Przejdź do treści

100 × 100. ARTYŚCI I WYDARZENIA: 100 RAZY TEATR POLSKI NA STULECIE POLSKI ODRODZONEJ I NIEPODLEGŁEJ (98)

14 marca 2014

DOWÓD NA ISTNIENIE DRUGIEGO” MACIEJA WOJTYSZKI W TEATRZE NARODOWYM – O SPOTKANIU WITOLDA GOMBROWICZA I SŁAWOMIRA MROŻKA, WYBITNYCH DRAMATOPISARZY POLSKICH XX WIEKU ORAZ O ODWIECZNYCH POLSKICH PROBLEMACH

W czerwcu 2019 roku Maciej Wojtyszko wspólnie z Adamem Wojtyszko otrzymał na Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Telewizji Polskiej „Dwa Teatry” (12 -14 VI 2019) nagrodę za „Powidoki” jako „oryginalny polski tekst dramatyczny utworu” oraz Nagrodę im. Krzysztofa Zaleskiego, przy której napisano to, co Maciejowi Wojtyszce od dawna się należy: „za twórczość odrzucającą stereotypy i łatwe nowinki, umocowaną w pamięci i historii, dotyczącą problemów współczesności”.

Dramat „Dowód na istnienie drugiego”, napisany przez Macieja Wojtyszkę, wystawiony w Jego reżyserii na Scenie przy Wierzbowej im. Jerzego Grzegorzewskiego w Teatrze Narodowym w Warszawie – opowiada o spotkaniu w latach sześćdziesiątych XX wieku wybitnych polskich pisarzy, należących do dwóch kolejnych pokoleń: Witolda Gombrowicza z okresu Dwudziestolecia Polski Odrodzonej i Niepodległej (ur. 1904, zm. 1969, debiuty: pierwszy utwór w roku 1920 o historii rodu Gombrowiczów, debiut dramatyczny „Iwona, księżniczka Burgunda” w „Skamandrze”, 1938) oraz Sławomira Mrożka, którego twórczość od debiutu 1950 w „Przekroju” i dramatycznego „Policją” w „Dialogu” (1958) przypadła w całości na lata PRL, choć urodził się jeszcze w Dwudziestoleciu (1930).

Wśród informacji o repertuarze Teatru Narodowego w grudniu 2019 roku napisano o tym przedstawieniu: „Co jest do powiedzenia, a co do przemilczenia między pisarzami? Maciej Wojtyszko zderza Witolda Gombrowicza ze Sławomirem Mrożkiem. To grozi eksplozją. Gombrowicza gra Jan Englert, Mrożka Cezary Kosiński. Kreślą portrety artystów, z których jeden prowokuje swoją ciągłą grą, a drugi – wycofaniem i milczeniem. Z dziejów rzeczywistych spotkań dwóch pisarzy w latach 1965 i 1966 Wojtyszko układa opowieść o zmaganiach z polskością. Dzięki niej lepiej uświadamiamy sobie, skąd przyszliśmy i co nas ukształtowało”.

Przedstawienie miało bardzo interesujący program opracowany pod redakcją Doroty Semenowicz. Oprócz tekstu dramatu (s. 48-95) i „Listu do widzów” Macieja Wojtyszki (s. 46-47), zawiera on teksty o Witoldzie Gombrowiczu i Sławomirze Mrożku, napisane przez Michała Pawła Markowskiego pt. „Asymetria” (s.11 -28) oraz opracowane przez Piotra Kłoczowskiego pt. , „Gombrowicz w Europie” (s. 29-36) i Pawła Płoskiego „Mrożek w Europie” (s. 37-45), a także biogramy wykonawców przedstawienia (s. 96 – 113: autora i reżysera Macieja Wojtyszki, scenografa Pawła Dobrzyckiego, kompozytora Piotra Mossa, reżysera światła Grzegorza Kędzierskiego oraz aktorów – Kamili BaarKochańskiej, grającej gościnnie (rola Rity Lambrosse czyli Gombrowiczowej), Moniki Dryl (rola Marii Paczowskiej), Dominiki Kluźniak (rola Marii Obremba), Jana Englerta (Witold Gombrowicz), Cezarego Kosińskiego (Sławomir Mrożek), Grzegorza Kwietnia (rola Bohdana Paczowskiego), Marcina Przybylskiego (rola Kazimierza Głaza), Patrycji Soliman (rola Marii Obremby, od 2 V 2014).

Miesięcznik „Teatr” ogłosił recenzję napisaną przez Halinę Zalewską (2014 nr 6, s. 52-53) pt. „Więź”, z podtytułem: „Autorski spektakl Macieja Wojtyszki jest pożegnaniem Sławomira Mrożka i hołdem złożonym Jerzemu Jarockiemu”:

W roli Gombrowicza Wojtyszko obsadził Jana Englerta. W spektaklu widzimy też trzydziestopięcioletniego Mrożka w chudym i wysokim ciele Cezarego Kosińskiego. Mocno onieśmielonego obecnością mistrza, z którego dziełem, jak wynika z wydanych w naszych czasach „Dzienników” Mrożka bez ustanku się zmagał. Niezbyt zgrabnego towarzysko i uparcie milczącego, w przeciwieństwie do jego przyjaciół Marii i Bohdana Paczowskich (Monika Dryll i Grzegorz Kwiecień) i sześćdziesięcioletniego, bez ustanku prowokującego Gombrowicza, potrafiącego cieszyć się urokami życia. Mrożka właśnie osiągającego sukces, który przyszedł w 1965 roku, wraz z warszawską, a potem krakowską premierą „Tanga” (potwierdzony następnie premiera niemiecką przygotowaną przez Erwina Axera rok później).

Trudno byłoby się jednak po jego zachowaniu tego sukcesu domyśleć. Mrożek mierzy się z większym od siebie i ma tego świadomość. O „Tangu” sam pisał, że nie powstałoby w takim kształcie bez „Ślubu” Gombrowicza. Ze sceny słyszymy o podobieństwach „Operetki” i „Krawca”, z powodu których Mrożek odłożył swój dramat do szuflady; bał się, że pozostając pod literackim wpływem Gombrowicza, mimowiednie popełnił plagiat; ale i dlatego, że uważał „Operetkę” za lepsze ujęcie. Odnoszący głośny krajowy sukces Mrożek, powoli znany także gdzie indziej, pozostaje w cieniu, odnoszącego światowy sukces, starszego o pokolenie, kolegi , który właśnie wydał „Dziennik” i „Operetkę”. I jak przypomniała przy okazji publikacji sztuki, Małgorzata Szpakowska razem z Borgesem i Beckettem otrzymał nominację do stypendium Fundacji Forda, a jego kandydatura brana była pod uwagę przy Nagrodzie Nobla. Wszystko zależy od kontekstu. Komplementowany przez rówieśników Mrożek, cieszący się wielką popularnością w kraju, wie, że ma do czynienia z gigantem.

Gombrowicz jednak jest go ciekaw. Wojtyszko, jak ustaliła Szpakowska, umieszcza ich faktyczne spotkanie z 1965 i 1967 roku odpowiednio w roku 1965 (we włoskim Chiavari) i 1966 (w Vence). Podczas pierwszego Gombrowicz wypytuje młodego malarza Kazimierza Głaza (Marcin Przybylski) o znajomość twórczości Mrożka, podczas drugiego rozmawia z nim o krajowym sukcesie „Tanga”. W stosunku do kolegi po fachu bywa protekcjonalny, ale chyba chce mu pomóc. Chce rozbroić kompletnie zasznurowanego Mrożka, sprowokować do żywszej reakcji, i jak wielu rozbija się o pancerz, za którym chowa się skrajny introwertyk, chroniący nadwrażliwość, kompleksy i ambicje, jeszcze niegotowy na to spotkanie. Gombrowicz jednak nie ma zbyt wiele czasu, ma jeszcze tylko trzy lata. Spełniony jako artysta, cieszy się miłością po uszy zakochanej, młodej i pięknej kobiety (w roli Rity Kamilla Baar), ale wie, że to długo nie potrwa (sam o tym delikatnie nadmienia). W porównaniu z nim Mrożek jest w dużo lepszej sytuacji. Wszystko jeszcze przed nim, nawet jeśli to ciężki znój.

Zaskoczeniem jest finał. Skomponowany z materii dokumentalnej, słów napisanych przez Mrożka, odsłania głęboki związek uczuciowy łączący go z Gombrowiczem. Związek nie homoseksualnej natury, a duchowego i intelektualnego powinowactwa, wytwarzającego jednak więź nieomal fizyczną, ocierającą się o erotyzm. Miłość? Fascynacja? Podziw? W każdym razie coś, co przekracza przyjęte hetero- i homoseksualne, normy i wyobrażenia, jakieś mniej znane

piętro egzystencji. Skoro jednak ich dzieła – ich dzieci – bywały tak podobne, może to właśnie z Gombrowiczem Mrożek nawiązał najsilniejszą więź? Rok 1969 okazał się zresztą dla niego, ostatecznym pożegnaniem i z nim, i z żoną Marą Obremba (w tej roli Dominika Kluźniak na zmianę z Patrycją Soliman), końcem jakiegoś etapu.

