować” swój karciany dług. Na wszelki wypadek szukaCzytaj dalej
KSIĘŻYC I MAGNOLIE
Zabawna komedia, ukazująca narodziny scenariusza nieśmiertelnego hitu Hollywoodu, Przeminęło z wiatrem w koncertowym wykonaniu (Andrzej Zieliński jako scenarzysta, Sławomir Orzechowski jako producent, Leona Charewicz w roli reżysera i Marta Lipińska w roli nienagannej sekretarki). KSIĘŻYC I MAGNOLIE Rona Hutchinsona,Czytaj dalej
SKAPERTKI. OPUS 124
Dwaj kończący karierę gwiazdorzy, Brémont i Vedier, spotykają się, aby pracować nad spektaklem. Choć bardzo się starają, nie idzie im praca, bo niemal wszystko ich dzieli. Wojciech Pszoniak i Piotr Fronczewski grają ich wybornie, subtelnie, odrzucając swoje ulubione manieryCzytaj dalej
UDAJĄC OFIARĘ
Czarna komedia braci Presniakow obiegła już Europę, zrobiła furorę w Rosji, trafiła na ekran, a teraz – nareszcie – do Polski. Nazywana rosyjskim Hamletem. Spektakl ukazuje, jak cienka granica dzieli ofiarę od kata i jak łatwo tę granicę przekroczyć.Czytaj dalej
MIMO WSZYSTKO
Maja Komorowska, portretując Sarah Bernhardt, wcale jej nie upiększa. Ukazuje jej władczość, kaprysy, tęsknotę za sceną, zmienność nastrojów, a nade wszystko nigdy nie kończącą się grę, powtarzaną niczym rytuał przed zahukanym sekretarzem (Wiesław Komasa). Wdziewa rozmaite maski, młodnieje naCzytaj dalej
PORUCZNIK Z INISHMORE
McDonagh zabija śmiechem, unieważnia terroryzm ukazaniem jego absurdalności w wynaturzonej i zdegenerowanej formie. Aktorzy dają tu prawdziwy popis swych umiejętności komicznych ani razu nie popadając w przesadę, mimo że na przesadzie opiera się pomysł przedstawienia – wszystkiego tu zaCzytaj dalej
HAMLET
Hamlet w inscenizacji Englerta walczy z manipulacją. Wszyscy chcą nim kierować: matka, stryj, dworacy, ukochana, nawet Duch Ojca, dopominający się spełnienia rytuału zemsty. Ale Hamlet zachowuje dystans. Przybiera maskę, chroni się za tarczą celnej ironii i gorzkiego dowcipu (dawnoCzytaj dalej
MORALNOŚĆ PANI DULSKIEJ
Niczego nie dopisując, nie zmieniając konstrukcji dramatycznej ani też wymowy całości, Agnieszka Glińska nadała komedii Zapolskiej współczesny rys. Pozbawiwszy świat Dulskich zewnętrznych oznak brzydoty Glińska ostrzega: w każdym czai się Dulska. Przedstawienie aktorsko dopracowane z kreacją Moniki Krzywkowskiej wCzytaj dalej
GRAN OPERITA
Spektakl o polskiej śpiewaczce żydowskiego pochodzenia, gwieździe kawiarni warszawskiego getta, oskarżanej po wojnie o kolaborację z Niemcami. Choć oczyszczona przez sądy, całe życie daremnie usiłowała się uwolnić od zmór przeszłości. O tym jest ten spektakl, opowiedziany przede wszystkim piosenkamiCzytaj dalej
SZTUKA BEZ TYTUŁU
Jeden na cztery. Był bez szans. Płatonow, atakowany przez zaborcze kobiety, sam w stanie moralnego dygotu, z potrzaskanym życiorysem, musi przegrać. Rzecz w tym w jakim stylu – Borys Szyc w spektaklu Agnieszki Glińskiej czyni to popisowo – jest zniszczonymCzytaj dalej