Przejdź do treści

Vladislava FEKETE: „2020 rok – rok (bez) słowackiego teatru”

Sprawozdanie Instytutu Teatralnego w Bratysławie (Słowacja) omawia dla „Yoricka” Andriej MOSKWIN:

„2020 rok był rokiem (bez) słowackiego teatru” – tak żartobliwie rozpoczęła swoje roczne sprawozdanie dyrektorka Instytutu Teatralnego w Bratysławie Vladislava Fekete. Podkreśliła, że z powodu pandemii był to bardzo trudny czas nie tylko dla Instytutu Teatralnego, lecz przede wszystkim dla teatrów w całym kraju. Mimo to Instytut osiągnął znaczący sukces: ze stu zaplanowanych akcji większość została zrealizowana. Najtrudniej było dotrzeć do odbiorców i podzielić się z nimi przygotowywanymi publikacjami i zorganizowanymi wystawami. Ale już począwszy od 2021 roku wszystkie zaplanowane wydarzenia odbywają się regularnie.

Za największy sukces, zdaniem V. Fekete, należy uznać otwarcie 27 lutego 2020 roku wystawy z okazji 100-lecia słowackiego teatru pt. „Teatralne stulecie: ślady i relacje”. Zorganizowana wspólnie z Muzeum Historycznym Słowacji odbyła się na Zamku Bratysławskim (potrwa do połowy września bieżącego roku). Przygotowania do niej trwały prawie lata, od 2018 roku, kiedy rząd Republiki Słowackiej ogłosił 2020 rok rokiem słowackiego teatru. Inne najważniejsze projekty: przygotowanie wystaw: „theatre.sk” (była pokazana w Polsce, Niemczech, Czechach i na Węgrzech), „Vladimír Suchánek: od maľby k divadlu” („Vladimír Suchánek: od malarstwa do teatra”), a także kilka projektów naukowo-badawczych: „Złota kolekcja słowackiego teatru profesjonalnego” (cel – wybór najważniejszych inscenizacji słowackiego teatru); „Współcześni reżyserze Słowacji”, „Słownik krytyków teatralnych” oraz „Dziesięciu twórców współczesnego słowackiego teatru tańca”. Do znaczących wydarzeń V. Fekete zaliczyła także wystawę pt. „Ladislav Vychodil a słowacka scenografia XX wieku”, zorganizowaną we współpracy ze Słowackim Muzeum Narodowym (SNG) z okazji 100-lecia urodzenia jednego z założycieli słowackiej scenografii – Ladislava Vychodila oraz dwa filmy dokumentalne, zrealizowane wspólnie ze słowacką telewizją: „Życie dla teatru” („Život za divadlo”, reż. Anna Gruskova) i „Stulecie Słowackiego Teatru Narodowego” („Storočnica SND”, reż. Peter Hledík).

Jak podkreśliła V. Fekete, w szybkim tempie rozwija się baza danych Instytutu [https://etheatre.sk/du_vademecum/], która obecnie zawiera ponad jeden milion danych. Informacja o słowackich teatrach sięga aż do sezonu 1955/1956 i zawiera 50.000 zrewitalizowanych dokumentów (m.in. plakaty, zdjęcia, recenzje). Wszystkie te materiały pochodzą z różnych działów Instytutu – dokumentacji, archiwum oraz biblioteki.

Dość intensywnie pracował dział wydawniczy Instytutu. Do najważniejszych publikacji V. Fekete zaliczyła „Historię teatru słowackiego, tom II” („Dejiny slovenského divadla. II”, red. Vladimír Štefko); „Historię słowackiej dramaturgii dla teatru lalkowego” („Dejiny slovenskej dramatiky bábkového divadla”, red. Vladimír Predmerský oraz inni); „Green dramę” (wszystkie zamieszczone w tej publikacje teksty zostały przetłumaczone na język angielski i udostępniane teatrom europejskim) i „Drama to nie rywalizacja. Dwadzieścia lat konkursu «DRÁMA»” („Dráma nie je súťaž. Dvadsať rokov súťaže DRÁMA”). Ta ostatnia zawiera sztuki zwycięzców konkursu, natomiast w ciągu dwudziestu lat do rywalizacji zgłoszono sto siedem tekstów dramaturgicznych, wiele z których zostało zrealizowanych w słowackich teatrach. Ukazało się także dziewięć zeszytów specjalistycznego pisma „kød – konkrétne o divadle”, każdy numer którego poświęcono osobnej problematyce (np. teatr jaki instytucja społeczna; przekłady; teatr dla dzieci; współczesny taniec).

Na zakończenie V. Fekete wspomniała o ważnej dacie, którą obchodził Instytut: 60-letni jubileusz (1.04.) powstania Instytutu Teatralnego. Instytucja ta ma dość bogaty plan działań aż do 2026 roku.

Leave a Reply