Dzisiaj we Wrocławiu pożegnaliśmy wybitnego artystę scen polskich, przez dziesięciolecia związanego z Wrocławiem, Igora Przegrodzkiego.
Igor Przegrodzki – wybitny aktor(łac. actor), osoba grająca jakąś rolę w teatrze lub fi... More teatralny i filmowy, reżyser, pedagog oraz wspaniały kolega i przyjaciel, postać-legenda Teatru Polskiego we Wrocławiu.
Urodził się 15 IV 1926 roku w Landwarowie koło Wilna. Studiował architekturę w Wyższej Szkole Technicznej w Wilnie oraz był słuchaczem konspiracyjnego Studia Dramatycznego pod kierownictwem Mieczysława Szpakiewicza przy Polskim Teatrze Dramatycznym w Wilnie. Grał na scenach Wilna (1944–1945), Torunia (1945, 1946–1948), Olsztyna (1945–1946), Poznania (1948–1949). A od roku 1949 związany był z Teatrem Polskim we Wrocławiu. W latach 1981–1985 pełnił funkcję dyrektora i kierownika artystycznego tej sceny. Od roku 2000 współpracował na stałe z Teatrem Narodowym w Warszawie. Wykładał w Studium Dramatycznym przy Teatrze Polskim (1956–1959, 1976–1979). W latach 1979–1984 był pierwszym dziekanem Wydziału Aktorskiego wrocławskiej filii Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie. Aktorstwa uczył także na Wydziale Wokalno-Aktorskim wrocławskiej Akademii Muzycznej, którego był współzałożycielem.
W Teatrze Polskim we Wrocławiu stworzył bardzo dużo niezapomnianych kreacji – od ról w przedstawieniach wyreżyserowanych przez Jakuba Rotbauma: Poeta w Weselu Stanisława Wyspiańskiego, Hamlet w tragedii Williama Shakespeare’a, Karol w Zbójcach Friedricha Schillera, Jago w Otellu Shakespeare’a czy Arturo Ui w Karierze Artura Ui Bertolta Brechta(1898-1956) niemiecki poeta, prozaik, dramaturg i inscenizat... More, przez role w przedstawieniach Jerzego Krasowskiego i Krystyny Skuszanki: Robespierre w Sprawie Dantona i Thermidorze Stanisławy Przybyszewskiej, Hrabia Fantazy Dafnicki w Fantazym Juliusza Słowackiego czy Prospero w Burzy Shakespeare’a, po role w przedstawieniach Jerzego Grzegorzewskiego: Ignacy (Ojciec i Król) w Ślubie Witolda Gombrowicza, Pankracy w Nie-Boskiej komedii Zygmunta Krasińskiego, Postać w Złowionym według Tadeusza Różewicza, Król Bérenger I w spektaklu Król umiera, czyli Ceremonie Eugène’a Ionesco oraz Książę Himalaj w Operetce Gombrowicza. Ostatnią rolą w Teatrze Polskim we Wrocławiu był Leonid Gajew w Wiśniowym sadzie Antona Czechowa(1860-1904), prozaik i dramaturg rosyjski. Pochodził z ubog... More w reżyserii Pawła Miśkiewicza. Poza tym współpracował między innymi z takimi reżyserami, jak: Wiliam Horzyca, Edmund Wierciński, Tadeusz Minc, Henryk Tomaszewski, Jacek Bunsch czy Kazimierz Kutz.
Jego prace doceniali krytycy i jurorzy festiwali teatralnych, był laureatem niemal pięćdziesięciu nagród i wyróżnień, w tym: nagrody artystycznej miasta Wrocławia w dziedzinie teatru (1959), nagrody za rolę Poety w Weselu Wyspiańskiego (I Festiwal Teatrów Śląska i Opolszczyzny, 1960), nagrody za rolę Robespierre’a w Thermidorze Przybyszewskiej (XII Festiwal Polskich Sztuk Współczesnych, 1971), nagrody ministra kultury i sztuki III stopnia za osiągnięcia aktorskie, w szczególności za role: Księcia w przedstawieniu Miarka za miarkę Shakespeare’a, Poety w Weselu Wyspiańskiego i Robespierre’a w Thermidorze Przybyszewskiej (1971), nagrody za rolę Ojca w Ślubie Gombrowicza (XVII Festiwal Polskich Sztuk Współczesnych, 1976), nagrody za rolę Fizdejki w przedstawieniu Janulka, córka Fizdejki (XII Opolskie Konfrontacje Teatralne, 1986), Grand Prix za rolę Sira w Garderobianym Ronalda Harwooda (XXXII Kaliskie Spotkania Teatralne, 1992), nagrody za rolę Starego w Krzesłach Ionesco (VI Międzynarodowy Przegląd Teatrów Eksperymentalnych w Kairze, 1994), Nagrody Głównej za rolę Berengera I w przedstawieniu Król umiera czyli Ceremonie Ionesco (XXXVII Kaliskie Spotkania Teatralne, 1997) oraz nagrody ministra kultury i sztuki za rok 1998 w dziedzinie sztuki aktorskiej (1999). Publiczność dolnośląska obdarowała go kilkunastoma Iglicami – Srebrnymi, Złotymi i Honorowymi. Jego osiągnięcia artystyczne uhonorowano miedzy innymi: Złotym Krzyżem Zasługi (1953), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1964), Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2004) i Złotym Medalem Gloria Artis (2006)
Kinga Wołoszyn-Świerk
