Przejdź do treści

W Krakowie Cabaret, Spóźnieni kochankowie itd…

Krakowski Teatr Scena Stu na 6 stycznia przygotowuje premierę Cabaret`u w reżyserii Krzysztofa Jasińskiego. Tłumaczenie: Kazimierz Piotrowski, Wojciech Młynarski, scenografia: Marta Wieczorek, Maciej Czuchryta, choreografia: Jarosław Staniek, kierownictwo muzyczne: Konrad Mastyło, aranżacje: Ignacy Stojek.

O spektaklu:

Coś wisi w powietrzu – i nie jest to bynajmniej krakowski smog. Przeczucie zagrożenia, lęk przez katastrofą, niepewność jutra… Amerykanin Cliff Bradshaw przyjeżdża do Berlina, by skończyć pisanie swej książki. Szybko jednak wciąga go nocne życie miasta i berliński półświatek. W kabarecie poznaje Sally Bowles, próbującą swoich sił jako artystka estradowa. Historia miłości tych dwojga ukazana jest w gęstniejącej atmosferze Berlina przed dojściem nazistów do władzy. Gdy świat skręca w prawo, Berlin staje się oazą wolności, a berlińskie kabarety –  schronieniem dla uciekinierów. Poznajemy mieszkańców nocnych klubów, artystów najróżniejszej maści, którzy – przeczuwając zbliżającą się katastrofę – rzucają się w wir podejrzanych rozrywek i szampańskiej zabawy – do utraty tchu. Tańczące girlsy, szampan, muzyka na żywo, a wszystko zanurzone w dekadenckiej atmosferze muzycznych klubów czasu międzywojnia. Willkommen! Bienvenue! Welcome!  Zapraszamy do legendarnego kabaretu Kit-Kat! Można już rezerwować stoliki.

Obsada: Beata Rybotycka, Dorota Zięciowska, Rafał Dziwisz, Andrzej Róg, Krzysztof Kwiatkowski, Łukasz Szczepanowski, Maciej Grubich, Marcin Zacharzewski, Aleksander Talkowski, Joanna Pocica, Paulina Kondrak, Kamila Bestry, Anna Siek. Orkiestra: Konrad Mastyło jako Fortepian, Ignacy Stojek jako Saksofony, Piotr Nowak jako Trąbka, Robert Szczerba jako Puzon, Michał Braszak jako Kontrabas, Szymon Frankowski jako Kontrabas, Michał Peiker jako Perkusja, Michał Balicki jako Perkusja.

Teatr im. J. Słowackiego w Krakowie  na 18 stycznia zapowiada premierę sztuki Spóźnieni kochankowie Williama Whartona (fot. Michał Ramus). Adaptacja i reżyseria: Błażej Peszek

Spóźnieni kochankowie niezwykle cenionego w Polsce amerykańskiego pisarza Williama Whartona to piękna, wzruszająca i prosta opowieść o miłości. Miłości dojrzałej, czasami ślepej, romantycznej, i bardzo cielesnej. O samotności i o potrzebie bliskości. O starości, która na starość nie może już sobie – z braku czasu – pozwolić.

Wszystko dzieje się oczywiście w Paryżu. Poznają się przez przypadek, wcale nie szukając tego, co za chwilę ma ich spotkać. On – Amerykanin Jack, namiętnie oddający się fotografii kloszard. Ona – Francuzka Mirabelle, niewidząca miłośniczka muzyki klasycznej i ulicznych gołębi. On – wspaniały Jan Peszek. Ona – niepowtarzalna, obchodząca jubileusz 60-lecia pracy zawodowej – Anna Polony.

Koprodukcja Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie i Teatru Nowego im. K. Dejmka w Łodzi.

Również w „Słowackim” 24.01.2019 premiera trylogii pt.: TRZY KOBIETY.