Wojtyszko napisał swój dramat i opublikował go jeszcze za życia Sławomira Mrożka, ale wystawił już po jego śmierci, co powoduje, że spektakl Narodowego staje się swoistym pożegnaniem pisarza. Twórcy dla nowej epoki problematycznego, bo w sposób doskonały reprezentującego styl poprzedniej: nieubłaganą logikę wywodu, precyzję i staranność konstrukcji, koherentną wizję świata, która wydaje się skończona i pełna, a przez to zamknięta. Podczas gdy, wraz z transformacją, na współczesne sceny wkroczył rwący strumień współczesności: świat nieuporządkowany, eklektyczny, otwarty na rozmaite głosy, łatwiej poddający się reżyserskim interpretacjom. Jak celnie zauważył Tadeusz Łomnicki, walczącego z totalitaryzmem pisarza pokonała demokracja. W każdym razie w teatrze.

Mrożek znalazł się w czyśćcu, skierowany tam przez współczesnych, jak stwierdzono w rozmowie przeprowadzonej w numerze „Dialogu”, który ukazał się tuż po premierze spektaklu, i to pomimo doskonałych interpretacji jego czołowych dramatów w reżyserii Jarockiego, prezentowanych w ostatniej dekadzie na scenie Narodowego. Jak jednak wynika z eseju Tomasza Bocheńskiego, opublikowanego obok tej rozmowy, ciągłe kwestionowanie siebie i otoczenia było esencją egzystencji Mrożka, który nieustannie podawał w wątpliwość rozmaite prawdy (i własne osiągnięcia), rezygnując z wiary w wyższy porządek, ideologie, wreszcie we własne powołanie i misję. Czyściec zaczął się więc już za życia i z własnego wyboru, bo Mrożek sprzeciwił się najpierw ideologiom Wschodu, potem Zachodu, a na końcu kulturze masowej. Redukując kolejne wiary, pozbywając się złudzeń.

Autorski spektakl Macieja Wojtyszki żegnając Mrożka, oddaje też hołd Jarockiemu, przypominając poprzez temat i rolę Jana Englerta, jego wybitne przedstawienie sprzed dekady. Kontynuując, a być może nawet domykając, jakiś etap artystycznych wyborów Teatru Narodowego” („Teatr” 2014 nr 6 s. 52-53).

O przedstawieniu „Dowodu na istnienie drugiego” Macieja Wojtyszki ukazało się jeszcze kilkanaście publikacji, wśród nich recenzje Jana Bończy-Szabłowskiego w „Rzeczpospolitej” („Mrożek zaszachowany”, 2014 nr 75), Łukasza Maciejewskiego we „Wprost” („Tango w operetce”, 2014 nr 13), Tomasza Miłkowskiego w „Przeglądzie” („Tajemnica drugiego”, 2014 nr 19), Temidy Stankiewicz-Podhoreckiej w „Naszym Dzienniku” („Bufon i milczek”, 2014 nr 74), Jacka Wakara w „Dzienniku Gazecie Prawnej” („Ćwiczenia wyobraźni”, 2014 nr 56). Ponadto teksty w „Stolicy” („Ten drugi”, 2014 nr 4) i „Więzi” (2014 nr 6) oraz w internecie (Hanny Baltyn – „Dowód na istnienie trzeciego”, Katarzyny Hanny Binkiewicz „Dowód na potęgę słowa”, Kamy Pawlickiej „Fantazja na temat…”). Rozmowy z Maciejem Wojtyszką przeprowadzili Jacek Cieślak w „Rzeczpospolitej” („Gry i minusy pisarzy”; 2014 nr 60) a Dorota Wyżyńska w „Gazecie Wyborczej” („Gombrowicz i Mrożek”, 2014 nr 60), która rozmawiała także z aktorką Kamillą Baar, grającą rolę Rity Lambrosse („Niezwykła aura Rity Gombrowicz”, „Gazeta Wyborcza” 2014 nr 61).

Przedstawienie było grane na licznych festiwalach, m.in. 19 X 2014 na Międzynarodowym Festiwalu Gombrowiczowskim w Radomiu (edycja XI – 18 -26 X 2014) i na Międzynarodowym Festiwalu Sztuk Przyjemnych i Nieprzyjemnych w Łodzi (edycja XXI 7 III – 12 IV 2015, poza konkursem).

Przed premierą „Dowodu na istnienie drugiego” Maciej Wojtyszko, reżyser, pisarz i pedagog oraz dyrektor teatru, miał za sobą długoletnie doświadczenia jako reżyser i scenarzysta filmowy, telewizyjny, radiowy i teatralny oraz dramatopisarz i prozaik tworzący dla dzieci i dla dorosłych – dramaty, scenariusze, opowiadania, powieści, a także teksty piosenek, komiksy, seriale telewizyjne i różne rodzaje filmów (animowanych, fabularnych, rysunkowych).

Urodził się w Warszawie, w rodzinie nauczycielskiej o dramatycznej przeszłości w czasach PRL. W latach 1960-1965 uczęszczał do Liceum Technik Teatralnych w Warszawie, które ukończył 1965 (matura i dyplom malarza teatralnego). Studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim (1965/1966) i reżyserię w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Teatralnej i Telewizyjnej w Łodzi (1966-1970), gdzie przygotował film dyplomowy „Tik-Tok” na postawie własnego scenariusza (1971), uzyskał dyplom (1973) oraz pracował jako asystent reżysera (1971 i 1972-1975).

Od roku 1976 był wykładowcą w wyższych szkołach teatralnych: 19761983 w zamiejscowych wydziałach lalkarskich, należących do Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, dzisiejszej od 1996 pod nazwą Akademia Teatralna (na Wydziale Lalkarskim o kierunku aktorskim, 1976/1977-1979/1980 zajęcia na temat „Praca przed kamerą” i 1977/ 1978 – 1978/1979 „Elementarne zadania aktorskie”; na Wydziale Reżyserii Teatru Lalek 1982/ 1983 – „Lalka przed kamerą”) oraz na Wydziale Reżyserii Telewizyjnej Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach (1979-1980). W roku akademickim 1981/1982 rozpoczął stałą pracę w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza jako wykładowca (od 1997 z tytułem profesora sztuk teatralnych). Prowadził tu rozmaite zajęcia – na Wydziale Aktorskim (1981/1982 – i 1992/1993 – „Ćwiczenia z reżyserami, 1992/1993 – 2001/2002 – „Ćwiczenia z kamerą”; na Wydziale Reżyserii (1981/1982 – 1982/1983 – „Technika aktorska”, obejmująca „Pracę z aktorem” i „Ćwiczenia aktorskie”; 1988/1989 – 1989/1990 – „Nauka reżyserii”, obejmująca propedeutykę reżyserii, seminarium reżyserskie, ćwiczenia praktyczne; 1992/1993 – 2006/2007 – „Seminarium reżyserskie”; 1999/ 2000 – 2006/2007 – „Heurystyka” – czyli „poszukiwania i znalezienia”, jak Archimedesowskie, ale w dziedzinie teatru; 2002/ 2003 – 2006/2007 – “Wprowadzenie do ćwiczeń z kamerą”; 2003/2004 – „Język filmu”).

Sprawował także od roku akademickiego 1998/1999 opiekę pedagogiczną i reżyserską nad przedstawieniami dyplomowymi (m. n. „Fragmenty z Szekspira”, 9 III 1999 w Sali im. Jana Kreczmara; realizacja dramatu „Rycerz niezłomny” Macieja Wojtyszki w reżyserii Leszka Chojnackiego, 25 IV 1999 w Teatrze Szkolnym Wydziału Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku kierunek aktorski). W różnych latach w PWST w Warszawie pełnił funkcje administracyjne jako prodziekan (1993/1994 – 1995/1996, 1996/1997 – 1998/1999) i dziekan Wydziału Reżyserii (1990/1991-1992/1993, 1999/2000-2001/ 2002) i od 2012.

Był dyrektorem Teatru Powszechnego w Warszawie (1990-1991) i wiceprezesem Polskiego Ośrodka Międzynarodowego Stowarzyszenia Teatrów dla Dzieci i Młodzieży (ASSITEJ).

W 1966 roku rozpoczął twórczość literacką – debiutował „Opowiadaniem o najlepszym człowieku na świecie” w „Szpilkach” (nr 46).

W roku 1971 debiutował jako scenarzysta i reżyser filmowy dyplomowym filmem „Tik-Tok”. I od tego czasu w swojej twórczości anektował kolejno nowe dziedziny i nowe formy działalności pisarskiej (dramaty, scenariusze, adaptacje utworów innych pisarzy) i reżyserskiej (radio, teatr, telewizja), adresowane do dzieci i do dorosłych (zob. poniżej punkty 1-13). Najbujniejszy plon osiągnął w dziedzinie reżyserii przedstawień – wg własnych dramatów i scenariuszy oraz dramatów i adaptacji utworów innych pisarzy (polskich i obcych) na scenach teatralnych dla dorosłych (punkt 5) i dla dzieci (punkt 7). Do tych realizacji teatralnych doliczyć trzeba ogromną ilość jego dramatów i scenariuszy oraz adaptacji inscenizowanych przez innych reżyserów (punkt 8).

