Przejdź do treści

25 sezonów w stolicy: sezon 2011/2012

Dwudziesty trzeci odcinek „serialu” 25 sezonów w stolicy: 1989-2014 (dla nerwowych):

Sezon 2011/2012

Widz nie jest klientem?

Gorące emocje wywołała deklaracja artystów, odczytywana podczas Warszawskich Spotkań Teatralnych – Widz nie jest klientem, kontestujących spodziewaną nominację Tadeusza Słobodzianka na dyrektora Dramatycznego (z zachowaniem dyrekcji Teatru na Woli i Sceny Przodownik). Wieszczono katastrofę. Tymczasem sezon Na Woli przyniósł dwie wyśmienite premiery: Iluzji Iwana Wyrypajewa w reż. Agnieszki Glińskiej i Proroka Ilji Tadeusza Słobodzianka.

 

Największy entuzjazm wywołała Nieskończona historia, spektakl Piotra Cieplaka oparty na oratorium Artura Pałygi z muzyką Jana Duszyńskiego (Powszechny), metaforyczna opowieść o wspólnocie.

 

W Ateneum premier niewiele, ale za to smaczny Sen nocy letniej w reż. Bożeny Suchockiej dowiódł, że w teatrze jest miejsce na… teatr dramatyczny.

W Polskim dla odmiany premier w bród, a kilka na poziomie wyśrubowanym, jak Szkoła żon w reż. Jacques Lassalle’a z Andrzejem Sewerynem, czy Hekabe Eurypidesa (błyskotliwy debiut reżyserski Karoliny Labakhui) ze wstrząsającą rolą tytułową Jadwigi Jankowskiej-Cieślak. Bywały tu też wpadki – próba reanimacji Zwiastowania Claudela okazała się klapą, podobnie jak adaptacja Idioty Dostojewskiego, którą Grzegorz Bral zakończył swoją nieudaną dyrekcję w Studiu.

Silne, hipnotyczne wrażenie sprawiły Opowieści afrykańskie wg Szekspira (i innych), autorski spektakl Krzysztofa Warlikowskiego, odnajdującego w tekstach Szekspira akcenty feministyczne.

Spore niespodzianki przyniósł Narodowy, gdzie na afisz trafiło horrendum, czyli Oresteja Mai Kleczewskiej, która sprowadziła tragedię grecką do poziomu opery mydlanej („pierdzące” gadżety stanowiły największą atrakcję). Na tej samej scenie Jan Englert wystawił Udrękę życia Levina, spektakl cyzelatorsko wycieniowany, zagrany z brawurą przez Annę Seniuk, Janusza Gajosa i Włodzimierza Pressa, a na małej scenie Michał Zadara zaprezentował swoje najdojrzalsze przedstawienie, oparte na komediodramie Cypriana Norwida Aktor (Nagroda Norwida).

Działania parateatralne, offowe i nietypowe znalazły dobry adres w Instytucie Teatralnym, gdzie publiczność podbił Chór kobiet Marty Górnickiej, a także Rafał Urbacki spektaklem W Przechlapanem, zrealizowanym – jak to opisuje – z osobami „o alternatywnej motoryce”.

Tomasz Miłkowski

Na zdj,. Scena z NIESKOŃCZONEJ HISTORII Artura Pałygi, reż. Piotr Cieplak, muz. Jan Duszyński, scenografia Andrzej Witkowski, konsultacja ruchu scenicznego Leszek Bzdyl, Teatr Powszechny im. Zygmunta Hübnera w Warszawie, premiera 10 marca 2012, foto archiwum Teatru Powszechnego

Leave a Reply