Przejdź do treści

ALEJA ZASŁUŻONYCH

Pisarka (Krystyna Janda) wiedziona przeczuciem rychłej śmierci i dręczona obawą, że jej męża nie będzie stać na pogrzeb, rozpoczyna starania, aby jej pochówek odbył się na koszt państwa, a więc w alei zasłużonych. Ma ku temu podstawy: ileś wydanych tomów, dorobek całego życia. Ale jej trud może wydawać się daremny, skoro najbliższe otoczenie, nawet ukochany mąż, człowiek konkretu, bo księgowy, nie doceniają jej wysiłku i wciąż pytają o wymierne korzyści materialne, jakie przynosi pisanie. Lży więc świat, miota przekleństwa, łącząc się w swojej słownej agresji z protestami strajku kobiet. Ten pozornie plugawy język przynosi oczyszczenie, staje się jedyną skuteczną formą wyrzucenia z siebie własnej bezradności i gniewu na obojętność i głupotę wielu ludzi – to tak przy okazji wytyk pod adresem zasromanych brzydkimi słowami ciotek kulturalnych.

Głębię spektaklowi nadaje poezja, wiersze, które płyną od czasu do czasu ze sceny: w duecie wykonany poemat o muzyce cmentarnej (Janda, Warchoł), a na koniec piękna fuga o odchodzeniu i pozostawianiu po sobie śladu, którą obdarza widzów Olgierd Łukaszewicz. Bo tak naprawdę to jest spektakl o śmierci.

ALEJA ZASŁUŻONYCH Jarosława Mikołajewskiego, reż. Krystyna Janda, scenografia i kostiumy Zuzanna Markiewicz, światło Katarzyna Łuszczyk, film Andrzej Wolf, kompozycja muzyki do piosenki „Szalej, nalej” Janusz Bogacki, wykonanie piosenki Lidia Stanisławska, producent wyk. Rafał Rossa, Teatr Polonia, premiera 26 lutego 2021.

[tm]

Leave a Reply