Nie milkną echa spotkania krytyków z 40 krajów świata w Warszawie (marzec 2012), zorganizowanego staraniem polskiej sekcji IATC/AICT pod patronatem Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Na łamach prestiżowego francuskiego kwartalnika Cassandre (LATO 2012) ukazał się obszerny szkic pióra Irène Sadowskiej-Guillon Le theatre sur le pied de guerre [Teatr na wojennej ścieżce] o polskim teatrze współczesnym, nawiązujący do spektakli towarzyszących obradom warszawskiego Kongresu IATC/AICT.
Autorka zarysowuje kształt polskiego życia teatralnego, a następnie koncentruje uwagę na kilku spektaklach (Dziady, T.e.o.r.e.m.a.t, Utwór o matce i ojczyźnie, Tęczowa trybuna, Trzy furie i Sierakowski), dowodząc, że teatr otworzył puszkę Pandory polskiej tożsamości, mierząc się z widmami przeszłości i lękami teraźniejszości.
Największe wrażenia wywarł na autorce spektakl Teatru Modrzejewskiej – Trzy furie z odwagą konfrontujący się z doświadczeniami okupacji, ukazujący portrety ofiar opresji wojennych w całym ich skomplikowaniu i uwikłaniu (ksenofobia, antysemityzm, patriotyzm, manipulacja doktrynalna, w tym religijna – oto pola napięć, z którymi się zmagają tytułowe furie) i Sierakowski z Komuny Warszawa – fikcyjna biografia lidera młodej polskiej lewicy, ukazana z pasją i poczuciem humoru, znak otwarcia polskiego teatru na zupełnie nowe poszukiwania ™.
