Przejdź do treści

W Zielonej Górze współczesna Dżama i klasyczny Czechow

1 kwietnia 2017 r. w Teatrze Lubuskim zapowiadana jest premiera o tytule DŻAMA. ARABSKA NOC autorstwa i w reżyserii Pawła Kamzy.

Teatr o sztuce:

Utwór napisany specjalnie dla Lubuskiego Teatru i wyreżyserowany przez Pawła Kamzę, który współpracuje z naszą sceną od wielu lat („Łzy Ronaldo” 2011, „Zemsta” 2013). Dramat trójki bohaterów: Polki, Palestynki i Brytyjczyka – rozgrywa się współcześnie na turecko-syryjskiej granicy, za którą trwa apokaliptyczna tragedia Aleppo – umierającego miasta, bombardowanego i roznoszonego w strzępy przez trudną nawet do wymienienia liczbę zwalczających się wzajemnie sił militarnych, paramilitarnych i stronnictw politycznych. Tytułowa dżama to grupa trzech osób, niezbędnych, by zgodnie z prawami islamu odmówić modlitwę za zmarłych. Aleppo staje się tu symbolem ogromu cierpienia ludności cywilnej w ogarniętym brudną wojną świecie, a jednocześnie soczewką, w której ogniskują się współczesne problemy młodych ludzi, w różnych krajach dojrzewających do otwartego buntu przeciw opresji społecznej, politycznej, rodzinnej. Kameralna forma przedstawienia jest rozbudowana dzięki projekcjom multimedialnym, które stanowią niezwykle istotną płaszczyznę przenoszenia poruszanych w spektaklu problemów i emocji bohaterów. Scenografia, kostiumy, projekcje: krolikstudio.pl, ruch sceniczny: Paweł Matyasik, opracowanie muzyczne: Damian-neogenn-Lindner.

Obsada : Anna Haba, Elżbieta Dominirska, Ernest Nita, Dobrosława Trębacz.

A 7 kwietnia w tym samym teatrze premiera dwóch jednoaktówek Antoniego Czechowa OŚWIADCZYNY. NIEDŹWIEDŹ. Reżyseria: Juliusz Dzienkiewicz, kostiumy: Dorota Kuźniarska, asystentki reżysera: Joanna Koc, Romana Filipowska.

Od teatru: Oba jednoaktowe „żarty sceniczne” Antoniego Czechowa powstały w 1888 r. jako wysokiej klasy próba podzielenia się z odbiorcami niepokojami młodego wówczas satyryka i nowelistę, który chłodnym okiem lekarza (ukończył studia medyczne) przyglądał się życiu rosyjskiego ziemiaństwa i inteligencji. W swych humoreskach i farsach przedstawiał własną bezlitosną diagnozę społeczną: życie jest nienormalne, a nienormalność ta polega na zaniku elementarnych wartości moralnych, humanizmu i logiki. W przeciwieństwie do zastanej tradycji komedii sytuacyjnej – Czechow tworzy komedię charakterów, w których groteska wywodzi się z realizmu i do niego powraca. Okazuje się, że „straszne jest to, co nie jest straszne”: potok bezmyślnej codzienności, pospolitość wydarzeń, głupota i bezzasadność sporów – wszystko to, czym życie przesiąkło na wskroś i uczyniło je jałowym i najbardziej niebezpiecznym, bo nieodczuwalnym. Na scenie pojawiają się ludzie, którzy wartość życia mierzą realizacją własnego interesu, drugi człowiek budzi zainteresowanie tylko wtedy, gdy da się go jakoś „spożytkować”, a ogrom wolnego czasu trzeba „zabijać”, choćby grą w szachy z samym sobą. Świat Czechowa nie jest ani ziemiański, ani carski, ani nawet rosyjski – jest to po prostu świat ludzki, a przez to właśnie groteskowo nieludzki. Zindywidualizowane głównie przez język i ruch postacie obu jednoaktówek, także dzięki ogromnej sile komizmu, wartkiemu potokowi zdarzeń i nieoczekiwanym zwrotom sytuacji – tworzą teatr bliski już następnej epoce i widowni XX wieku, np. twórczości A. Jarry’ego („Ubu król”) czy Witkacego. Dlatego też te utwory sceniczne niezmiennie trwają w europejskim repertuarze teatralnym, dodatkowo stanowiąc okazję do prezentacji perfekcyjnego aktorstwa.

Obsada: Joanna Koc, James Malcolm, Aleksandra Podolak, Romana Filipowska, Wojciech Romańczyk, Jerzy Kaczmarowski, Beata Sobicka – Kasprzyk.

Opr. Ewa Sośnicka – Wojciechowska

Leave a Reply