Przejdź do treści

Szkoła gustu: Jak nie zabiłem swojego ojca

A ściślej: „Jak nie zabiłem swojego ojca i jak bardzo tego żałuję” Mateusza Pakuły w reżyserii autora, koprodukcja nowohuckiej Łaźni Nowej i Teatru Żeromskiego w Kielcach, spektakl piekielnie odważny i ważny już po krakowskiej premierze (20 stycznia 2023). Przyjęty z wielkim wzruszeniem burzą oklasków jak na opowieść o umieraniu ojca, pełnym doznawanego bólu fizycznego, cierpień i bezradności najbliższych przystało.

Spektakl różni się od powieści nieoczekiwanym akcentem komediowym, niemal slapstickowym. Szymon Mysłakowski, występujący w epizodach kilkunastu pobocznych postaci obojga płci, niemal jak w paradach z komedii dell’arte, wprowadza do spektaklu – w swym nurcie podstawowym pełnym powagi i pasji walki o godne umieranie – element swoistej „dywersji”, osłabienia efektu przerażenia, jaki wzbudza ta opowieść. Może nawet wydawać się, że to niestosowne – takie właśnie połączenie radykalnie odmiennych stanów: obezwładniającego cierpienia i odrywającego od niego rozluźnienia – wesołości, ironii, złośliwej obserwacji. Jak to w życiu.

Jednak decyzja Mateusza Pakuły o tym niełatwym, a nawet ryzykownym związku tragedii i farsy okazała się artystycznie i psychologicznie trafna. Może tylko dzięki niej udało się wrażliwym widzom dotrwać na tym spektaklu do końca. Szacunek dla zespołu, podziękowanie za podjęcie trudnego tematu bez klajstrowania rzeczywistości i maskowania paskudnej obojętności Kościoła i systemu opieki zdrowotnej na ludzkie cierpienie.

N.A. Czatach

Leave a Reply