Przejdź do treści

XII 1993

Grudzień 1993

 

 

31 grudnia

KWILI W STAJNI BÓG. PASTORAŁKA, autor przedstawienia Adam Hanuszkiewicz, dekoracje Mariusz Chwedczuk, kostiumy Xymena Zaniewska, muz. Piotr Moss, Teatr Nowy.

 

„Dzięki kontrastom emocjonalnym i zmienności rytmów spektakl nie grzęźnie na sentymentalnej mieliźnie”; Edyta Jungowska zachwyca postacią Matki Bożej – „zaraża swoim wzruszeniem, z macierzyństwa potrafi uczynić święto” [Tomasz Miłkowski, „Życie Nasze Codzienne, 7 stycznia 1994].

 

17 grudnia

LOVE STORY Ericha Segala, tłum. Anna Przedpełska-Trzeciakowska, reż. Michał Pawlicki, scenografia Dorota Morawetz, Teatr Ochoty.

 

11 grudnia

WIZYTA STARSZEJ PANI Friedricha Dürrennmatta, tłum. Irena i Egon Naganowscy, opr. tekstu i reż. Wojciech Adamczyk, dek. Wojciech Jankowiak, kostiumy Marta Hubka, tekst songu Maciej Wojtyszko, w roli tytułowej Maja Komorowska [39 x, 10845].

 

Świetna rola Mai Komorowskiej, jej Klara Zachansian jest „zimna, wyrachowana, władcza, może nawet imponująca. Nakłada nieco odcieni groteski, ale tylko tyle, abyśmy się nie mogli zadurzyć w tej świetnej biznes-woman” [Krystyna Gucewicz, „Życie Nasze Codzienne” nr 30, 17 grudnia 1993].

 

„Sztuka Dürrennmatta jest czymś więcej niż satyrą na mieszkańców Güllen. Jest współczesną – groteskową i karykaturalną – wersją klasycznej tragedii, w której śmierć zapowiedziana na początku musi się dokonać. W przedstawieniu w Teatrze Współczesnym nie widać wyraźnej koncepcji inscenizacyjnej. Jest trochę realizmu i owego uwspółcześniania czy – inaczej – przenoszenia akcji w realia nam znane” [Barbara Riss, „Życie Warszawy” nr 293, 16 grudnia 1992].

 

„Dla Michnikowskiego-Illa warto obejrzeć to w sumie mało efektowne (zwłaszcza jak na Dürrenmatta) przedstawienie. Ten bowiem aktor uświadamia nam wieczną aktualność, jakąś doprawdy europejską niezwietrzałość dramaturga z Neuchâtel w każdych ustrojowych warunkach” [Barbara Kazimierczyk, „Polska Zbrojna” nr 21, 28 stycznia 1994].

 

9 grudnia

HENRYK BARANOWSKI zostaje wicedyrektorem i dyrektorem artystycznym Instytutu Teatr u Narodowego -Teatr Mały.

 

8 grudnia

SIE KOCHAMY Murraya Schisgala, tłum. Adam Tarn, reż. Ewa Mirowska, scenografia Krystyna Kamler, muz. Zbigniew Zamachowski, Teatr Studio, Malarnia [52 x, 6756].

 

Jeden z przebojów Teatru Studio – sztuka szła przy nadkompletach. „Ewa Mirowska – wraz ze swymi byłymi uczniami: Aleksandra Justą, Wojciechem Malajkatem i Zbigniewem Zamachowskim – spreparowała sztukę Schisgala wedle zasad poetyki Allena. Dominuje więc tutaj zasada gry albo jeszcze lepiej – odgrywania, repetycji, publicznego udawania czegoś, co kiedyś mogło się zdarzyć” [Tomasz Miłkowski, „Życie Nasze Codzienne”, 15-16 stycznia 1994].

 

5 grudnia

DLA KOBIET, CZYLI WYPRZEDAŻ KOŃCOWA Arnolda Weskera, tłum. Irena Tarłowska, reż. Michał Ratyński, scenografia Magda Maciejewska, Teatr Szwedzka 2/4, przedstawienie impresaryjne [10 x].

 

Monodram Ewy Sobiech, inaugurujący mała scenę teatru (w dawnym bufecie). Wyrazista scenografia Maciejewskiej: scena zajmuje wielka kanapa, „w której wnętrzu – jak w trumnie – spoczywa monologująca aktorka (…) Jej wibrujący, niespokojny głos nadaje wszystkiemu, co mówi, dodatkowy podtekst” [Życie Nasze Codzienne”, 14 grudnia 1993].

 

KATAPULTA, działanie plastyczne Jerzego Kaliny, Instytut Teatru Narodowego – Teatr Mały.

 

Grudzień

KOLĘDA NA CZTERY GŁOSY wg Pastorałki Leona Schillera, oprac. i reż. Jacek Bursztynowicz, oprac. muz. Irena Kluk-Drozdowska, premiera w kawiarni Teatru Dramatycznego, Towarzystwo Teatralne pod Górkę [18 x, 286].

 

 

Leave a Reply