Grudzień 2000
31 grudnia
WSZYSTKO DOBRE, CO DOBRZE SIĘ KOŃCZY Williama Shakespeare’a, tłum. Stanisław Barańczak, reż. Piotr Cieślak, scenografia Piotr Jaworowski, kostiumy Dorota Kołodyńska, muz. Seweryn Krajewski, Sebastian Krajewski, Teatr Dramatyczny [20 x, 6088].
„Piotr Cieślak tę powiastkę o uczciwości cokolwiek nadszarpniętej przenosi z dawnej Francji w czasy fin de sciecle’u, wprowadza na scenę malowane parowozy i stacje kolejowe, fotosy z epoki, osadza utwór w innych okolicznościach historycznych. Przyznam szczerze, że niewiele z tego dla sztuki wynika, w żaden bowiem sposób – poza scenografią i kostiumami – te nowe okoliczności historyczne nie przekładają się na rytm spektaklu czy zachowania bohaterów. Jeśli chodziło o wskazanie, że człowiek pozostał tym, kim jest, i żadne zamiany historyczne nie powoduje jego wewnętrznej przemiany, to cel został osiągnięty” [Tomasz Miłkowski, „Trybuna”].
18 grudnia
ZABŁĄKANI TRZEJ KRÓLOWIE Grzegorza Walczaka, reż. autora, oprac. scenograficzne Mieczysław Karlicki, kier. i oprac, muz. Andrzej Wysocki, oprac. choreograficzne Kazimierz Knol, Teatr Rampa [5 x, 1398].
16 grudnia
INNE ROZKOSZE Jerzego Pilcha, adaptacja(łac. adaptare = przystosowywać), przystosowanie utworu li... More i reż. Rudolf Zioło, scenografia Andrzej Witkowski, muz. Bolesław Rawski, Teatr Powszechny [18 x, 4372].
„Dwie gęsi na jeden obiad. Konia z rzędem temu, kto wyjaśni, po co Zioło w jednym spektaklu chciał opowiedzieć dwie powieści” [Tomasz Miłkowski, „Trybuna”, 6-7 stycznia 2001].
KAMIENICA NA NALEWKACH, szlagiery żydowskiej ulicy, scenariusz Ryszard Marek Groński, Gołda Tencer, Szymon Szurmiej, insc. i reż. Gołda Tencer, Szymon Szurmiej, kier., muz. Janusz Tylman, Teresa Wrońska, scenografia Ewa Łaniecka, choreografia(gr. choreia = taniec + grapho = piszę), sztuka tworzenia u... More Tomasz Tworkowski, Teatr Żydowski [30 x, 5878].
15 grudnia
KOCHANKOWIE Z ULICY, cyrk(łac. circus = koło, krąg), nowożytny cyrk, nawiązując... More piosenek Agnieszki Osieckiej, reż. Renata Kijowska, Jerzy Karaszkiewicz, muz. Janusz Tylman, Teatr Nowy [24 x].
11 grudnia
CZTERY KWARTETY, wieczór poezji T.S. Eliota, wybór wierszy i komentarz Wiesław Juszczak, Teatr Narodowy.
10 grudnia
REQUIEM DLA GOSPODYNI Wiesława Myśliwskiego, reż. Kazimierz Dejmek, scenografia Jan Polewka, muz. Stanisław Radwan, światło Krzysztof Trzaskowski, Teatr Narodowy, Scena przy Wierzbowej [18 x, 1466].
„Pomysł wytoczenia procesu telewizji razi wtórnością – to przecież Krzysztof Kieślowski przed wielu laty w telewizyjnej inscenizacji Kartoteki Różewicza posłużył się tym pomysłem, potem motyw ten eksploatowano wielokrotnie, nawiązał do niego także sam Różewicz w Kartotece rozrzuconej. Siłą rzeczy Requiem, zamiast być nowym Weselem, stało się pieśnią żałobną nad udrapowaną plebejskością, nad utraconym mitem wsi arkadyjskiej i podłego miasta. Szkoda tylko, że to takie dojmująco nudne i doskonale obojętne” [Tomasz Miłkowski, „Trybuna”, 22 grudnia 2000].
8 grudnia
A MY DO BETLEJEM, scenariusz i reż. Piotr Furman, współpr. reż. Mieczysław Morański, Wojciech Paszkowski, koncepcja kost. Aleksandra Pietras, oprac. muz. Jan Raczkowski, opieka art. Krzysztof Miklaszewski, Teatr Rampa 3 x [929].
3 grudnia
PO DESZCZU Sergi Belbela, tłum. Marzenna Gottesman, reż. Agnieszka Glińska, Władysław Kowalski, dekoracje Magda Maciejewska, kostiumy Agata Loth, opr. muz. Anna Malarowska, Teatr Powszechny, Mała Scena [33 x, 5340].
Obraz zagonionych yuppies. Dzięki aktorom „ten na poły groteskowy, na poły realistyczny spektakl broni się na scenie mimo pozornie skeczowego charakteru. Bo w równej mierze mógłby powstać z tego tylko przerysowany, acz przydługi skecz. Ale wykonawcy wszystkich bez wyjątku ról złożyli się na sukces tego spektaklu, na jego autentyzm i gorzki komizm” [Tomasz Miłkowski, „Trybuna” 9-10 grudnia 2000].
1 grudnia
ŁOŻE Z BALDACHIMEM Jana de Hartog, Colette, tłum. Katarzyna Skawina, reż. Romuald Szejd, scenografia Marcin Stajewski, kostiumy Zofia de Ines, Scena Prezentacje.