Kolejne dziedziny i formy działalności od roku 1971 (punkt 1-13):

1. od 1971: kabaret – „Telefon zaufania”, utwór dramatyczny, napisany wspólnie z M. Wolskim dla Kabaretu Studenckiego „Stodoła” w Warszawie.

2. od 1974: reżyserie widowisk telewizyjnych dla dzieci (wg własnych tekstów oraz adaptacji tekstów innych autorów) – „Bromba i inni” (TVP 1974).

3. od 1974: reżyserie przedstawień telewizyjnego teatru dla dorosłych (wg własnych dramatów i scenariuszy oraz dramatów i adaptacji tekstów innych autorów) – „Dziwny show, czyli chram z piosenkami” (TVP, 1974).

4. od 1974: piosenki do przedstawień dla dorosłych i dla dzieci – „Dziwny show, czyli chram z piosenkami” (na motywach „Starej baśni” Józefa Ignacego Kraszewskiego).

5. od 1976: reżyseria utworów Macieja Wojtyszki oraz adaptacji innych autorów dla dorosłych na scenach teatralnych (pierwsze prapremiery: utworów Macieja Wojtyszki w reżyserii innych reżyserów oraz w reżyserii Macieja Wojtyszki – adaptacji innych autorów i jego własnych utworów

– 15 XI 1992 prapremiera „Kurs polskiego dla zaawansowanych”, utwór dramatyczny dla dorosłych, napisany przez Macieja Wojtyszkę wspólnie z Jarosławem Ostaszkiewicz, Teatr Polski we Wrocławiu (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

6. od 1977: radiowe słuchowiska dla dzieci i dorosłych (wg własnych scenariuszy

i reżyserii)

– „Dziękuję ci, Nietoperzu”, Polskie Radio Warszawa, 1977; 18 II 2017 „Babel” (Teatr Polskiego Radia, 2017).

7. od1977: reżyserie Macieja Wojtyszki dla dzieci w teatrach lalkowych i dramatycznych (wg własnych dramatów i scenariuszy oraz wg adaptacji utworów innych autorów)

– 20 IV 1977 prapremiera „Trzynaste piórko Eufemii”, Teatr Lalki i Aktora „Kubuś” w Kielcach (scenografia – Grażyna Dłużniewska, muzyka – Lech Brański);

– 1994: „Szatan z siódmej klasy” Kornela Makuszyńskiego, Teatr na Woli w Warszawie;

8. od 1978: komiksy

– „Szczyt wtajemniczenia, czyli Sabaty i posiedzenia”, z rysunkami

Rafała Sikory („Świat Młodych”, 1978 nr 72-97);

9. od 1980: film rysunkowy

„Tajemnica szyfru Marabuta” (premiera w kwietniu 1980, animacja – opracowanie plastyczne Grażyny Dłużniewskiej, Leszka Szczepańskiego i Rafała Sikory);

10. od 1983: film telewizyjny (scenariusze i reżyseria)

– „Święto księżyca”, scenariusz filmu telewizyjnego, napisany wspólnie z H. Wertitsch w 1983, zrealizowany 1989. Następnie:

– 1993 „Moment”, scenariusz filmowy, wspólnie z W. Hollender (TVP, 1993).

11.od 1984: film fabularny (scenariusze i reżyseria)

„Synteza”, premiera 11 VI 1984, wśród wykonawców m.in. Krystyna Janda, Marta Lipińska, Halina Łabonarska, Beata Tyszkiewicz, Piotr Fronczewski, Władysław Kowalski, Jan Wilkowski.

12. od 1985: felietony

– „Krótki zarys męki twórczej”, publikowany 1985-1987 w tygodniku „Powściągliwość i Praca”; 1993-1997 w miesięczniku „Teatr” (wydanie: Warszawa 1998, wydawnictwo „Krąg”).

13. od 1988: seriale telewizyjne

„Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa (4 odcinki).

Z pełnego rejestru działań i form artystycznych Macieja Wojtyszki jako reżysera i pisarza, zamieszczonego poniżej w Dodatku, wśród różnorodnych i licznych prac literackich przeważają dramaty, scenariusze i adaptacje własnych utworów i utworów innych pisarzy (polskich i obcych, klasycznych i współczesnych) realizowane we własnej reżyserii, tak w Polskim Radiu, TVP czy w teatrach. Choć bywało, że Maciej Wojtyszko dokonywał także licznych adaptacji tekstów dramatycznych i prozatorskich swoich i innych pisarzy do przedstawień innych inscenizatorów, jak m.in. Jerzy Matałowski („Szpieg” Johana Le Carre wg „Ze Śmiertelnego zimna” w Teatrze „Rozmaitości” w Warszawie, 1991), Jacek Bunsch („Ferdydurke” Witolda Gombrowicza w Teatrze Współczesnym we Wrocławiu, 21 VI 1997), Stanisław Nosowicz („Ania z Zielonego Wzgórza” Lucy Maud Montgomery w Bałtyckim Teatrze Dramatycznym im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie, 14 IX 1997, adaptacja – Henryka Królikowska i Maciej Wojtyszko, teksty piosenek – Maciej Wojtyszko).

Na szczególną uwagę w twórczości dramatycznej Macieja Wojtyszki zasługują, prócz utworów dla dzieci, dramaty dla dorosłych. Poza „Dowodem na istnienie drugiego”: „Epilog” „Wznowienie”, „Semiramida”, „Żelazna konstrukcja”, „Bułhakow”, „Grzechy starości”, „Chryje z Polską, czyli Rzecz o Stanisławie Wyspiańskim”, „Kraina kłamczuchów”, „Całe życie głupi”, „Narodziny Fryderyka Demuth”, „Bóg, ja i pieniądze” czy „Powidoki”.

Mówią o historii i literaturze, o pisarzach i politykach, podejmują tematykę dotyczącą odwiecznych polskich problemów, często związaną z postaciami wybitnych Polaków (Michał Bałucki, Witold Gombrowicz, Adam Mickiewicz, Sławomir Mrożek, Józef Piłsudski, Juliusz Słowacki, Stanisław Wyspiański, Stefan Żeromski), ale nie stronią od zagadnień moralnych rozważanych w kontekście zdarzeń życia i twórczości artystów europejskich (Charles –Pierre Baudelaire, Giovanni Boccaccio, Michaił Bułhakow, Denis Diderot, Francesco Petrarka, Gioacchino Rossini, Ryszard Wagner).

Epilog” opowiada o Adamie Mickiewiczu i Wielkiej Emigracji (TVP 1978). W „Semiramidzie” bohaterem jest Denis Diderot udający się na dwór carycy Katarzyny II. W „Bułhakowie” opisane są przygotowania do widzenia pisarza ze Stalinem. „Chryje z Polską. Rzecz o Stanisławie Wyspiańskim” nawiązują do historycznego spotkania trzech wielkich osobistości polskiego życia artystycznego, społecznego i politycznego w roku 1905 – Józefa Piłsudskiego, Stefana Żeromskiego i Stanisława Wyspiańskiego w jego krakowskiej pracowni malarskiej. „Kraina kłamczuchów” to obraz rzeczywistego spotkania Francesca Petrarki z Giovannim Boccaccio, jego uczniem i przyjacielem. „Całe życie głupi” to komedia o komediopisarzu Michale Bałuckim.

Były realizowane, podobnie jak widowiska adresowane do dzieci, najczęściej przez samego autora. Maciej Wojtyszko był bowiem zapraszany do reżyserowania swoich dramatów i dramatów czy adaptacji innych autorów nie tylko w Teatrze TVP, ale także w teatrach dramatycznych i lalkowych różnych miast – w Warszawie (Teatr „Ateneum”, Teatr „Komedia”, Teatr „Lalka”, Teatr Narodowy, Teatr Polski, Teatr Powszechny, Teatr „Rozmaitości”, Teatr 6 Piętro), w Krakowie (Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej, Teatr im. Juliusza Słowackiego), Łodzi (Teatr Powszechny), Poznaniu (Teatr Animacji, Teatr Nowy, Teatr Polski), Wrocławiu (Teatr Polski, Teatr Współczesny).

Przed realizacją lub po niej zwykł był udostępniać kolejno powstające i realizowane sztuki w „Dialogu” i „Teatrze Polskiej Telewizji” lub w osobnych wydaniach.

Do najgłośniejszych reżyserii Macieja Wojtyszki spośród realizacji telewizyjnych zaliczano: teksty Michaiła Bułhakowa – „Molier czyli „Zmowa świętoszków” (TVP 1981, z kreacjami Haliny Mikołajskiej i Tadeusza Łomnickiego), „Powieść teatralną” (TVP 1987), „Mistrz i Małgorzata” (TVP 1988), „Ferdydurke” wg Witolda Gombrowicza (TVP 1980) i „Amadeusza” Petera Shaeffera (TVP 1993).

