„Gra w karty”/”Święto wiosny” Igora Strawińskiego w choreogr. Jacka Przybyłowicza/ Uri Ivgi i Johana w Operze Wrocławskiej. Pisze Bronisław Tumiłowicz w tygodniku Przegląd. «Dwie pozycje baletowe klasyka współczesności Igora Strawińskiego były testem na skojarzenia. „Gra w karty” w ujęciu znakomitegoCzytaj dalej

„Inni ludzie” Doroty Masłowskiej w reż. Grzegorza Jarzyny w TR Warszawa, „Deadline” Macieja Łubieńskiego w reż. Agaty Biziuk w Teatrze WARSawy, „Płatonow” Antoniego Czechowa w reż. Moniki Strzępki w Teatrze Collegium Nobilium w Warszawie. Piszą Tomasz Miłkowski i Bronisław TumiłowiczCzytaj dalej

To nie jest spektakl bez wad. Można w nim dostrzec sporo usterek dramaturgicznych, mimo że autorzy starają się starannie uporządkować pracowicie gromadzony materiał faktograficzny. Nie zawsze sprawdzają się zastosowane środki aktorskie (czasem nadekspresyjne, czasem za słabe). Ale mimo te niedoskonałościCzytaj dalej

Ten spektakl to sugestywny manifest pacyfistyczny. Kobiety spustoszonej Troi, niegdyś dumna elita miasta, teraz branki opłakujące poległych, oczekują na pohańbienie. Odziane we wspólny czarny całun brną po piaszczystym brzegu w oczekiwaniu na dopełnienie ich losu. Przewodzi im Hekabe, była królowa,Czytaj dalej

Pod sam koniec 39 WST doczekaliśmy się przedstawienia, które atmosferą na widowni przypomina dawne Spotkania, kiedy za pulpitem dyrygenckim stał Mieczysław Marszycki. Na sali nadkomplet, mnóstwo młodych ludzi siedzących na poduszkach, poczucie wielkiego święta. Nic dziwnego – sławny i wychwalanyCzytaj dalej

Mimo że sławna powieść Witolda Gombrowicza była już kilkadziesiąt razy przenoszona na scenę, udało się reżyserce i aktorom stworzyć pełne żywiołowego zapału, przekonujące widowisko, rządzące się własnym rytmem i formą. Rozegranie całości na umieszczonej pośrodku sceny arenie, po której bokachCzytaj dalej

Pomysł, aby przedstawić łagodne rozstanie z przeszłością realnego socjalizmu (bo jednak nie komunizmu, jak się usiłuje wbijać do głów), był przedni – zamiast wielkich sporów i patetycznych gestów, autor proponuje zabawę, sięgając po mity uosobione w kreskówkach tamtych lat –Czytaj dalej

Prawdopodobnie to spektakl dla młodzieży, a więc nie dla mnie. Chociaż na widowni Sceny na Woli młodzieży było tyle co na lekarstwo. Próba reanimacji tekstu Słowackiego okazała się jednak z innego powodu chybiona. Gdyby nie finałowa energetyczna pieśń o kurhanach,Czytaj dalej

Ten pełen wigoru, słodko-gorzki spektakl Piotra Ratajczaka najpierw był naprawdę dyplomem studentów Wydziału Lalkarskiego wrocławskiej PWST. Tak udanym, że dyrekcja Teatru w Opolu zaprosiła spektakl do siebie. Teraz ma za sobą kolejny sprawdzian – świetne przyjęcie przez publiczność WST, któraCzytaj dalej

Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi jak zwykle nie zawodzi – perfekcyjne aktorstwo, przemyślany scenariusz i bogata warstwa wizualno-muzyczna (włącznie z wysmakowanymi kostiumami i lodowym tortem jak z krainy Królowej Śniegu) tworzą intrygujące widowisko. To zasługa aktorów i Mariusza Grzegorzka,Czytaj dalej

Zabawa inspirowana „Cierpieniami młodego Wertera” okazała się wątpliwa, przyciężka i nudna. W pamięci pozostanie niewiele, a wielokrotnie miotanie na scenę i kopanie egzemplarzy książki (chyba Goethego) budzi raczej zażenowanie niż uśmiech. Publiczność (niemal w całości) odebrała spektakl w martwej ciszy,Czytaj dalej

O Lublinie i Marii Biliżance, o szkole teatralnej i jej pedagogach, o głośnym telewizyjnym debiucie, graniu w prawie wszystkich krakowskich teatrach – z BOŻENĄ ADAMEK rozmawia Krzysztof Lubczyński: Spędziła pani część młodości w moim rodzinnym Lublinie. Czy to tam zaczęłaCzytaj dalej

Tomasz Miłkowski pisze po premierze „Metafizyki dwugłowego cielęcia” w warszawskim Teatrze Studio: W tym roku przypada 80 rocznica samobójczej śmierci Witkacego. Wprawdzie to dramatyczne wydarzenie miało miejsce 18 września 1939 roku, ale już teraz, po premierze „Metafizyki dwugłowego cielęcia” wCzytaj dalej