Marzec 1992
28 marca
DANTE 1992 Józefa Szajny, na motywach Boskiej Komedii Dantego, tłum. Edward Porębowicz, reż. i scenografia Józef Szajna, muz. Krzysztof Penderecki, Teatr Studio [17 x, 2 074].
Komentuje Józef Szajna: „To Dante na swojej drodze, która się wydłuża. Jest to przypomnienie, ale nie powtórzenie przedstawienia sprzed osiemnastu lat. Podsumowanie mojego życia, zawartego między pierwszą wersją a drugą” [Monika Kuc, „Życie Warszawy” 1992, nr 75].
27 marca
CHOINKA U IWANOWÓW Aleksandra Wwiedeńskiego, tłum. Natalia i Wiktor Woroszylscy, reż. i scenografia Waldemar Zawodziński, muz. Wojciech Kaleta, Teatr Nowy [12 x].
26 marca
OSTRY MAKIJAŻ Oskara Weinerta, reż. i układ ruchu Tomasz A. Dutkiewicz, dekoracje Przemysław Dutkiewicz, kostiumy męskie Tomasz A. Dutkiewicz, kostiumy damskie Maria Urbaniak, choreografia(gr. choreia = taniec + grapho = piszę), sztuka tworzenia u... Jarosław Staniek, Teatr Syrena [28 x, 10 091].
25 marca
FERDYDURKE Witolda Gombrowicza, adaptacja(łac. adaptare = przystosowywać), przystosowanie utworu li... i reżyseria Waldemar Śmigasiewicz, scenografia Maciej Preyer, Teatr Powszechny.
„W spektaklu w Powszechnym silnym atutem okazały się osiągnięcia aktorskie. Władysław Kowalski jako profesor Pimko stworzył kwintesencję belferstwa, dając postać na równi odpychającą, oślizgłą, co i groźną – jego Pimko gotów jest siłą egzekwować posłuszeństwo, jest belfrem rozzuchwalonym i wszechpotężnym, tracącym siły jedynie oko w oko z pensjonarką. Elżbieta Kępińska jako ciotka Hurlecka idealnie ucieleśnia idiotyzm i infantylność wszelkich ciotek (w tym i „kulturalnych”), ich operetkowej czułość i porażającą głupotę. Syfon Cezarego Pazury to z kolei przekonujący pokaz postawy fanatyzmu ideologicznego, który w „słynnym pojedynku na miny” uwiarygodnia się w pełni” [Tomasz Miłkowski, „Życie Codzienne”, 30 marca 1992]
21 marca
MAZEPA Juliusza Słowackiego, reż. Gustaw Holoubek, dekoracje Marcin Stajewski, kostiumy Irena Biegańska, muz. Wojciech Borkowski, Teatr Ateneum [23 x, 7 919].
SEZON W PIEKLE Arthura Rimbaud, tłum. Artur Międzyrzecki, adaptacja i reż. Adam Sroka, scenografia Elżbieta Samek, muz. Jan Kanty Pawluśkiewicz, reż. światła Krzysztof Solczyński, Teatr Dramatyczny, Sala im. Haliny Mikołajskiej [44 x, 1 264].
16 marca
Kolejne roszady w Teatrze Rozmaitości. Odchodzi Wojciech Proński-Pronobis, dyrektorem naczelnym i artystycznym zostaje Wowo Bielicki.
