Październik 1992
26 października
BIG ZBIG SHOW, scenariusz i reż. Magda Umer, choreografia(gr. choreia = taniec + grapho = piszę), sztuka tworzenia u... Janusz Józefowicz, scenografia Wiesław Ilko, kostiumy Anna Szwed, kier. muz. Wojciech Borkowski, Teatr Rampa [26 x, 9414].
Widowisko oparte na koncercie piosenki aktorskiej w wykonaniu Zbigniewa Zamachowskiego, przyjmowane z entuzjazmem przez widownię.
17 października
CZĄBER Z GOMBRA, scenariusz i reżyseria Adam Hanuszkiewicz, kostiumy Xymena Zaniewska, dekoracje Mariusz Chwedczuk, Teatr Nowy.
„Szydercza drapieżność Gombrowicza, antybohaterszczyzna, podstawianie krzywych luster różnym „gębom” zrównoważyły słodkie melodie kupletów, a finale autor „Trans-Atlantyku” prezentował się nieomal bogoojczyźnianie. Wątpię, czy takie były intencje inscenizatora, który swoją składankę nazwał na wyrost musicalem, a z Gombrowicza zamierzał uczynić przyprawę nadającą smak (a może pomocną w rozeznaniu we współczesnym świecie)” [Tomasz Miłkowski, „Życie Codzienne”, 22 października 1992].
„Tak czy inaczej, publiczność bawi się świetnie. Spełniło się wreszcie marzenie Gombrowicza: stał się własnością kucharek” [Janusz Majcherek”, „Teatr” nr 12, grudzień 1992].
16 października
RADOSNY JUBILEUSZ Jana Bratkowskiego, reż. autora, scenografia Łucja Kossakowska, Teatr Polski, Scena Kameralna.
„Bratkowski podjął próbę ucieczki od zgiełku polityki, od krzyżujących się racji i oracji. Nie znalazł jednak ani azylu dla siebie, ani dla swego bohatera, cofając się wpół drogi przed odsłonięciem swoich obaw o polską przyszłość” [Tomasz Miłkowski, „Życie Codzienne”, 20 października 1992].
11 października
WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO Alana Ayckbourna, tłum. Kazimierz Piotrowski, reż. Jan Kobuszewski, scenografia Marian Stańczak, Teatr Kwadrat [36 x].
„Mimo zastrzeżeń, przedstawienie „ogląda się bez przykrości, a nawet z rosnącym zainteresowaniem. Świat widziany z kuchni, choć to zapewne niezbyt wyrafinowana metafora, ma jedną zaletę: jest znacznie prawdziwszy niż z perspektywy salonu” [Tomasz Miłkowski, „Życie Codzienne”, 16 października 1992].
8 października
KUNDEL, scenariusz i reż. Andrzej Strzelecki, scenografia Ewa Czerniecka-Strzelecka, Teatr Rampa.
„Groźnie zabrzmiał nowy tekst protest-songu o wstydzie i melodyjna usypianka Życie to jest najlepszy nauczyciel, w którą wpisano sygnały nowych zagrożeń, z jakimi styka się „źle wychowany” [Tomasz Miłkowski, „Życie Codzienne”, 14 października 1992].
2 października
DUŃSKA HISTORIA Adolfa Szapiro, wg Brzydkiego kaczątka Hansa Christiana Andersena, tłum. Hanna i Witold Lisieccy, reż. Adolf Szapiro, scenografia Paweł Migdalski, muz. Aleksander Renanskij, Teatr Ochoty [35 x].