Trzy reżyserki. Trzy aktorki. Trzy spojrzenia na życie i twórczość Stanisława Wyspiańskiego. Trzy kobiety to wydarzenie z pogranicza teatru, performance’u, wykładu i choreografii eksperymentalnej. To trzy intymne spotkania z Mistrzem.

Magda Miklasz w PATRZĘ, PATRZĘ, PATRZĘ… zastanawia się nad tym, czy wpatrując się wystarczająco głęboko w obraz, da się dostrzec w nim człowieka? Jak bardzo tymczasowa jest sztuka i natchnienie? Czym są obrazy, z których ulatuje… dusza? Renata Piotrowska-Auffret w WIEM, UWIELBIASZ ZWIĘDŁE KWIATY przygląda się Teosi, żonie chorego artysty. Jak ona zapisałaby wspomnienia o Wyspiańskim? Jak mówiłaby o jego chorobie, o jego ciele? A Ewa Rucińska w IZOLATCE KONRADA pyta, co znaczy Wyzwolenie w czasach ”późnej polskości”? Czy w 2018, jako naród i społeczeństwo możemy powiedzieć o sobie: wyzwoleni?

PATRZĘ, PATRZĘ, PATRZĘ…
Reżyseria: Magda Miklasz
Koncepcja i scenografia: Magda Miklasz, Amadeusz Nosal
Dramaturgia i wideo: Amadeusz Nosal
Performuje: Marta Waldera
Muzyka: Magda Miklasz i Marta Waldera
Pomoc scenograficzna: Szymon Wierzchowski
Producent: Bożena Sowa

WIEM, UWIELBIASZ ZWIĘDŁE KWIATY
Koncepcja, reżyseria, choreografia, teksty: Renata Piotrowska-Auffret
Wykonanie i współpraca: Aleksandra Osowicz
Muzyka: ludowa, Marcin Janus
Kostium i scenografia: Katarzyna Fabińska
Konsultacje merytoryczne: Monika Śliwińska
Wsparcie merytoryczne i trening (polskie tańce tradycyjne): Piotr i Bogumiła Zgorzelscy
Producent: Izabella Oleś

IZOLATKA KONRADA
Reżyseria: Ewa Rucińska
Oprawa wizualna, kostium i rekwizyty: Stefania Chiarelli
Producent: Izabella Oleś
Występuje: Agnieszka Kościelniak

Trzy projekty pierwotnie powstały w ramach wydarzenia Labirynt zwany Wyspiański, części festiwalu Wyspiański Wyzwala.

A 1 lutego na Dużej Scenie Teatru im. J. Słowackiego Imię róży  Umberto Eco. Reżyseria: Radosław Rychcik, adaptacja sceniczna: Radosław Rychcik, scenografia i kostiumy: Anna Maria Karczmarska, muzyka i multimedia: Michał LisPiotr Lis.

Od teatru:

Wielkie powieści na Scenie Teatru Słowackiego! Imię róży – arcyksiążkę lat osiemdziesiątych wyreżyseruje Radosław Rychcik znany z zaskakujących, oryginalnych odczytań polskiej klasyki. Umberto Eco – pisząc o powodach napisania powieści – wyznaje, że miał ochotę otruć mnicha i o tym opowiedzieć.

Otrzymujemy więc nie tylko powieść z kryminalną intrygą ale także swoisty wgląd w warsztat pisarza. Mamy więc historię o miłości, która jest zabroniona. Zabronionej miłości do kobiety, zabronionej miłości do książek, do mądrości, do wiedzy, do miłości braterskiej, aż wreszcie miłości do Boga. Czy miłość w klasztornych murach może być zbrodnią? Czy miłość to trucizna?

Tymczasem Opera za trzy grosze Bertolta Brechta, w przekładzie Romana Kołakowskiego już 19 stycznia 2019 r. w krakowskim Teatrze VARIÈTÈ. Reżyseria: Jerzy Jan Połoński.

