Przejdź do treści

Andrzej Żurowski – Ankieta krytyka

Publikujemy „Ankietę krytyka” opracowaną u progu roku 2009 osobiście przez Andrzeja Żurowskiego dla celów dokumentacyjnych polskiej sekcji IATC/AICT

ANDRZEJ ŻUROWSKI, ur. 24 września 1944 w Drohobyczu

wykształcenie: teatrolog, prof. nadzw. dr hab.

praca m.in. w: TVP Gdańsk (1967-2001) m.in. kierownik gdańskiej sceny Teatru TV, z-ca Nacz. Red. ds. Artystycznych, komentator; Akademia Pomorska w Słupsku (2003- ) dyr. Instytutu Polonistyki, prof.; visiting profesor na uniwersytetach w Europie i Ameryce.

Związki z teatrem

kierownik literacki teatrów: Studio Rapsodyczne w Gdańsku (1963-66), Opera Bałtycka (1970-72), Teatr Muzyczny w Gdyni (1978-79), Teatr Wybrzeże w Gdańsku (1991-93, 1999-2000);

doradca artystyczny, selekcjoner: festiwal Bałtycki Dom, St. Petersburg; Cairo International Festival for Experimental Theatre, Kair

konsultant artystyczny: Międzynarodowy Festiwal Szekspirowski w Gdańsku, 2000-

dyrektor artystyczny: Międzynarodowy Festiwal Szekspirowski ArmMono w Erewaniu, 2005-

reżyseria: sporadycznie, w tv oraz w teatrze (np. Malowidło na drzewie Bergmana, Teatr Wybrzeże, Gdańsk 1993).

widowiska, scenariusze:

1. TVP: cykle widowisk i „esejów tv”, m. in. Balet, Balet polski, Zawsze teatr, Teatr polski, Wieczór w teatrze z Andrzejem Żurowskim, Teatr czyli świat. Scenariusze teatru tv, m.in. Niekochana, Obcy przyszedł na farmę, Spowiedź Smierdiakowa; wiele librett baletowych.

2. opera: libretto opery Gdańska noc (muz. Henryk Jabłoński), libretta baletów m. in. W krainie fantazji (muz. Saint-Saëns, Musorgski), Bliźniacy z Wenecji (muz. Rossini).

3. teatr: scenariusze monodramów Yorick, Falstaff; scenariusz widowiska na aktorów, śpiewaków, chór i orkiestrę, wg Szekspira i Mendelssohna) Sny Williama i Felixa.

Debiut(y) recenzenckie (ważniejsze)

1. Parę słów o stylu, Teatr 1962, nr 24.

2. „Co-To” – teatr nie tylko rąk, itd. 1864, nr 16.

3. Powrót synów marnotrawnych, Kultura 1966, nr 13.

Biogram recenzencki

formy uprawiania krytyki: recenzje, artykuły, eseje, rozprawy, wywiady-rzeki, książki.

udział w pracach jury: juror lub przewodniczący jury na wielu festiwalach teatralnych, ogólnopolskich (Kalisz, Opole, Rzeszów, Toruń, Wrocław) oraz międzynarodowych (Amsterdam, Baltimore, Erewan, Gdańsk, Kair, Kijów, Kilonia, Lwów, Montreal, Moskwa, Nancy, Niżnyj Wartowsk [Syberia], St. Petersburg, Quebec City, Tallin).

podróże teatralne (krajowe i zagraniczne): czterdzieści lat w walizce.

aktywność w AICT: wiceprezydent (1981-2001), wiceprezydent honorowy (dożywotnio);

członek Sekcji Polskiej AICT/Klubu Krytyki Teatralnej (SDP, SDRP) 1970- , wiceprezes 1976-82, prezes 1982-2000, prezes honorowy (dożywotnio).

Wykaz tytuł książkowych:

1. Szekspiriady polskie, Warszawa 1976

2. Spotkanie z mitem, Gdańsk 1976

3. Fatamorgana, Gdańsk 1979

4. Wieczory popremierowe, Wrocław 1982

5. Zza kulis, szeptem, Gdańsk 1982

6. Ludzie w reflektorach, Warszawa 1982

7. Hebanowski. Monografia artystyczna, Warszawa 1983

8. Myślenie Szekspirem, Warszawa 1983

9. Latający fotel, Gdańsk 1987

10. Zasoby i sposoby. Dramaturgia polska 1970-1985, Gdańsk 1988

11. Czas przesilenia, Gdańsk 1991

12. Józef Szajna (współautor: Jerzy Madeyski), Warszawa 1992

13. Czytając Szekspira, Warszawa 1996

14. Kłopoty Klary, Gdańsk 1997

15. Annie, Alicji, Kai, Gdańsk 1999

16. Demon? błazen? cynik? czyli Źywot sceniczny „Ryszarda III” Wiliama Szekspira w teatrze polskim, Gdańsk 2000

17. Szekspir w cieniu gwiazd, Gdańsk 2001

18. Szekspir – ich rówieśnik, Gdańsk 2003

19. Teatr na skrzyżowaniu, czyli Siły i środki sceny europejskiej na przełomie XX i XXI wieku, Gdańsk 2003 (przekład na język ormiański: Erewan 2004)

