Przegląd Teatralno-Literacki
Czy teatrowi potrzebny jest dramat? Pytanie tylko z pozoru dziwaczne, skoro reżyserzy coraz częściej odwracają się plecami do dramatu (dawnego i nowego), niczego dobrego po literaturze już się nie spodziewają. Czytaj dalej »Trzy premiery
Kilka uwag po festiwalu festiwali w Warszawie. Czytaj dalej »Do trzech razy sztuka
Inaugurujemy nową rubrykę "YORICKA" – Moje spotkania, w której znani artyści powracają myślą do swoich mistrzów. Ich wspomnienia zapisuje Justyna Hofman-Wiśniewska. Jako pierwsza w naszej rubryce JOANNA ŻÓŁKOWSKA.
Czytaj dalej »Moje spotkania
Tuwim na scenach lalkowych, czyli autorka szuka poezji.
Czytaj dalej »Stoi na stacji stęka i sapie… a Tuwima ni ma…
W obcojęzycznej prehistorii Szekspira na scenach w Polsce za czasów oświeceniowych dawne miejsce Anglików zajęli Niemcy. Nie tak wprawdzie potężną jak ongiś wyspiarze falą, acz z germańską konsekwencją i trudnymi do przecenienia rezultatami. Najwcześniejsze w stanisławowskiej Polsce szekspiry – właśnie niemieckie – należą do Gdańska. Czytaj dalej »Gdański gen europejskości
Autor snuje rozważania nad węzłowymi kategoriami "Systemu" Konstantego S. Stanisławskiego.
Czytaj dalej »KIlka słów o „Systemie” Stanisławskiego
Na otwarcie sezonu 2006/2007 w warszawskim Teatrze Wielkim – Operze Narodowej przygotowano wieczór baletowy pod kierownictwem Kazimierza Korda, złożony z trzech utworów Karola Szymanowskiego: III Symfonii – Pieśń o nocy, Stabat Mater oraz Harnasiów. Wieczór zatytułowany "Szymanowski i taniec" wpisuje się w obchody 70-lecia śmierci artysty i jest chlubną kontynuacją wystawiania jego dzieł (po "Królu Rogerze" w reżyserii Mariusza Trelińskiego) na scenie narodowej po latach nieobecności.
Dystrybucja ról czy mistyfikacja
Wszyscy podejmujemy w naszym życiu jakieś role. Co więcej role te wypełniamy zgodnie z istniejącymi od wieków modelami. Najtrwalszym modelem jest układ hierarchiczny w kształcie piramidy. Na dole lud, na górze najwyższy władca. I jak się zdaje na nic zdały się rewolucje społeczne – najwyższy władca potrzebny jest ludziom w dalszym ciągu. Problem tylko polega na tym czy ma być królem czy cesarzem.
Teatr im. Juliusza Osterwy w Lublinie obchodzi 120. lecie swojego istnienia. Z okazji jubileuszu rozmawiamy z Krzysztofem Babickim, dyrektorem artystycznym Teatru.
Czytaj dalej »Wesele na 120-lecie – rozmowa z Krzysztofem Babickim
W „Notesie recenzenckim” Tomasza Miłkowskiego o spektaklach:„Gra na zwłokę” wg Janusza Andermana w Teatrze Studio„Won” Ryszarda Marka Wrońskiego w Syrenie„Udając ofiarę” braci Presniakow w warszawskim… Czytaj dalej »Notes recenzencki
"Gra na zwłokę” wg prozy Janusza Andermana w opracowaniu scenicznym Lecha Raczaka jest dowodem, że legenda dodana do legendy może okazać się wydmuszką. Czytaj dalej »Gra na zwłokę
Na afiszu w warszawskiej Syrenie widowisko Ryszarda Marka Grońskiego pod znaczącym tytułem „Won!". Skoro „won", wiadomo, o co chodzi. Będą wypraszać.
Czarna komedia braci Presniakow obiegła już Europę, zrobiła furorę w Rosji, trafiła na ekran, a teraz – nareszcie – do Polski.
Czytaj dalej »Udając ofiarę
Udręki rozpaczy
albo dlaczego kochamy Irlandczyków
Kiedy w Polsce i na świecie trwa w najlepsze zabawa w dekonstrukcję, post-dramaturgię, rozbijanie resztek dialogu lub zacieranie granicy między widownią a sceną, Irlandczycy ze spokojem piszą sztuki wedle starej recepty psychologiczno-obyczajowego autentyzmu. I co więcej, sztuki te od kilku dobrych lat szturmem zdobywają polskie sceny. Dotyczy to zwłaszcza Martina McDonagha, którego kolejny dramat „Czaszka z Connemary” ma szansę się teatralnym przebojem (tak jak wcześniej „Kaleka z Inishmaan” i „Porucznik z Inishmore”). Kilka lat temu wartą odnotowania prapremierę „Czaszki” dał Teatr Lubuski, ale teraz pod mistrzowską batutą Kazimierza Kutza powstał prawdziwy aktorski koncert warszawskiego Ateneum.
