Przejdź do treści

Zbigniew Osiński nie żyje

1 stycznia 2018 roku zmarł w Warszawie Zbigniew Osiński, profesor zwyczajny Uniwersytetu Warszawskiego, wybitny historyk teatru, teatrolog, pedagog.

Urodził się 11 maja 1939 roku w Poznaniu. Skończył polonistykę na Uniwersytecie Adama Mickiewicza i tam się doktoryzował. Jeszcze jako student, w 1961 roku, zadebiutował jako autor artykułem o inscenizacjach „Opery za trzy grosze” w Polsce międzywojennej. Rok później poznał Jerzego Grotowskiego, znajomość przerodziła się w fascynację, owocem której jest wiele książek i artykułów o twórcy Teatru Laboratorium oraz Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych we Wrocławiu (dziś Instytut im. Jerzego Grotowskiego), którego program opracował i którym kierował w latach 1990-2004.

W 1970 przeniósł się do Warszawy. Przedmiotem jego fascynacji i badań naukowych byli także: Wilam Horzyca, Wacław Radulski, Konrad Swinarski, Mieczysław Limanowski, Juliusz Osterwa, Irena i Tadeusz Byrscy, Teatr Ósmego Dnia, „Gardzienice”. Nie tylko pisał o nich, ale wydawał ich teksty, listy. Praktykował teatr: wyreżyserował „Warszawiankę” w Teatrze Ósmego Dnia w Poznaniu (1967), pracował jako kierownik literacki w Starym Teatrze w Krakowie (1973-77), uczestniczył w parateatralnych projektach Laboratorium, w wyprawach „Gardzienic”.

W ostatnich latach prowadzi badawcze seminarium na UW dotyczące recepcji teatrów orientalnych w Polsce. Efektem długoletnich zainteresowań w tym zakresie jest dwutomowa monografia „Polskie kontakty teatralne z Orientem w XX wieku. Część pierwsza: Kronika. Część druga: Studia” (2008). Był profesorem w Polsko-Japońskiej Wyższej Szkole Technik Komputerowych w Warszawie na Wydziale Kultury Japonii. Autor m.in. takich prac jak: „Teatr Dionizosa. Romantyzm w polskim teatrze współczesnym” (1972), „Laboratorium Grotowskiego” (1978), „Grotowski i jego Laboratorium” (1980), „Grotowski wytycza trasy” (1993), „Teatr 13 Rzędów i Teatr laboratorium 13 Rzędów” (1997), „Jerzy Grotowski. Źródła, inspiracje, konteksty” (1998), „Pamięć Reduty. Osterwa, Limanowski, Grotowski” (2003), „Nazywał nas bratnim teatrem. Przyjaźń artystyczna Ireny i Tadeusza Byrskich z Jerzym Grotowskim” (2005). Jego prace były tłumaczone na kilkadziesiąt języków.

Leave a Reply