Spośród przedstawień teatralnych – wyróżniane były realizacje „Kandyda” Woltera (Teatr Polski we Wrocławiu, 1986), „Burzliwego życia Lejzorka” Illii Erenburga (Teatr „Ateneum” w Warszawie, 1989), „Miłości na Krymie” Sławomira Mrożka (Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, 1994), „Ferdydurke” wg Witolda Gombrowicza (Teatr Współczesny we Wrocławiu, 1997).

Interesowało się twórczością Macieja Wojtyszki wielu reżyserów (kolejnych pokoleń!) i wiele teatrów. Znakomity reżyser teatru lalek Krzysztof Rau, po reżyserii „Wakacji smoka Bonawentury” w Białostockim Teatrze Lalek (11 V 1980) z równie znakomitymi scenografem – Rajmundem Strzeleckim i muzykiem – Jerzym Maksymiukiem, powracał do tej sztuki we własnym „Teatrze ¾” w Zuśnie (27 X 1992) i w prowadzonym przez siebie Teatrze „Banialuka” Ośrodku Teatralnym w Bielsku-Białej (14 IX 1997, z dekoracjami Adama Kiliana i muzyką Jerzego Derfla, a choreografią Tadeusza Wiśniewskiego), a po latach w Państwowym Teatrze Lalki „Tęcza” w Słupsku (27 VI 2011).

Tuż po Krzysztofie Rau, w roku 1980 Andrzej Maria Marczewski opracował tekst powieści „Synteza” i wyreżyserował pt. „Synku” w Teatrze Dramatycznym im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu (11 X 1980). Potem były prapremiery dzieł Macieja Wojtyszki w Teatrze im. Cypriana Norwida w Jeleniej Górze za dyrekcji Aliny Obidniak („Skarby i upiory, czyli Hrabia opętany” (prapremiera 14/15 XII 1985, w reżyserii – Andrzeja Guca) i w Teatrze im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie, gdzie Zdzisław Wardejn wyreżyserował prapremierę „Bambuko, czyli skandal w Krainie Gier” (28 IV 1988).

Erwin Axer wystawił „Semiramidę” w Teatrze Współczesnym w Warszawie (1997), z kreacjami Mai Komorowskiej, Joanny Szczepkowskiej i Zbigniewa Zapasiewicza. „Obecny kształt utworu wiele zawdzięcza korektom profesora Axera” – napisał Maciej Wojtyszko w słowach „Od autora” zamieszczonych w wydaniu swoich dramatów pt. „Grzechy starości” (Warszawa 2005 – „Ezop – agencja autorska”, s. 5). Jacek Andrucki opracował tekst i reżyserował (pt. „Sonet”) „Krainę kłamczuchów” w Teatrze Polskim w Bydgoszczy (6 II 1999).

Waldemar Śmigasiewicz wystawił „Żelazną konstrukcję” w Teatrze Dramatycznym im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku (11 XII 1999). Bogdan Tosza inscenizował „Chryje z Polską” w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach (prapremiera 5 X 2002) z okazji kilku rocznic – powstania teatru polskiego w Katowicach, następnie jego stałej siedziby, 95 lat od śmierci Stanisława Wyspiańskiego. Jacek Dojlidko i Łucja Grzeszczyk, jeszcze jako studenci II roku kierunku aktorskiego na Wydziale Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku realizowali „Z Bromby historia inna”, grane m.in. na Przeglądzie Teatrów Małych Form „Kontrapunkt” w Szczecinie (5-6 IV 2014).

Występowali w dramatach Macieja Wojtyszki znakomici aktorzy – Maja Komorowska, Joanna Szczepkowska, Zbigniew Zapasiewicz w „Semiramidzie” reżyserowanej przez Erwina Axera w Teatrze Współczesnym w Warszawie (1997), Anna Dymna i Gustaw Holoubek, Dominika Ostałowska, Jarosław Gajewski i Wojciech Malajkat w „Grzechach starości” reżyserowanych przez Macieja Wojtyszkę w Teatrze TVP ( 2002), Mariusz Bonaszewski w „Chryjach z Polską” w realizacji Bohdana Toszy w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego (2002).

A w filmach, jak w „Syntezie” (premiera 11 VI 1984), wśród wykonawców była m.in. Krystyna Janda, Marta Lipińska, Halina Łabonarska, Beata Tyszkiewicz, Piotr Fronczewski, Władysław Kowalski, Jan Wilkowski, a w filmie „Ognisty anioł” (premiera 3 III 1986) m.in. Elżbieta Karkoszka, Stanisława Kwaśniewska, Maria Zbyszewska, Zygmunt Hubner, Jerzy Radziwiłowicz.

Niektóre dramaty dla dzieci robiły zawrotną karierę.

Wakacje smoka Bonawentury”, po pierwszych realizacjach, wystawiały liczne teatry i świetni reżyserzy – Teatr Lalek „Pleciuga” (7 IV 1990), Teatr Lalek Teatru Dramatycznego im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu (12 IV 1992, w reżyserii Włodzimierza Dobromilskiego), Teatr Powszechny im. Jana Kochanowskiego w Radomiu na Dużej Scenie (3 XII 1993), Teatr Lalek „Rabcio” z Rabce (22 VIII 1998). W reżyserii świetnego inscenizatora młodego pokolenia – Macieja K. Tondery grał „Wakacje smoka…” Śląski Teatr Lalki i Aktora „Ateneum” w Katowicach (13 XII 1998) i Teatr Lalki i Aktora „Kacperek” w Rzeszowie (21 V 1999) a w reżyserii niezwykle utalentowanego Wiesława Czołpińskiego – Teatr Lalek „Pinokio” w Łodzi (30 IX 2000). I są wciąż w repertuarze różnych teatrów, choć ostatnio widziałam je na premierze sprzed czterech lat w Teatrze Lalek „Banialuka” im. Jerzego Zitzmana w Bielsku-Białej (29 XI 2015).

A z kolei „Pożarcie królewny Bluetki” od prapremiery 17 V 1987 w Teatrze Lalki i Aktora im. Alojzego Smolki w Opolu (Scena lalkowa Teatru im. Jana Kochanowskiego w Opolu, reżyseria – Jan Kaleta), tylko w ciągu pierwszych pięciu lat grano m.in.: w Teatrze Lalek „Pleciuga” w Szczecinie (10 IV 1988), w Teatrze Lalki i Aktora „Baj Pomorski” w Toruniu (14 V 1988), Teatrze Lalki i Aktora „Kacperek” w Rzeszowie (5 XI 1988), Bałtyckim Teatrze Dramatycznym im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie (3 XII 1988). W roku 1989 było wystawiane w Warszawie (Teatr „Komedia”, 25 I 1989), w Łodzi (Teatr 7, 15), w Wałbrzychu (Teatr Lalek, maj 1989), w Bydgoszczy (na Scenie Impresaryjnej Teatru Polskiego, 30 XII 1989), w Paryżu i Tel Awiwie. A w latach następnych w Teatrze im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie (31 V 1990), Teatrze Satyry „Maszkaron” w Krakowie (9 IX 1990 – Scena „Studio”), na Dużej Scenie Teatru im. Jana Kochanowskiego w Opolu (2 X 1992), w Teatrze im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim (8 III 1992), w Teatrze Dramatycznym Jerzego Szaniawskiego w Płocku (14 V 1993)… A dalej? Bez końca – w Teatrze Śląskim im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, na Scenie Kameralnej, 24 V 2002), w Lubuskim Teatrze im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze (21 XII 2003), w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie (3 XII 2004), w prywatnym teatrze Projekt Teatr Warszawa, występującym na scenie Teatru „Ochoty” i w hotelu „Marriott” (26 IX 2010), w Teatrze „Syrena” w Warszawie (20 XI 2011). A dodać by do tego trzeba zapewne inne tytuły – „Bambuko”, „Marabuta”, „Rycerza Niezłomnego”, „Sekret wróżki”, może „Królewna i paź”, „Księżniczka i ziarnko grochu”… a może jakąś nową sztukę o jakiejś inwazji na Ziemię z międzyplanetarnych krain zaświatowych…by śladem „Żelaznej konstrukcji” zawędrowała do emigracyjnego Teatru Starego w… Adelajdzie…

Od roku 1975 Maciej Wojtyszko zajmował się także publikowaniem swoich utworów w książkach i czasopismach. Drukował opowiadania („Antycyponek”, 1975; „Bromba i inni”, 1975; „Trzynaste pióro Eufemii”, 1977; „Czy to lama , czy to plama”, 1980), powieści („Synteza”, 1978; „Tajemnica szyfru Marabuta”, 1978; „Saga rodu Klaptunów” 1985), słuchowiska radiowe („Dziękuję ci, Nietoperzu”, 1979). Najczęściej w „Naszej Księgarni” w Warszawie, ale także w czasopismach, jak „Scena” (utwór dramatyczny „Wakacje smoka Bonawentury”, 1979 nr 6), „Sztuki dla Dzieci” („Bambuko, czyli Skandal w Krainie Gier”, 1987 nr 3) oraz w innych wydawnictwach: Wyd. RTV (słuchowisko radiowe „Dziękuję ci, Nietoperzu”, w tomie pt. „Drzewo jabłoni na wiosnę”, 1979), w wydawnictwach –

MAW w Warszawie (powieść dla dzieci „Sekret wróżki”, 1985), „Siedmioróg” we Wrocławiu („Bromba i inni”; „Tajemnica szyfru Marabuta”, 1993), Wyd. Edukacyjne w Krakowie („Bambuko czyli Skandal w Krainie Gier”, 1998), „Ezop – agencja autorska” w Warszawie („Saga rodu Klaptunów”, 2000).