20. Szekspir i Wielki Zamęt, Pelplin 2004

21. Prehistoria polskiego Szekspira, Gdańsk 2007

22. Sam z Szekspirem na scenie. O monodramie szekspirowskim, Wrocław 2007 (przekład na język rosyjski: Erewan 2008)

Ważniejsze publikacje (poza książkami):

Około tysiąca artykułów dotyczących teatru współczesnego w Polsce i na świecie oraz historii teatru. Są to studia, rozprawy, szkice, eseje, a także artykuły przekrojowe i recenzje, publikowane w książkach zbiorowych w kraju i za granicą oraz m.in. w następujących periodykach: Autograf, Dialog, Kultura, Literatura, Notatnik Teatralny, Polityka, Przegląd, Słupskie Prace Filologiczne, Studia Europejskie, Teatr, Tu i Teraz, Wiadomości Kulturalne, Życie Literackie, Coliseum (Mołdawia), Contemporary Review (Wielka Brytania), Handelsbladt (Holandia), International Theatre Yearbook (Meksyk), Jeu (Kanada), Kazaliste (Chorwacja), New Theatre Quarterly (Wielka Brytania), Shakespeare Quarterly (USA), Sipario (Włochy), Szinhaz (Węgry), Teatralnaja Żyzn (Rosja), Teatro in Europa (Włochy), Teatteri (Finlandia), Theatre (Korea).

Redakcje teatralnych książek zbiorowych oraz periodyków naukowych w Polsce i za granicą.

Dorobek w mediach elektronicznych: nikły.

Nagrody związane z uprawieniem krytyki

m.in.: Klubu Krytyki Teatralnej SDP (1970, 1977, 1988), Złoty Ekran’73, Wojewody Gdańskiego (1981, 1984, 1997), Ministerstwa Kultury i Sztuki (Nagroda im. Edwarda Csató 1984), Tygodnika Fakty (1984), Prezydenta miasta Gdańska (1987, 2004 za całokształt twórczości), Stowarzyszenia Dziennikarzy RP (1991 za całokształt twórczości krytyczno-teatralnej), Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (1987, 1996, 2007) Prezydenta miasta Gdyni (2002), Nagroda im. Wojciecha Bogusławskiego za Teatralną Książkę Roku (2002).

W czterdziestolecie pracy twórczej (2004): Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Wcześniejsze odznaczenia, m.in.: Złoty Krzyż Zasługi, Zasłużony Działacz Kultury, Medal 40-lecia PRL, Medal Za Zasługi dla Gdańska.

Zainteresowania rodzajem teatru (dramatyczny, awangardowy, plastyczny, lalek, dla dzieci, muzyczny, inny):

Dobry i grzechu wart; wobec pozostałych rodzajów teatru (uzyskana z biegiem lat) specjalizacja: krytyk aktu pierwszego.

Najbliższa tradycja: twórcy z przeszłości i współcześni (tych ceni najbardziej):

Wszystko, co w niej dobre; i wszystko, co w niej złe – byle żywe i twórczo inspirujące, czyli ta Norwidowa przeszłość, która jest to dziś, tylko cokolwiek dalej.

Stosunek do sztuki aktorskiej – jaki typ aktorstwa ceni:

Świadom licznych wad, akurat od dogmatyzmu (także artystycznego) czuję się wolny. Przeto: cenię typy aktorstwa wszelakie, byle… (por. wyżej: odpowiedź w rubryce „Zainteresowania rodzajem teatru”).

Największe osiągnięcia teatru polskiego, europejskiego, znane z autopsji:
Tożsamość, także artystyczną, głębiej buduje rozległość i różnorodność rozpoznanego pejzażu niż jego choćby najwspanialsze, z natury rzeczy nieliczne blaski. W czas największej podatności psychicznej młodzieńców sprzed półwiecza, kiedy formowała się skala naszej wrażliwości oraz styl myślenia i przeżywania, cała rozwartość pejzażu ówczesnych artystycznych i intelektualnych doświadczeń – pomiędzy teatrami Hübnera i Hebanowskiego, między Brookiem, Swinarskim i hippisowskim off-offem, pomiędzy aktorstwem Holoubka, Woszczerowicza i Oliviera, między Winiarską, Trelą i Gordonem – wyznaczała mi stabilne później punkty odniesienia i miary miar. A jeszcze później… trzeba już tylko wieczór w wieczór uważać, by zamiast do teatru nie zabłąkać się do któregoś z muzeów.

Tekst będący credo: czy może wskazać odsłaniający własne poglądy (najlepiej cytat z własnego tekstu:

Jeżeli bezwstydnie ma to być autocytat, to tytuł mojej książki (który – co z trudem powstrzymuję, łechce mi próżność – stał się u nas w krytyce i teatrologii obiegowym idiomem): Myślenie Szekspirem.

Niepokoje, nadzieje, prognozy związane z teatrem i/lub krytyką:

Dzielę przekonanie, że proces historyczny (w teatrze i wokół teatru, rzecz jasna, również) posiada kształt i rytm sinusoidy. Więcej więc żywię niż nadzieję, mam pewność, że w kulturze potopu nie było i nie będzie. A niepokoi mnie jedynie to, że kolejnego szczytowania teatru i krytyki na właściwej im sinusoidzie mogę nie doczekać.

Leave a Reply