Lublin, styczeń-marzec 2013
Lublin
Udręka życia (9 lutego – spektakl gościnny): Już wkrótce w Teatrze im. Juliusza Osterwy będzie można oglądać gościnny występ aktorów Teatru Narodowego w Warszawie, którzy zaprezentują sztukę Udręka życia Hanocha Lewina w reżyserii Jana Englerta. Sztuka jednego z czołowych izraelskich dramatopisarzy, określana bywa mianem komedii małżeńskiej. Tematyka spektaklu osnuta została wokół uniwersalnego problemu poszukiwania szczęścia, zmagań z trudną codziennością oraz lęku przed samotnością i opuszczeniem. W Udręce życia występują: Anna Seniuk, Janusz Gajos i Włodzimierz Press.
W Teatrze Nowym im. Kazimierza Dejmka 5 stycznia odbędzie premiera Tape Stephena Balbera w reż. Anety Groszyńskiej. Scenografia: Marta Zając, kostiumy: Joanna Wróbel. Obsada : Konrad Łaszewski, Karol Puciaty, Delfina Wilkońska. Tape Stephena Belbera, amerykańskiego dramatopisarza i scenarzysty, to historia o męskiej przyjaźni, w której wspomnienia z lat szkolnych odsłaniają, często ukrytą głęboko w człowieku, potrzebę rywalizacji i dominacji nad drugim. Jon – filmowiec z aspiracjami i Vin – strażak, handlujący narkotykami spotykają się po latach w hotelowym pokoju. Rozmowa i wspomnienia z liceum szybko przeradzają się w kłótnie i wzajemne oskarżenia. W trójkącie miłosnym powód nieporozumienia jest zawsze jeden – kobieta. Jak zakończy się spotkanie? Co zarejestrowała tytułowa taśma? Jakie zwierzenia są w stanie przekreślić przyjaźń? W 2001 roku na podstawie sztuki Richard Linklater (Berni, Ja i Orson Welles, Przed wschodem słońca, Przed zachodem słońca) zrealizował film Taśmy prawdy z Umą Thurman i Ethanem Hawkiem. Spektakl powstaje w koprodukcji z Akademią Teatralną im. A. Zelwerowicza w Warszawie i PWSFTviT im. Leona Schillera w Łodzi.
We Wrocławskim Teatrze Współczesnym odbędzie się premiera Życie jest snem wg Calderona w reżyserii Lecha Raczaka – 19 stycznia. Wiele lat temu reżyserowałem dla telewizji spektakl według opowieści Ijona Tichego Lema. W nim również chodziło o to, że światy, które wymyślamy, mogą być bardziej fascynujące od światów, które istnieją realistycznie, że w zasadzie każdy z nas może ubiegać się o pozycję kreatora własnego świata. W przypadku Calderona chodzi o spojrzenie z drugiej strony: jak to jest – być ofiarą wykreowanego świata i wybić się na niepodległość, innych podporządkować sobie. Ten splot wydaje mi się – po pierwsze – nierozwiązywalny, co w teatrze już samo przez się jest interesujące, a, po drugie – frapujący dla mnie osobiście. 