Natomiast dramaty i scenariusze dla dorosłych ogłaszał „Dialog” (1992 nr 11 – „Wznowienie”; 1996 nr 1 – „Semiramida”; 1997 nr 10 – „Kraina kłamczuchów; 1998 nr 3 – „Żelazna konstrukcja”; 2001 nr 12 – „Bułhakow”) i „Teatr Polskiej Telewizji” („Epilog” 1980 nr 2) oraz inne wydawnictwa jak „Ezop – agencja autorska” w cyklu „Polska dramaturgia współczesna” (tom „Grzechy starości”, Warszawa 2005 – grupujący 7 dramatów: „Epilog”, „Semiramida”, „Kraina kłamczuchów”, „Grzechy starości”, „Chryje z Polską”, „Żelazna konstrukcja”, „Bułhakow” oraz teksty: „Od Autora” i „Noty o autorze”).

Nie weszły do zbioru tylko wcześniejsze dramaty: „Wizje i zamówienia” (1976), „Poplątanie z pomieszaniem” (1989), „Kurs polskiego dla zaawansowanych” (1991), „Wznowienie” (1992), późniejsze – „Całe życie głupi” (2007) oraz scenariusze utrwalone w postaci filmów: „Święto księżyca” (1983), „Synteza”(1985), „Moment” (1993).

Na osobne wydanie czeka tom dramatów, scenariuszy i adaptacji, utworów Macieja Wojtyszki i adaptacji utworów innych autorów pisanych dla dzieci, do realizacji w radiu, teatrze i telewizji. Oprócz tekstów zapisanych wyżej, które były już drukowane, są to: „Chrumps i inni” (1974), „Gżdacz i inni” (1974), „Są albo ich nie ma, czyli ostatnie odkrycia dotyczące krasnoludków” (1974), „Trzynaste pióro Eufemii” (1977), „Sekret wróżki” (1980), „Skarby i upiory, czyli Hrabia opętany” (1984), „Pożarcie królewny Bluetki” (1987), „Poplątanie z pomieszaniem” (1989), „Rycerz Niezłomny, czyli Niewola księżniczki Parekselancji” (1994), „Faust i inni” (2000), „Bromba w sieci” (2014), „Z Bromby historia inna” (1916), „Bromba i muzyka” (Filharmonia im. Mieczysława Kurylewicza w Szczecinie, 2016).

Utwory Macieja Wojtyszki były tłumaczone na język angielski, białoruski, chorwacki, chorwacki, francuski, hebrajski, jidysz, rosyjski, słowacki, ukraiński, węgierski, włoski.

Pisarska i reżyserska twórczość Macieja Wojtyszki jest ogromna, a powiększają ją liczne realizacje jego utworów w Polsce i za granicą – pełny, pewnie niepełny – tylko spis prac Macieja Wojtyszko zajął ponad trzy arkusze maszynopisu!

Z czasem do swej arcybogatej działalności artystycznej dokooptował trzy osoby z rodziny: syna Adama, córkę Marię, a za sprawą syna – synową Anetę Wróbel-Wojtyszko, dramatopisarkę, scenarzystkę, reżyserkę i producentkę. Syn Adam współpracował z Maciejem Wojtyszko jako współreżyser przedstawień: „Bromba w sieci” (5 III 2014) i „Wytwórni piosenek” Macieja Karpińskiego i Macieja Wojtyszki (11 IV 2015).

Maciej Wojtyszko został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polaki (2002) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011).

Maciej Wojtyszko jest laureatem nagród za twórczość pisarską i reżyserską w filmie, radiu, teatrze i telewizji.

Pierwsze nagrody otrzymał w konkursach literackich:

– w roku 1975 na zamkniętym konkursie na widowisko dla dzieci młodszych za utwór dramatyczny dla dzieci pt. „Są albo nie ma, czyli Ostatnie odkrycia dotyczące krasnoludków” (wystawienie 1974 w TVP);

– w roku 1978 włoską nagrodę literacką „Premio Europeo” za powieść dla dzieci pt. „Synteza” (wydana w roku 1978 przez „Naszą Księgarnię” w Warszawie; tekst był tłumaczony na język węgierski, 1983 i rosyjski, 1985);

– w roku 1979 I. Nagrodę na III. Ogólnopolskim Konkursie na Sztukę Sceniczną dla Teatrów Lalkowych za „Wakacje smoka Bonawentury” (przekład słowacki, Bratysława 1983);

– w 1984 Nagrodę na Ogólnopolskim Konkursie Telewizyjnym na sztukę dla dzieci i młodzieży za „Skarby i upiory”.

Był już wówczas wyróżniony:

– Nagrodą Prezesa Rady Ministrów (1979) za twórczość dla dzieci w dziedzinie radia telewizji;

– Nagrodą Przewodniczącego Komitetu dla Spraw Radia i Telewizji (1986) za osiągnięcia w reżyserii dla Teatru Telewizji.

W roku 1987 otrzymał Złoty Ekran, a następnie dalsze nagrody:

– Nagrodę ZASPu im. Leona Schillera (1989 ) „za osiągnięcia twórcze”;

– Nagrodę m. Wrocławia (1990) za twórczość teatralną;

– Nagrodę IBBY (2004) – „Książka Roku 2004”;

– Nagrodę Literacką m. st. Warszawy (2010 – za sezon 2009/2010, obok Józefa Hena, Marka Kwiatkowskiego, Anny Piwkowskiej)…

Zdobywał też liczne nagrody za reżyserie oraz za dramaty i scenariusze na festiwalach, jak:

– Nagroda Specjalna Jury na Festiwalu w Gdyni za film „Ogród Luizy” (2007);

– Nagroda dla dramatu „Narodziny Fryderyka Demuth” za oryginalny polski tekst dramatyczny na Festiwalu Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa teatry”, organizowanym przez Polskie Radio, Telewizję Polską i miasto Sopot” (edycja XXVII: 19 -21 VI 2017);

– Nagroda, wspólnie z Adamem Wojtyszką – dla dramatu „Powidoki” za oryginalny polski tekst dramatyczny na Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej „Dwa teatry” (edycja 12-14 VI 2019), gdzie nagrodzono także aktorów za role (nagroda dla najlepszej aktorki: Nina Czerkies – Katarzyna Kobro; nagroda dla najlepszego aktora: Mariusz Wojciechowski – Władysław Strzemiński). Ale najważniejsze, że w uzasadnieniu drugiego wyróżnienia – Nagrody Honorowej im. Krzysztofa Zaleskiego napisano to, co Maciejowi Wojtyszce od dawna się należy: „za twórczość odrzucającą stereotypy i łatwe nowinki, umocowaną w pamięci i historii, dotyczącą problemów współczesności”.

– Teatr Narodowy – Kronika 2012/2013, 2013/2014, Warszawa 2014, s. 108 -109;

– Program wydany przez Teatr Narodowy (Warszawa 2014) pod redakcją Doroty Semenowicz (zawiera: informacje o realizatorach przedstawienia, teksty dotyczące treści i bohaterów dramatu napisane przez Pawła Markowskiego, Piotra Kłoczowskiego, Pawła Płoskiego oraz biogramy wykonawców, m.in. Macieja Wojtyszki, s. 97-99);

– Spis recenzji „Dowodu…” – w tekście.

– Spis realizacji: „Almanach sceny polskiej” (od 1959/1960) i jego kontynuacja od sezonu 2008/2009 pt. „Teatr w Polsce”, wydawana przez Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie;

– Grażyna Pawlak, „Literatura polska w teatrze telewizji w latach 1953-1993” (rejestruje m.in. utwory telewizyjne Macieja Wojtyszki zaliczane do tzw. „złotej setki” programów TVP);

– Joanna Zawadzka, „Wojtyszko Maciej” – zawiera: życiorys, spis twórczości w układzie

chronologicznym za lata 1971 – 2002 oraz wybór opracowań 1975-2003), druk w:

Współcześni polscy pisarze i badacze literatury. Słownik biobibliograficzny”, Warszawa, 2004 – Wydawnictwa Szkolne i Pedagogiczne, tom dziewiąty W-Z, s. 239- 241;

-Halina Waszkiel, „Dramaturgia polskiego teatru lalek”, Warszawa 2013 (Maciej Wojtyszko,

s. 119123 i 345-340 oraz 6, 18, 29, 93, 98, 222, 224,.319, 362; Maria Wojtyszko, s. 346, Aneta Wróbel-Wojtyszko, s. 347-348);

– Marek Waszkiel, „Dzieje teatru lalek w Polsce 1944-2000”, Warszawa 2012, s. 434, 482, 486,

496, 504;

– Teatr Narodowy. Kronika. Sezony jubileuszowe 2014/ 2015, 2015/2016, Warszawa 2016;

– Teatr Narodowy. Kronika 2016/2017 – 2017/2018, Warszawa [bez daty wydania].

