Przejdź do treści

Eugenio Barba laureatem Thalia Prize IATC

Komitet Wykonawczy Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych (IATC / AICT) ma przyjemność ogłosić, że zwycięzcą piątej edycji nagrody Thalia Prize został Eugenio Barba, pisarz, teoretyk, dyrektor i założyciel Odin Teatret (Dania). Nagroda zostanie oficjalnie wręczona w Pekinie podczas 27. Światowego Kongresu IATC w październiku 2014 roku. Gratulacje Laureatowi złożył wiceprzewodniczący IATC, Tomasz Miłkowski (na zdj,. obok) podczas Tygodnia z Odin Teatret w Instytucie Grotowskiego we Wrocławiu (początek września 2014).

Eugenio Barba jest jednym z najważniejszych pisarzy w dziedzinie antropologii teatru. Dla krytyków i aktorów w świecie zachodnim, jego pisarstwo otworzyło nowe spojrzenie, zwłaszcza w stosunku do tradycji Wschodu. Jego wczesne prace spopularyzowały osiągnięcia Laboratorium Grotowskiego i znaczenie jego nowych metod kształcenia aktora.

Barba założył skandynawski teatr laboratoryjny Odin Teatret / Nordic Teatrlaboratorium (1964), który nadal działa w Holstebro i Międzynarodową Szkołę Antropologii Teatru (ISTA), która istnieje od 1979 roku.

Eugenio Barba urodził się w 1936 roku w Brindisi, na południu Włoch. Sytuacja społeczno-ekonomiczna jego rodziny zmieniła się drastycznie w wyniku II wojny światowej. W 1954 roku Barba wyemigrował do Norwegii, gdzie pracował jako spawacz i marynarz. Udał się do Polski w 1961 roku, po otrzymaniu stypendium UNESCO na studia w szkole teatralnej w Warszawie. W latach 1962-1964 roku współpracował z Teatrem Laboratorium Jerzego Grotowskiego. uczestniczył w jego pracy nad Akropolis Stanisława Wyspiańskiego i Doktorem Faustem Christophera Marlowe’a. Na podstawie tych doświadczeń, napisał swoją pierwszą książkę poświęconą teatrowi Grotowskiego – Alla ricerca del Teatro Perduto (W poszukiwaniu teatru utraconego, Padwa Teatru 1965). W 1963 roku Barba wyjechał do Indii, gdzie studiował Kathakali, formę teatralną, która nie była znana na Zachodzie w tamtym czasie.

Barba wyreżyserował kilkadziesiąt przedstawień z Odin Teatret i Theatrum Mundi Ensemble, a w tym Dom mojego ojca (1972), Dalej! I dzień będzie nasz (1976), Popioły Brechta (1980), Ewangelia Oxyrhincusa (1985), Talabot (1988), Kosmos (1993), Mity (1998), Sen Andersena (2005), Ur-Hamlet (2006), Chroniczne życie (2011).

Pierwsza sesja ISTA odbyła się w Bonn w 1980 roku, najnowsza została zorganizowana we współpracy z Centrum Grotowskiego i odbyła się w Krzyżowej i we Wrocławiu w kwietniu 2005 roku. W swoim eseju Teatr Eurazji albo szansa Barba pisze „ISTA pozwala mi zebrać mistrzów teatru z Zachodu i Wschodu, porównywać bardzo różnorodne metody pracy i osiągnięcia na wspólnym gruncie techniki – wspólne dla prac Zachodu i Wschodu, wspólne dla „laboratorium” i tradycyjnego teatru, pantomimy, baletu i tańca współczesnego”.

Barba opublikował wiele esejów i książek. Wśród jego najnowszych publikacji, tłumaczonych na wiele języków, są Canoe z papieru (Routledge), Teatr: Samotność, rzemiosło, bunt (Black Mountain Press), Ziemia popiołu i diamentów: Moje terminowanie w Polsce z dodatkiem, zawierającym 26 listów Jerzego Grotowskiego do Eugenio Barby (Black Mountain Press), Arara el cielo (Casa de las Americas, Hawana), La conquista de la Diferencia (Yuyachkani / San Marcos redakcyjnych, Lima), Spalić dom (Routledge), i, we współpracy z Nicola Savarese, Sekretna sztuka aktora. Słownik antropologii teatru (Routledge).

Barba otrzymał 11 doktoratów honoris causa za jego pracę artystyczną i naukową z różnych uczelni, w tym: Aarhus (Dania), Ayacucho (Peru), Bolonii (Włochy), Hawany (Kuba), Buenos Aires (Argentyna), Edynburga (Wielka Brytania), Hong Kongu (Chiny) i Warszawy (Polska). Jest także laureatem duńskiej nagrody Krytyków, Meksykańskiej Nagrody Teatralnej i Międzynarodowej Nagrody Pirandella. Jest członkiem rad redakcyjnych czasopism takich jak: TDR: The Journal of Studies, Theatre Quarterly i Teatro e Storia.

Poprzednimi laureatami Thalia Prize byli: Eric Bentley (2006) i Richard Schechner (2010) ze Stanów Zjednoczonych, Jean-Pierre Sarrazac (2008) z Francji i Kapila Vatsyayan (2012) z Indii.

Leave a Reply