W środę wieczorem (7 stycznia 2015) w Warszawie zmarł Konwicki Tadeusz (ur. 1926), prozaik, publicysta, scenarzysta i reżyser filmowy. Urodzony i wychowany na Wileńszczyźnie, wraca w swej twórczości do krainy dzieciństwa, traktowanej jako symbol umarłego już świata. Autor m.in. powieści: Władza (1954), Rojsty (1956), Dziura w niebie (1959), Sennik współczesny (1963), Mała apokalipsa (1979), Bohiń (1987), Czytadło (1992). Scenarzysta i reżyser filmów, m.in.: Ostatni dzień lata, Salto, Lawa (wg Dziadów Mickiewicza). Twórczość Tadeusza Konwickiego wiąże się ściśle z jego biografią, będąc wyrazem rozczarowań młodzieży AK-owskiej walczącej w czasie wojny na kresach Rzeczypospolitej, oszukanej przez historię i próbującej bezskutecznie znaleźć sobie miejsce w powojennej rzeczywistości.
Stąd nieustanne powroty w tej prozie do bolesnych doświadczeń wojny, podziałów politycznych, walk bratobójczych. Wielokrotnie pisarz, urodzony i wychowany na pograniczu kulturowym, powracał do krainy lat dziecięcych, wileńskiej Arkadii jako swoistego mitu niespełnionych nadziei, a także symbolu umarłego już świata. To trwały punkt odniesienia, a powroty Konwickiego w przeszłość, do kraju młodości, stały się poszukiwaniem własnych korzeni i okazją do konfrontacji niegdysiejszych nadziei z ich pokracznie spełnionym kształtem. Konwicki był, jak pisano, „chory na pamięć”. Idealizacja przeszłości, wydobywanie urody miejsc świętych dla pamięci służy ocalaniu podstawowych wartości ludzkich, narażonych na rozpad wobec wszechogarniającego kryzysu moralnego, politycznego, ideologicznego, a także gospodarczego.