1. od 1971: kabaret

– „Telefon zaufania”, utwór dramatyczny, napisany wspólnie z M. Wolskim dla Kabaretu Studenckiego „Stodoła” w Warszawie.

2. od 1974: reżyserie widowisk telewizyjnych dla dzieci (wg własnych tekstów oraz adaptacji tekstów innych autorów)

– „Bromba i inni” (TVP 1974). Następnie:

– 1974 „Chrumps i inni” (TVP, 1974);

– 1974 „Gżdacz i inni” (TVP, 1974);

– 1974 „Są albo ich nie ma, czyli ostatnie odkrycia dotyczące krasnoludków” ( TVP, 1974);

-1980 „Brzechwa – dzieciom” Jana Brzechwy (TVP, 1980);

-1984 „Skarby i upiory” (TVP, 1984).

3. od 1974: reżyserie przedstawień telewizyjnego teatru dla dorosłych (wg własnych dramatów i scenariuszy oraz dramatów i adaptacji tekstów innych autorów)

– „Dziwny show, czyli chram z piosenkami” (TVP, 1974). Następnie:

– 1978 „Epilog”, dramat o wielkiej Emigracji i Adamie Mickiewiczu (TVP, 1979);

– 2001 „Grzechy starości” (TVP 2001);

– 2007 „Chryje z Polską czyli Rzecz o Stanisławie Wyspiańskim” (TVP, 2007);

– 1977 „Ostatnie dni” Michaiła Bułhakowa (TVP, 1977);

– 1979 „Molier czyli Zmowa świętoszków” Michaiła Bułhakowa (TVP, 1979);

– 1979 „Prawdomówny kłamca” Grigorija Gorina (TVP, 1979 );

– 1980 „Brzechwa – dzieciom” Jana Brzechwy (TVP 1980);

– 1980 „Najzwyklejszy cud” Eugeniusza Szwarca (TVP, 1980);

– 1980 „Ferdydurke” Witolda Gombrowicza (TVP, 1980);

– 1981 „Molier, czyli Zmowa świętoszków” Michaiła Bułhakowa (TVP, 1981);

– 1985 „Lotta” wg „Lotta w Weimarze” Tomasza Manna (TVP, 1985, adaptacja wraz z J. Siatkiewicz);

– 1986 „Ferdydurke” Witolda Gombrowicza (TVP, 1986);

– 1986 „Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa (TVP – serial);

– 1987 „Powieść teatralna” Michaiła Bułhakowa (TVP, 1987);

– 1988 „Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa (TVP, 1988);

– 1993 „Amadeusz” Petera Shaeffera (TVP 1993);

– 1995 „Lotta” wg „Lotta w Weimarze” Tomasza Manna ( TVP 1995);

– 2006 „Pan Gustaw i Matylda” Michaiła Bułhakowa (TVP 2006);

– 2009 „Mistrz i Małgorzata” Michaiła Buł hakowa (TVP 2009).

4. od 1974: piosenki do przedstawień dla dorosłych i dla dzieci:

Dziwny show, czyli chram z piosenkami” (na motywach „Starej baśni” Józefa Ignacego Kraszewskiego). Następnie:

-17 I 1976 „Wizje i zamówienia” Macieja Wojtyszki, napisane wraz z Anną Borową (Teatr „Komedia” w Warszawie, reżyseria – Krystyna Sznerr, scenografia – Andrzej Dudziński, muzyka Anna Borowa, Roman Czubaty, Jerzy Wasowski, choreografia – Tadeusz Wiśniewski, kierownictwo muzyczne – Roman Czubaty, teksty piosenek – Maciej Wojtyszko);

-21 III 1986 „Kandyd” Voltaire’a (Teatr Polski we Wrocławiu, adaptacja Krzysztof Orzechowski i Maciej Wojtyszko, piosenki – Maciej Wojtyszko, reżyseria – Maciej Wojtyszko przy współpracy inscenizacyjnej Waldemara Śmigasiewicza);

– 9 VI 1989 „Figurki Gracjana Lepianki” Żywii Karasińskiej-Fluks, z muzyką Jerzego Derfla (Teatr „Lalka” w Warszawie, reżyseria – Krzysztof Rau);

– 11 XI 1989 „Burzliwe życie Lejzorka” Illii Erenburga (Scena 61, a następnie Scena Główna Teatru Ateneum w Warszawie, reżyseria Maciej Wojtyszko i Waldemar Śmigasiewicz, adaptacja Maciej Wojtyszko wraz z Katarzyną Sobol, teksty piosenek Maciej Wojtyszko);

– 14 IX 1997 „Ania z Zielonego Wzgórza” Lucy Maud Montgomery (Bałtycki Teatr Dramatyczny im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie, adaptacja – Henryka Królikowska i Maciej Wojtyszko, teksty piosenek – Maciej Wojtyszko, reżyseria i scenografia – Stanisław Nosowicz);

– 8 III 2014 „Bromba w sieci” (Teatr 6 Piętro w Warszawie, reżyseria i piosenki – Maciej Wojtyszko, współpraca reżyserska – Adam Wojtyszko);

– 11 IV 2015 „Wytwórnia piosenek” Macieja Karpińskiego i Macieja Wojtyszki”, reżyseria Maciej Wojtyszko i Adam Wojtyszko.

5. od 1976: reżyseria utworów Macieja Wojtyszki dla dorosłych na scenach teatrów stacjonarnych (głównie dramatycznych):

Prapremiery w reżyserii Autora:

– 15 XI 1992 „Kurs polskiego dla zaawansowanych”, utwór dramatyczny dla dorosłych, napisany przez Macieja Wojtyszkę wspólnie z Jarosławem Ostaszkiewicz, Teatr Polski we Wrocławiu (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 17 XII 1995 „Wznowienie”, Stary Teatr im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie, Mała Scena – pierwsze przedstawienie odbyło się podczas Festiwalu RHIZOM w Moers w Niemczech reżyseria – Maciej Wojtyszko, scenografia – Joanna Braun;

– 12 VII 1996 „Opera Granda, a Czy są jeszcze siostry”, scenariusz złożony z fragmentów oper, napisany wspólnie z Aldoną Krasucką, Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza w Warszawie,

Scena Główna (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 15 III 1998 „Żelazna konstrukcja”, Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera w Warszawie – Duża Scena (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 19 X 2002 „Bułhakow”, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (reżyseria – Maciej Wojtyszko, scenografia – Marcin Stajewski, kostiumy – Anna Englert);

– 21 IX 2007 „Całe życie głupi”, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 17 XII 2009 „O rozkoszy”, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie – Duża Scena (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 25 X 2014 „Narodziny Fryderyka Demuth”, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie – Scena „Miniatura” (reżyseria – Maciej Wojtyszko; rejestracja 23 III 2017 w Teatrze Polskiego Radia);

– 14 V 2015 „Bóg, ja i pieniądze”, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 11 IV 2015 „Wytwórnia piosenek” Macieja Karpińskiego i Macieja Wojtyszki (reżyseria Maciej Wojtyszko i Adam Wojtyszko);

– 11 IX 2016 „Bromba i muzyka”, Filharmonia im. Mieczysława Kurylewicza w Szczecinie (reżyseria – Maciej Wojtyszko).

