Przejdź do treści

XII 1989

 

Grudzień 1989

 

31 grudnia

APETYT NA CZEREŚNIE Agnieszki Osieckiej, reż. Marek Grzesiński, scenografia Ewa Sowińska, muzyka Maciej Małecki, ruch sceniczny Emil Wesołowski, Scena na Dole, Teatr Ateneum [26 x, 2 980].

 

NAD WODĄ WIELKA I CZYSTĄ, reżyseria Adam Hanuszkiewicz, scenografia Katarzyna Jarnuszkiewicz, Dariusz Kunowski, Teatr Nowy [10 x, 3 093]; spektakl grany w II wersji pod tytułem U HANUSZKIEWICZA. WIECZÓR TEATRALNY [22 x, 4 883].

 

W wieczorze (pierwszej wersji) uczestniczyli m.in. Irena Kwiatkowska, Gustaw Lutkiewicz, Wojciech Pokora, Andrzej Szczepkowski, honory domu pełnił Adam Hanuszkiewicz, który tym spektaklem chciał nawiązać do swojego przedstawienia O poprawie Rzeczypospolitej (Teatr Narodowy, 1981)

 

ZADYSZANE SŁOWA Roberta Stillera, recital Ewy Decówny, reż. i scenografia Lena Szurmiej, muzyka i aranżacje Janusz Tylman, Teatr Ochoty [5x, 181].

 

30 grudnia

SPACER W LESIE Lee Blessing, tłum. Magdalena Ciesielska, reż. Jacek Gąsiorowski, scenografia Andrzej Kowalczyk, kostiumy Ewa Krauze, Mała Scena, Teatr Powszechny [33 x, 6 751].

 

„Prapremiera amerykańskiej komedii (?) pomyślanej w konwencji dialogu dwóch dyplomatów (radzieckiego i amerykańskiego), którzy prowadząc negocjacje rozbrojeniowe, zaprzyjaźniają się ze sobą.(…) Kazimierz Kaczor i Piotr Machalica wywiązali się z zadania znakomicie, czyniąc ze swoich kwestii gorzki moralitet polityczny, wyjaśniając paradoksy politycznego perpetuum mobile” [Jan Adam Borzęcki „Tygodnik Nadwiślański” nr 1, 3 stycznia1992].

 

20 grudnia

BAMBUKO Macieja Wojtyszki w reż. Autora, scenografia Marcin Stajewski, muzyka Włodzimierz Korcz, choreografia Tadeusz Wiśniewski, Teatr Powszechny [43 x, 14 990].

 

„Najpierw jest gonitwa po widowni, kuluarach i scenie. Zosię, główną bohaterkę przedstawienia (Małgorzata Boratyńska), ścigają gońcy królowej (Krzysztof Majchrzak i Sylwester Maciejewski). Wielkimi nożycami chcą obciąć jej piękne rude włosy. Rzecz cała w tym, iż w Krainie Gier wszystko musi być albo białe, albo czarne, wedle zasady szachów” [Barbara Osterloff „Teatr” nr 3, marzec 1990].

 

18 grudnia

Koncert Wigilie polskie w reżyserii Macieja Wojtyszki w Operetce Warszawskiej zainaugurował akcję „Artyści dla Rzeczypospolitej”.

 

16 grudnia

MAŁA APOKALIPSA Tadeusza Konwickiego, adaptacja i reżyseria Krzysztof Zaleski, scenografia Jerzy Rudzki, muzyka Jerzy Satanowski, Teatr Ateneum [47 x, 19 340].

 

„To, o czym opowiada, dotyczy dnia przedwczorajszego, w najlepszym razie wczorajszego, ale na pewno nie dzisiejszego. Dlatego nie wstrząsa widzem, nie porusza, nie złości, nie zachwyca. Zwłaszcza że adaptator i reżyser pokazał całą rzecz zbyt dosłownie. Ta dosłowność zmieniała się nawet miejscami w dziwaczną rodzajowość, do czego przyczynili się szarżujący za bardzo niektórzy aktorzy” [Wojciech Dudzik, „Rzeczpospolita” nr 297, 26 grudnia 1990].

 

14 grudnia

LETYCJA I LUBCZYK Petera Shaffera, tłum. Gustaw Gottesman, reż. Maciej Englert, scenografia Ewa Starowieyska (grano ogółem 197 razy), w roli głównej Maja Komorowska, Teatr Współczesny [66 x, 12 001].

 

„(…) psychodramę, hipnotyczną kreacyjność, wciągającą jak wir, uprawia na scenie Shaffera tytułowa Letycja Douffet, Maja Komorowska. Dzięki niej pojawia się – obok komediowej linii perypetii – także inny gatunkowo ciąg rosnącego napięcia” [Stefan Treugutt, „Dialog” 1990 nr 10].

 

NAGRODY:

im. Aleksandra Zelwerowicza za najwybitniejszą rolę sezonu (za sezon 1989/1990) redakcji miesięcznika Teatr dla Mai Komorowska za rolę Letycji.

 

12 grudnia

LATO W NOHANT Jarosława Iwaszkiewicza, inscenizacja Józef Słotwiński, reżyseria Ignacy Gogolewski, scenografia Jerzy Masłowski, kier. muz. Andrzej Seroczyński, przy fortepianie Paweł Skrzypek, Teatr Rozmaitości, scena Teatru Buffo [35 x, 7 830].

 

W drugoplanowej roli Antoniego Wodzińskiego – Ignacy Gogolewski. „Nie podejrzewano, że potrafi nas zaciekawić także i przyjaciel genialnego kompozytora, Gogolewski dostrzegł te możliwości. Jego Antoś jest dyskretnie a nieomylnie dowcipny, pełen humoru i życia, choć niewolny od wewnętrznego smutku. Każde jego wejście na scenę było zaskoczeniem” [Wojciech Natanson, „Słowo Powszechne”, 1991].

 

1 grudnia

KACZO Bogusława Schaeffera, reż. Bohdan Semotiuk, scenografia Zofia Manowiecka, Paweł Migdalski, muzyka Bogusław Schaeffer, Teatr Ochoty [28 x, 3 225].

 

Za rolę tytułową Cezary Pazura wyróżniony został Nagrodą dla młodych aktorów Kaliskich Spotkań Teatralnych (1993).

 

Leave a Reply