Przegląd Teatralny i Literacki
ISSN 2080-9980
Większość naszych aktorów miewa pomysł na występ, nie na rolę; zależy im na tym, by wystąpić, a nie – zagrać. I tylko ci najlepsi grają, bo gra u nich jest organiczna. O nich można powiedzieć, że są aktorami, o reszcie – że występuje.
Konrad Swinarski, Kilka słów o współpracy z aktorem, 1967
Czytaj dalej »Przewodnik po aktorach (nie tylko) warszawskich. Sezon 2008/9
Zagrała prawie 300 ról w 300 miastach, dając 6000 tysięcy przedstawień, w tym 750 w Warszawie, 520 w Nowym Jorku, 390 w Krakowie, 320 w Londynie i 300 w San Francisco.
Czytaj dalej »Madame Modjeska, czyli Niewolnica Szekspira
Nie-boska komedia w reżyserii Pawła Wodzińskiego jest bardzo okrojoną realizacją tekstu. Może raczej „przykrojoną”, przystosowaną do czasów nam współczesnych. Ile zostało w nas z romantyzmu?
Czytaj dalej »Nie-Boska Komedia instalacja teatralna
Rozmowa z Bartoszem Frąckowiakiem po premierze "Księdza H." w Teatrze Wybrzeże.
Czytaj dalej »Mesjasz Ksiądz Helena
Fragment powieści Zygmunta Krzyżanowskiego. Przekład: Walentyna Mikołajczyk-Trzcińska.
O książce Krzysztofa Kucharskiego o Tadeuszu Burzyńskim.
Czytaj dalej »Krytyk, czyli kronikarz
Za rok Warszawskim Spotkaniom Teatralnym stuknie trzydziestka
Czytaj dalej »Polski show case
"Jezioro łabędzie" w Teatrze Wielkim w Łodzi.
Czytaj dalej »Czekając na Petipę i Iwanowa
Hamlet umarł, jednak przedstawienie toczy się dalej – przed oczami publiczności (wiec może jest to pewnego rodzaju proces, sąd, w którym publiczność ma za zadanie dać rozgrzeszenie artystom?). Sceny z dramatu wracają w postaci majaków, koszmarów sennych. Mimo zachowanej chronologii sprawiają wrażenie celowo niespójnych, ułożonych chaotycznie, aby w pełni nawiązać do tematyki snu, albo raczej sennego koszmaru. Także zmagań ze sobą.
Czytaj dalej »Hamlet z Pontedery w wykonaniu Campagnia Laboratorio
Andrzej Falkiewicz udziergał nową książkę. Udziergał czy uszył, a może wydziergał z dawnej materii nową skarpetę? Przepraszam za te „babsko robótkowe” określenia, ale sam tytuł książki mnie do tego prowokuje i obliguje: „Takim ściegiem”.
Rozmowa z prof. Pawłem Dobrzyckim, scenografem, prof. Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, prodziekanem pierwszego w Polsce Wydziału Mediów i Scenografii, kierownikiem Katedry Scenografii.
O wernisażu Macieja Hoffmana w warszawskiej Galerii van Golik
Autobusem do Hadesu
Zbieramy się pod gmaszyskiem Mizeekgebouw, niedawno wzniesionym centrum artystycznym w Amsterdamie. Stąd wyrusza autobus do odległej postprzemysłowej dzielnicy. Wsiadamy, wyposażeni w osłony przeciwdeszczowe (zanosi się na deszcz), do autobusu z zaklejonymi czarnym papierem szybami. Jest duszno, klimatyzacja kiepsko działa, ciasno i ciemnawo. Ktoś informuje przez głośnik, że należy wyłączyć komórki i zachowywać skupienie. Nie rozmawiać. Jedziemy bowiem do Hadesu. To tam wędruje Orfeusz w poszukiwaniu swojej Eurydyki.
Zakończył się kolejny konkurs na wystawienie polskiej sztuki współczesnej. Konkurs tyleż zasłużony, co spetryfikowany przez ten sam gust, węszący za nowinkami. O nagrodzie głównej się nie wypowiadam, bom przedstawienia nie widział. Ale nagroda za reżyserię i role (kobiecą i męską) za „Rok 2084” Michała Segoczyńskiego, utwór niewydarzony i drugorzędny, to czysty Orwell.
Czytaj dalej »Szkoła gustu: Czysty Orwell
Sztuka Doroty Masłowskiej, „Między nami dobrze jest”, wystawiona przez Grzegorza Jarzynę w TR Rozmaitości, wywołała bodaj więcej emocji po jej publikacji książkowej niż po premierze. Spodziewano się protestów, gorącej atmosfery polemik, a skończyło się na kilku delikatnych przytykach. Reżyser i autorka zebrali przede wszystkim pochwały. Czyżby ironiczny tytuł sztuki sprawił, że między nami dobrze jeszcze, to znaczy, że nawet nie umiemy się porządnie pospierać? A jest o co.