– 1 VI 1992 „Poplątanie z pomieszaniem” , Teatr Powszechny im. Zygmunta Hubnera w Warszawie ( reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 16 XII 2005 „Kraina kłamczuchów”, Teatr im. Juliusza Słowackiego w Krakowie – Scena „Miniatura” (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 29 XII 2006 „Chryje z Polską” , Teatr Nowy w Warszawie – na scenie Teatr Nowy Praga w Fabryce Trzciny (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 19 XI 2009 „Kraina kłamczuchów”,Teatr Polski w Warszawie (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 8 III 2014 „Bromba w sieci”, Teatr 6 Piętro w Warszawie na Pradze (reżyseria i piosenki – Maciej Wojtyszko, współpraca reżyserska – Adam Wojtyszko);

– 17 I 1976 „Wizje i zamówienia” Macieja Wojtyszki, napisane wraz z Anną Borowa, Teatr „Komedia” w Warszawie (reżyseria – Krystyna Sznerr, scenografia – Andrzej Dudziński, muzyka – Anna Borowa, Roman Czubaty, Jerzy Wasowski, choreografia – Tadeusz Wiśniewski, kierownictwo muzyczne – Roman Czubaty, teksty piosenek – Maciej Wojtyszko);

– 11 X 1980 „Synteza”, powieść Macieja Wojtyszki w opracowaniu Andrzeja Marii Marczewskiego pt. „Synku”, Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu (reżyseria – Andrzej Maria Marczewski, scenografia – Maria Słowikowska- Dembińska, muzyka – Bronisław Kazimierz Przybylski);

– 14/15 XII 1985 „Skarby i upiory , czyli Hrabia opętany”, Teatr im. Cypriana Norwida w Jeleniej Górze (reżyseria – Andrzej Guc, scenografia – Andrzej Bednarczyk;

– 17 V 1987 „Pożarcie królewny Bluetki”, Teatr Lalki i Aktora im. Alojzego Smolki w Opolu, Scena Lalkowa Teatru im. Jana Kochanowskiego w Opolu;

– 28 IV 1988 „Bambuko czyli Skandal w Krainie Gier”, Teatr im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie – pierwsze przedstawienie odbyło się w Klubie Garnizonowym w Witkowie (reżyseria – Zdzisław Wardejn, scenografia – Barbara Stopka, muzyka – Tadeusz Woźniak, choreografia – Jerzy Stępniak);

– 1997 „Semiramida”, Teatr Współczesny w Warszawie (reżyseria – Erwin Axer, z kreacjami Mai Komorowskiej, Joanny Szczepkowskiej i Zbigniewa Zapasiewicza);

– 6 II 1999 prapremiera „Kraina kłamczuchów” grana pt. „Sonet”, Teatr Polski w Bydgoszczy, na scenie noszącej nazwę „O-BOK” (reżyseria – Jacek Andrucki);

– 2002 – prapremiera „Chryje z Polską”, Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach (reżyseria – Bogdan Tosza);

– 7 XI 2010 prapremiera „Hermes przeszedł, czyli Mity greckie”, Teatr im. Aleksandra Sewruka w Elblągu (reżyseria – Artur Hofman).

– 21 III 1986 „Kandyd” Woltera, Teatr Polski we Wrocławiu (adaptacja Krzysztof Orzechowski i Maciej Wojtyszko, piosenki – Maciej Wojtyszko, reżyseria – Maciej Wojtyszko , współpraca inscenizacyjna – Waldemar Śmigasiewicz);

– 22 VIII 1986 „Ławeczka” Aleksandra Gelmana, Teatr Powszechny im. Zygmunta Hubnera w Warszawie, Mała Scena (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 9 IV 1989 „Morfina” Michaiła Bułhakowa, Teatr Polski we Wrocławiu, Trzecia Scena (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

-11 XI 1989 „Burzliwe życie Lejzorka” Illii Erenburga, Scena 61, a następnie Scena Główna Teatru „ Ateneum” w Warszawie (reżyseria – Maciej Wojtyszko wraz z Waldemarem Śmigasiewiczem, adaptacja – Maciej Wojtyszko wraz z Katarzyną Sobol, teksty piosenek – Maciej Wojtyszko;

– 27 III 1990 „Garderobiany” Rolanda Harwooda, Teatr Polski we Wrocławiu, Scena Kameralna (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 9 IX 1990 „Tamara” Johna Kranza Krizanca, Teatr Studio w Warszawie – przedstawienie Centrum Sztuki „Studio” grane w całym budynku (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 3 XI 1990 „Shirley Valentine” Willy Russella, Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera w Warszawie, grane na Małej Scenie od 3 XI 1990 oraz na Dużej Scenie od 11 XII 1990 (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 7 II 1991 „Klub Pickwicka” wg Karola Dickensa, Teatr Powszechny im. Zygmunta Hubnera w Warszawie (adaptacja – Maciej Wojtyszko i Henryka Królikowska, reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 30 X 1991„Awantura w Chioggi” Carla Goldoniego, Teatr Polski we Wrocławiu, (opracowanie tekstu i reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 14 I 1993 „Morfina” wg Michaiła Bułhakowa, Teatr Nowy w Poznaniu (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 25 III 1994 (prapremiera) „Miłość na Krymie” Sławomira Mrożka, Teatr Stary im. Heleny Modrzejewskiej w Krakowie (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 14 IX 1997 „Ania z Zielonego Wzgórza” Lucy Maud Montgomery , Bałtycki Teatr Dramatyczny im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie (adaptacja – Henryka Królikowska i Maciej Wojtyszko, teksty piosenek – Maciej Wojtyszko, reżyseria i scenografia – Stanisław Nosowicz);

– 1997 „Ferdydurke” Witolda Gombrowicza, Teatr Współczesny we Wrocławiu (adaptacja Maciej Wojtyszko i Henryka Królikowska, reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 2006 „Pan Gustaw i Matylda” Michaiła Bułhakowa (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 2008 „Słoneczni chłopcy” Neila Simona, Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera w Warszawie (reżyseria – Maciej Wojtyszko);

– 26 XI 2008 „Roszada” Pawła Mossakowskiego, Teatr Powszechny w Łodzi (reżyseria

Macieja Wojtyszko wraz z Pawłem Aignerem);

– 20 IV 2013 „Z dociekań nad życiem płciowem”, inspirowane studiami z roku 1905 Doktora Stanisława Teofila Kurkiewicza oraz pracą Elizy Kroner pt. „Psychika młodzieży żeńskiej”, Wrocławski Teatr Lalek (realizacja – Paweł Aigner i Maciej Wojtyszko).

Inne realizacje dzieł Macieja Wojtyszki – w reżyserii własnej oraz innych reżyserów, choć często z udziałem w opracowaniu dramatu, adaptacji i tekstów piosenek):

– 10 IV 1988 „Pożarcie królewny Bluetki”, Teatr Lalek „Pleciuga” w Szczecinie (grane także podczas występów gościnnych w Rydze na Łotwie 18 -23 IX 1988!);

– 29 IV 1988 „Skarby i upiory, czyli Hrabia opętany”, Teatr Popularny w Warszawie (reżyseria – Józef Fryźlewicz i Andrzej Ziębiński, scenografia – Magdalena Maciejewska, muzyka Mirosław Jastrzębski, ruch sceniczny – Tadeusz Grochoczyński);

– 14 V 1988 „Pożarcie królewny Bluetki”, Teatr Lalki i Aktora „Baj Pomorski” w Toruniu;

– 29 X 1988 „Poplątanie z pomieszaniem”, Ośrodek Teatru Otwartego „Kalambur” we Wrocławiu;

– 5 XI 1988 „Pożarcie królewny Bluetki”, Teatr Lalki i Aktora „Kacperek” w Rzeszowie;

– 3 XII 1988 „Pożarcie królewny Bluetki”, Bałtycki Teatr Dramatyczny im. Juliusza

Słowackiego w Koszalinie, reżyseria i choreografia – Jan Stępniak, scenografia – Elżbieta Iwona Dietrych, muzyka i kierownictwo muzyczne – Tadeusz Woźniak, konsultacja muzyczna i

wokalna – Jolanta Majchrzak- Jagoda, przygotowanie wokalne – Lucyna Hermanowicz);

– 25 I 1989 „Pożarcie królewny Bluetki”, Teatr Komedia w Warszawie;

– 1989 „Pożarcie królewny Bluetki”, Teatr 7, 15 w Łodzi;

– maj 1989 „Pożarcie królewny Bluetki”, Teatr Lalek w Wałbrzychu;

– 9 VI 1989 „Figurki Gracjana Lepianki” Żywii Karasińskiej-Fluks, Teatr „Lalka” w Warszawie (reżyseria – Krzysztof Rau, muzyka – Jerzy Derfel, piosenki – Maciej Wojtyszko);

– 5 IX 1989 „Poplątanie z pomieszaniem”, Bałtycki Teatr Dramatyczny im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie; (także TVP 1994);

– 20 XII 1989 „Bambuko, czyli Skandal w Krainie Gier”, Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera w Warszawie – Duża Scena);

-1989 „Pożarcie królewny Bluetki”, Paryż;

-1989 „Pożarcie królewny Bluetki”, Tel Awiw ;

– 30 XII 1989 „Pożarcie królewny Bluetki”, Scena Impresaryjna Teatru Polskiego w Bydgoszczy;

– 18 III 1990 „Bambuko czyli Skandal w Krainie Gier”, Teatr Polski we Wrocławiu, reżyseria – Barbara Sierosławska, opieka artystyczna Maciej Wojtyszko, scenografia – Marcin Stajewski, muzyka – Włodzimierz Korcz, choreografia – Tadeusz Wiśniewski;

– 7 IV 1990 „Wakacje smoka Bonawentury”, Teatr Lalek „Pleciuga” w Szczecinie;

-31 V 1990 „Pożarcie królewny Bluetki”, Teatr im. Aleksandra Fredry w Gnieźnie;

– 9 IX 1990 „Pożarcie królewny Bluetki” , na Scenie Studio Teatru Satyry „Maszkaron” w Krakowie;

– 1991 „Szpieg” Johna Le Carre wg utworu „Ze śmiertelnego zimna” w przekładzie – Robert Stiller i Katarzyna Ciążyńska, Teatr „Rozmaitości” w Warszawie, Scena Kameralna , adaptacja – Maciej Wojtyszko, reżyseria – Jerzy Matałowski;

