Andrzej Bubień pozbawił bohaterów Gogola rodzajowości, tworząc uniwersalną opowieść o niezdolności do życia szczęśliwego. Może się ona toczyć w Rosji, Polsce, wszędzie. Spoiwem opowieści jest nadana spektaklowi forma, pełna ruchu, muzyki (ilustracja Piotra Salabera w duchu argentyńskiego tanga narzuca spektaklowi tempo), zdyscyplinowanego rytmu. Taneczne wtręty i działania fizyczne zastępują (albo uzupełniają) tu słowa. Kiedy wszyscy zalotnicy tłoczą się w ruchomej klatce, w której umieszczono ich trofeum, czyli Agafię, panujący ścisk, rwetes, ciasnota, przepychanki oddają namacalnie stan rzeczy: oto walka na śmierć i życie, śmieszna tylko na pozór, a jeśli śmieszna to na sposób groteskowy. Bubień pokazuje Gogola, który przeczytał Gombrowicza.
tm
OŻENEK Nikołaja Gogola, tłum. Julian Tuwim, reżyseria Andrzej Bubień, scenografia Anita Bojarska, muzyka Piotr Salaber, ruch sceniczny Olga Wąchała, Teatr 6. Piętro, premiera 11 marca 2017
{fot. Kasia Chmura/materiały teatru}
[czytaj: Tomasz Miłkowski https://www.aict.art.pl/2017/03/22/daremne-swaty/]
