Siedziba Teatru Scena Współczesna: ul. Jezuicka 4, 00-259 Warszawa

Impresariat Sceny Współczesnej: Katarzyna Maria Grudzińska, tel. 796 550 570
Dyrektor Sceny Współczesnej: Włodzimierz Kaczkowski
www.scenawspolczesna.pl

Teatr Fundacji Scena Współczesna
, ul. Kraszewskiego 25, 02-415 Warszawa

 

 

Teatr utworzony przez Włodzimierza Kaczkowskiego w roku 2001 jako Fundacja Scena Współczesna (od 2004 jako organizacja pożytku publicznego) – przez wiele lat mieścił się w Starej Prochowni, od sezonu 2010/11 mający siedzibę w Stołecznym Centrum Edukacji Kulturalnej przy ul. Jezuickiej (w Starej Prochowni nadal odbywają się niektóre spektakle). Kaczkowski stworzył też scenę poświęconą teatrowi tańca i festiwal „Zawirowania”, ale początek jego działalności jako samodzielnego producenta i animatora teatralnego dała realizacja Wszystkich dzieł Szekspira (1998, nadal na afiszu), wystawionych pod flagą Shakespeare Company, specjalnie utworzonej kompanii do organizacji tej produkcji. Dzieła do dzisiaj cieszą się niezmiennie wielkim powodzeniem, teatr dał już ponad 1200 przedstawień tego tytułu.

Ważnym krokiem w stronę stabilizacji teatru była produkcja spektaklu Oskar i Ruth Ingmara Villqista (2001, reż. Jan Buchwald), wspólne przedsięwzięcie Włodzimierza Kaczkowskiego w imieniu Agencji Literacko-Teatralnej Podium 117 oraz Arka Jakubika w imieniu Agencji Of. To był świetny początek Sceny Współczesnej Starej Prochowni.

 

Pod firmą Sceny Współczesnej zrealizowano kilkanaście małoobsadowych spektakli, głównie prapremier autorów brytyjskich, m.in. Pterodactyle Nicky Silvera (tłum. i reż. Włodzimierz Kaczkowski, 2001), jeden z najbardziej przejmujących dramatów o umierającym na AIDS, Disco Pigs Endy Walsha (reż. Włodzimierz Kaczkowski, 2002), norway.today Igora Bauersimy (reż. Antoni Łazarkiewicz, 2002), Pan Poduszka Martina McDonagha (reż. Piotr Ratajczak, 2006, koprodukcja z Teatrem Współczesnym w Szczecinie), Noc Misia Ignacio del Moral (reż. Szymon Turkiewicz, 2009), spektakl łączący elementy teatru, komiksu i muzyki, i monodramów, m.in. Strategię dla dwóch szynek Raymonda Cousse’a (reż. Włodzimierz Kaczkowski, 2007) w wykonaniu Antoniego Ostroucha, metaforyczną opowieść o uległości, która prowadzi do zagłady.

Scena otwarta na różne inspiracje i eksperymenty z pogranicza sztuk.