Film Tate’a Taylora (2016) nie wzbudził entuzjazmu, ale książka brytyjskiej pisarki Pauli Hawkins (2005), na podstawie której powstał, była recenzowana z entuzjazmem jako nowego typu dreszczowiec. Ważniejsze były i w książce i filmie dramaty bohaterek niż rozwiązanie zagadki kryminalnej. Teraz przełożył ten scenariusz na teatr Cezary Żak.
Najważniejszy jest tutaj świat wewnętrzny Rachel Watson (Marta Ścisłowicz), rozwódki, która wciąż nie chce się mentalnie rozstać z byłym mężem (Leszk Lichota), a obserwując z okien pociągu nieznajomą parę snuje na jej temat domysły. Sama zmaga się z chorobą alkoholową, toteż kiedy obserwowana Megan (Anna Smołowik) znika, nie potrafi przypomnieć sobie, co się stało w tunelu obok jej domu w przeddzień zniknięcia.
Cezary Żak (także występujący jako wyrozumiały detektyw) znalazł prosty sposób na połączenie scen realistycznych i wewnętrznych widzianych tylko przez Rachel w jej wyobraźni czy wspomnieniu. Zaznacza nadejście tej granicy między jawą i snem zmianą światła i akcentem muzycznym, a chwilę przemocy, jakiej doznaje bohaterka wzmacnia akordem muzycznym i silnym rozbłyskiem światła. Daje to w rezultacie sugestywny efekt, wprowadza w mroczne wnętrze bohaterki zmagającej się ze swoją pamięcią i próbującą odzyskać panowanie nad swoim życiem. Obok głównej bohaterki wiele energii do spektaklu wnosi Megan Anny Smołowik – zwłaszcza scena, w której wyznaje, jak doprowadziła do śmierci swojego dziecka wywołuje silne wrażenie.
Przestrzeń sceny Och-teatru okazała się sojusznikiem reżysera, który rezygnując ze zmian dekoracji, wydzielił na podeście scenicznym miejsca przeznaczone na zaniedbaną norę Rachel, salon jej byłego męża i jego żony (Agata Wątróbska), mieszkanie Megan i jej męża Scotta (Janusz Chabior) i gabinet psychoterapeuty (Krzysztof Czeczot). Z boku zasugerował przebiegający tunel, w którym doszło do tragicznych wypadków. Pozwoliło to poprowadzić akcję w zmiennym rytmie psychicznych przeżyć, którym towarzyszył powtarzający się monotonny stukot przejeżdżających pociągów.
Powstał spektakl trzymający w napięciu, w którym ważniejsze od poszukiwania prawdy o tym, co się wydarzyło, jest poszukiwanie drogi duchowej odbudowy przez kobiety poddane przemocy psychicznej. Wart odnotowania odważny krok znanego aktora i reżysera komediowego w stronę wymagającego teatru psychologicznego. Dokonany z sukcesem.
Tomasz Miłkowski
DZIEWCZYNA Z POCIĄGU Rachel Wagstaff, Duncan Abel na podstawie powieści Pauli Hawkins oraz filmu wytwórni DreamWorks, reżyseria Cezary Żak, tłum. Elżbieta Woźniak, scenografia Zuzanna Markiewicz, Kostiumy Tomasz Ossoliński, reżyseria światła Karolina Gębska, asystentka ds. scenografii i kostiumów Małgorzata Domańska, producent wykonawczy, asystent reżysera Jan Malawski, realizacja światła Waldemar Zatorski, realizacja dźwięku Michał Tatara, Och-teatr, premiera 14 lipca 2021,