– 27 X 1992 „Wakacje smoka Bonawentury”, „Teatr ¾” w Zuśnie, reżyseria – Krzysztof Rau;

– 8 III 1992 „Pożarcie królewny Bluetki”, Teatr im. Juliusza Osterwy w Gorzowie Wielkopol.;

– 2 X 1992 „Pożarcie królewny Bluetki”, na Dużej Scenie Teatru im. Jana Kochanowskiego w Opolu;

– 12 IV 1992 „Wakacje smoka Bonawentury”, Teatr Lalek – Teatru Dramatycznego im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu, reżyseria – Włodzimierz Dobromilski;

– 14 V 1993 „Pożarcie królewny Bluetki”, Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Płocku;

– 3 XII 1993 „Wakacje smoka Bonawentury”, Teatr Powszechny im. Jana Kochanowskiego w Radomiu, na Dużej Scenie;

– 1994 „Rycerz Niezłomny, czyli Niewola księżniczki [królewny] Parekselancji” (Teatr Animacji w Poznaniu);

– 21 VI 1997 „Ferdydurke” Witolda Gombrowicza, Teatr Współczesny we Wrocławiu, adaptacja Henryka Królikowska i Maciej Wojtyszko, opracowanie tekstu i reżyseria – Jacek Bunsch;

– 14 IX 1997 „Wakacje smoka Bonawentury”, Teatr „Banialuka” – Ośrodek Teatralny w Bielsku-Białej, reżyseria – Krzysztof Rau, dekoracje – Adam Kilian, muzyka – Jerzy Derfel, choreografia – Tadeusz Wiśniewski;

– 13 XII 1998 „Wakacje smoka Bonawentury”, Teatr Lalki i Aktora „Ateneum” w Katowicach, reżyseria – Maciej K. Tondera;

– 21 V 1999 „Wakacje smoka Bonawentury”, Teatr Lalki i Aktora „Kacperek” w Rzeszowie, reżyseria – Maciej K. Tondera;

– 22 VIII 1998 „Wakacje smoka Bonawentury”, Teatr Lalek „Rabcio” w Rabce;

– 11 XII 1999 „Żelazna konstrukcja”, Teatr Dramatyczny im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku, reżyseria – Waldemar Śmigasiewicz;

– 3 IX 2000 „Wakacje smoka Bonawentury”, Teatr Lalek „Pinokio” w Łodzi, reżyseria – Wiesław Czołpiński;

– 2000 „Grzechy starości”;

– 8 III 2001 „Wznowienie”, Legnica;

– 6 X 2001 „Marabut”, Teatr „Pinokio” w Łodzi;

– 6 IV 2002 „Wznowienie”, Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu;

– 24 V 2002 „Pożarcie królewny Bluetki”, Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego w Katowicach, na scenie Kameralnej;

– 21 XII 2003 „Pożarcie królewny Bluetki”, Lubuski Teatr im. Leona Kruczkowskiego w Zielonej Górze;

– 3 XII 2004 „Pożarcie królewny Bluetki”, Teatr im. Adama Mickiewicza w Częstochowie;

– 3 VI 2006 „Bułhakow”, Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie, reżyseria – Krzysztof Rościszewski;

– 2007 „Chryje z Polską”;

– 26 IX 2010 „Pożarcie królewny Bluetki”, prywatny Teatr Projekt Warszawa (występy w Hotelu Marriott i na scenie Teatru Ochoty);

– 27 VI 2011 „Wakacje smoka Bonawentury”, Teatr Lalki „Tęcza” w Słupsku, reżyseria – Krzysztof Rau;

– 20 XI 2011 „Pożarcie królewny Bluetki”, Teatr „Syrena” w Warszawie;

– 29 XI 2015 „Wakacje smoka Bonawentury”, Teatr Lalek „Banialuka” im. Jerzego Zitzmana w Bielsku-Białej;

6. od 1977: radiowe słuchowiska dla dzieci i dorosłych (wg własnych scenariuszy

i reżyserii)

– „Dziękuję ci, Nietoperzu”, Polskie Radio Warszawa, 1977. Następnie m.in.:

– 18 II 2017 „Babel” (Teatr Polskiego Radia, 2017)

– 23 III 2017 „Narodziny Fryderyka Demuth”, Teatr Polskiego Radia (rejestracja z Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie, Scena „Miniatura”, 25 X 2014);

– 2019 „Powidoki”;

7. od 1977: reżyserie Macieja Wojtyszki dla dzieci w teatrach lalkowych i dramatycznych (własnych dramatów i scenariuszy oraz adaptacji utworów innych autorów)

prapremiera 20 IV 1977 „Trzynaste piórko Eufemii”, Teatr Lalki i Aktora „Kubuś” w Kielcach ( scenografia – Grażyna Dłużniewska, muzyka – Lech Brański). Następnie:

-3 VI 1980 prapremiera „Sekret wróżki”, utwór dramatyczny dla dzieci, Teatr Narodowy w Warszawie;

– 5 IX 1989 prapremiera „Poplątanie z pomieszaniem”, Bałtycki Teatr Dramatyczny im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie;

– 20 XII 1989 „Bambuko, czyli Skandal w Krainie Gier”, Teatr Powszechny im. Zygmunta Hubnera w Warszawie – Duża Scena;

-1994 „Rycerz Niezłomny, czyli Niewola księżniczki [królewny] Parekselancji”, Teatr Animacji w Poznaniu;

– 20 V 2000 prapremiera „Faust i inni”, Teatr „Lalka” w Warszawie, reżyseria – Maciej Wojtyszko, scenografia – Iza Toroniewicz, muzyka – Jerzy Derfel);

– 8 III 2014 „Bromba w sieci”, Teatr 6 Piętro w Warszawie, reżyseria i piosenki – Maciej Wojtyszko, współpraca reżyserska – Adam Wojtyszko;

– 26 IV 2016 „Z Bromby historia inna”;

– 11 IX 2016 „Bromba i muzyka”, Filharmonia im. Mieczysława Kurylewicza w Szczecinie;

– 1994 „Szatan z siódmej klasy” Kornela Makuszyńskiego, Teatr na Woli w Warszawie);

– 1996 „O czym szumią wierzby” G. Kenneth, Teatr Animacji w Poznaniu;

– 1997 „Ania z Zielonego Wzgórza” Lucy Maud Montgomery, Bałtycki Teatr Dramatyczny im. Juliusza Słowackiego w Koszalinie, adaptacja Maciej Wojtyszko i Henryka Królikowska);

8. od 1978: komiksy

– „Szczyt wtajemniczenia, czyli Sabaty i posiedzenia”, z rysunkami Rafała Sikory („Świat Młodych”, 1978 nr 72-97).

9. od 1980: film rysunkowy

„Tajemnica szyfru Marabuta” (premiera w kwietniu 1980, animacja – opracowanie plastyczne Grażyny Dłużniewskiej, Leszka Szczepańskiego i Rafała Sikory).

10. od 1983: film telewizyjny (scenariusze i reżyseria)

– „Święto księżyca”, scenariusz filmu telewizyjnego, napisany wspólnie z H. Wertitsch w 1983, zrealizowany 1989. Następnie:

– 1993 „Moment”, scenariusz filmowy, wspólnie z W. Hollender (TVP, 1993).

11.od 1984: film fabularny (scenariusze i reżyseria):

Synteza”, premiera 11 VI 1984, wśród wykonawców m.in. Krystyna Janda, Marta Lipińska, Halina Łabonarska, Beata Tyszkiewicz, Piotr Fronczewski, Władysław Kowalski, Jan Wilkowski). Następnie:

– 1986 „Ognisty anioł”, premiera 3 III 1986, scenariusz wg powieści Walerija Briusowa – Maciej Statkiewicz i Maciej Wojtyszko, w obsadzie m.in. Elżbieta Karkoszka, Sława Kwaśniewska, Maria Zbyszewska, Zygmunt Hubner, Jerzy Radziwiłowicz);

– 2007 „Ogród Luizy”, 2007, wyróżniony Nagrodą Specjalną Jury na Festiwalu w Gdyni, 2007).

12. od 1985: felietony

– „Krótki zarys męki twórczej”, publikowany 1985-1987 w tygodniku „Powściągliwość i Praca”; 1993-1997 w miesięczniku „Teatr” (wydanie: Warszawa 1998 – wydawnictwo „Krąg”).

13.od 1988: seriale telewizyjne:

Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa (1988 – 4 odcinki). Następnie:

– 1999 „Co cię znów ugryzło”, scenariusz i reżyseria ( 20 odcinków);

– 1998 „Miodowe lata” (1998 – 2001 – 80 odcinków);

– 2000 „Piotrek zgubił dziadka oko, a Jasiek chce dożyć spokojnej starości” Lucyny Legut (4 odcinki);

– 2000-2002 „Miasteczko” (60 odcinków);

– 2001 „Kocham Klarę”;

– 2003-2005 „Pensjonat pod Różą” (20 odcinków).

Leave a Reply