Przejdź do treści

Corneille Pierre

(1606-1684), dramaturg francuski, mistrz tragedii klasycyzmu, początkowo autor komedii (debiut „Mélite”, 1629). Sławę zapewnił sobie tragikomedią „Cyd” (1636), a ugruntował cyklem tragedii o tematyce bohaterskiej z czasów rzymskich, m.in „Horacjusz”, (1640), „Cynna”, (1640), „Polyeukt”, (1643); także autor traktatów i rozpraw krytycznych, członek Akademii utworzonej przez kardynała Richelieu. Pod koniec życia daremnie usiłował utrzymać swój prymat w teatrze, podważony wówczas przez Racine’a i (por.:) Moliera. Twórczość C. otworzyła nowy rozdział w dziejach tragedii europejskiej. Pisarz nawiązując do starożytnej koncepcji Arystotelesa, przekroczył wyznaczone ramy gatunku; praktycznie wyeliminował kategorię fatum, w centrum zainteresowania stawiając wolną wolę człowieka. C. pozostawał – zgodnie z duchem epoki – pod wpływem idei Kartezjusza, jego racjonalizmu; utożsamiał piękno z prawdą, najwyżej cenił zdolność czynu wynikającą z woli poddanej racjom rozumu. Mogłoby to prowadzić do pogrzebania konfliktu tragicznego, w tragediach C. bowiem bohater w istocie nie ma wyboru, musi kierować się wolą i rozumem. C. jednak umiejętnie zastępuje daremną walkę człowieka z fatum – walką wewnętrzną typu psychologicznego, jaką toczy bohater, aby pięknie wybierać, choć często wbrew swym uczuciom.