Znana na całym świecie historia Mackiego Majchra – herszta bandy ulicznych rzezimieszków, napisana przez Bertolda Brechta do muzyki Kurta Weilla.

Mackie, nie bacząc na wpływy i moc Jeremiasza Peachuma, szefa firmy „Przyjaciel Żebraka i s-ka”, potajemnie żeni się z jego córką, Polly. Ojciec nie zamierza jednak tracić córki, ani swojego królestwa. Zmusza Browna – szefa policji, do aresztowania Majchra. Mackiemu udaje się uciec i trafia do Jenny – swojej największej miłości. Po raz kolejny przekonuje się, że nie ma na tym świecie rzeczy nie do kupienia.
Londyn XIX wieku? A może Kraków XXI wieku? Gdzie jest granica podłości i manipulacji? Czy życie jest cyrkiem, w którym niczym zwierzęta – wyczekujemy braw albo batów?

Narodowy Teatr Stary w Krakowie 9.02.2019  zaprasza na premierę sztuki Królestwo. Remigiusz Brzyk: reżyseria, Tomasz Śpiewak: opracowanie i adaptacja, Iga Słupska, Szymon Szewczyk: scenografia / kostiumy, Jacek Grudzień: muzyka.

Obsada: Bogdan Brzyski, Iwona Budner, Anna Dymna, Małgorzata Gałkowska, Roman Gancarczyk, Krzysztof Globisz, Mateusz Górski (AST), Magda Grąziowska, Zygmunt Józefczak, Zbigniew W. Kaleta, Elżbieta Karkoszka (gościnnie), Urszula Kiebzak, Zbigniew Kosowski, Radosław Krzyżowski, Michał Majnicz, Błażej Peszek, Łukasz Szczepanowski, Małgorzata Zawadzka, Krzysztof Zawadzki.

Opis sztuki:

– Jak tu cicho.

– Komu się nie chce słuchać, temu się wydaje, że jest cicho.

Gdy rozlegnie się krzyk, nic już nie będzie takie samo.

– Krzyk? Nad królestwem?

– Złe oczy patrzą na królestwo.*

Przedstawienie Remigiusza Brzyka inspirowane legendarnym miniserialem telewizji duńskiej w reżyserii Larsa von Triera z 1994 roku. Akcja filmowego pierwowzoru rozgrywa się w kopenhaskim szpitalu. Jak mówi otwierający każdy odcinek narrator opowieści, teren pod nim to dawne mokradła, gdzie bielono płótna. Z czasem bielarzy zastąpili lekarze, naukowcy i najlepsza technologia. Być może pycha ich była zbyt wielka i nazbyt odżegnywali się od spraw duchowych, gdyż z czasem chłód i wilgoć zaczęły powracać.

– Gdy jest smutno płaczą dzieci,

a gdy jest żałoba płaczą dorośli.

A co gdy budynek płacze?

– Budynek płacze?

– Już dawno zaczął płakać.*

– To cudowne mieć do dyspozycji miejsce, które jest tak olbrzymie, że nie sposób go ogarnąć i gdzie dzieją się dziwne rzeczy – mówił von Trier. W teatralnej wersji Remigiusza Brzyka tym olbrzymim trudnym do ogarnięcia miejscem akcji staje się Stary Teatr. Przestrzeń konkretna – miejsce pracy zespołu artystycznego, technicznego, administracyjnego, scena, widownia, garderoby, korytarze. I symboliczna – ukształtowana przez dorobek artystyczny wielu pokoleń twórców. W serialu filmowym uduchowiona staruszka, pani Drusse, bardzo chętnie przyjmuje skierowania do szpitala – chce nawiązać kontakt z duchem dziewczynki, Mary, którego spotkała w windzie. Mary ujawnia się starszej pani, aby wyrządzona krzywda została naprawiona. Czego oczekuje od żywych duch w Starym Teatrze?

* fragmenty scenariusza

Opr. Ewa Sośnicka-Wojciechowska

Leave a Reply