Październik 2001
26 października
ŚNIĄC SIEBIE W OBCYM DOMU, wieczór poetycki, Janusz Szuber przedstawia swoich mistrzów i własne wiersze, Teatr Narodowy.
SKALA Bogusława Schaeffera, reż. Krzysztof Miklaszewski, scenografia Małgorzata Czerwińska, choreografia(gr. choreia = taniec + grapho = piszę), sztuka tworzenia u... More Zofia Rudnicka, Teatr Rampa, Scena Kameralna [19 x, 2744].
20 października
RZEŹNIA Sławomira Mrożka, reż. Włodzimierz Gołaszewski, scenografia Barbara Gołaszewska, produkcja Fundacja Proscenium – Studio Inicjatyw Artystycznych Teatr Go, premiera na scenie Teatru Nowego.
16 października
WESOŁYCH ŚWIAT czyli KRÓTKA OPOWIEŚĆ O TRAGICZNEJ NIEMOŻNOŚCI POROZUMIENIA SIĘ zainspirowana powieścią Śniadanie mistrzów Kurta Vonneguta, scenariusz, insc. i wykonanie Dariusz Błażejewski, Michał Konarski, opieka art. Krzysztof Miklaszewski, scenografia Anita Stachowicz-Błażejewska, Teatr Rampa, Scena Kameralna [3 x, 370].
14 października
NA GRANICY Erica-Emmanuela Schmitta, tłum. Katarzyna Skawina, reż. Marcel Kochańczyk, scenografia Marcin Stajewski, kostiumy Ewa Zaborowska, Scena Prezentacje.
13 października
SPRÓBUJMY JESZCZE RAZ Murraya Schisgala, tłum. Bożena Sławińska, reż. Maciej Wojtyszko, scenografia Małgorzata Dipont, produkcja Studio Filmowe Gudejko sp. z o.o., główny sponsor PZU, premiera na scenie Teatru Nowego.
Joanna Żółkowska i Cezary Żak w przebojowych jednoaktówkach Schisgalla, „solidna produkcja bulwarowa, z odrobiną refleksji nad powikłanymi relacjami damsko-męskimi i światem, kręcącym się wokół, wydawałoby się, zgranych haseł” [Tomasz Miłkowski, „Trybuna”, 14 listopada 2001].
HOWIE I ROOKIE LEE Marka O’Rowe’a, tłum. Klaudyna Rozhin, reż. Artur Urbański, scen. Magdalena Maciejewska, dźwięk Piotr Domiński, Artur Urbański, światło Karina Kleszczewska, Teatr Rozmaitości, Stolarnia [30 x, 1143].
NAGRODY:
Nagroda główna dla Artura Urbańskiego oraz nagroda dla Magdaleny Maciejewskiej na 2. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość opisana”, Zabrze, 2002.
Sztuka o blokersach, „dwa monologi, z których dowiadujemy się, kim są, czego chcą i czego nawet nie przeczuwają zagubieni bohaterowie, w których kołacze się niejasne przeczucie, że świat może być inny. Do opowiedzenia tych historii, pierwszej bardziej serio (Redbad Klynstra), drugiej bardziej komediowo (Maciej Wojdyła) reżyser Artur Urbański i scenografka Magdalena Maciejewska znaleźli idealną przestrzeń. Nasi bohaterowie opowiadają to wszystko na klatce schodowej jakiegoś slumsowatego bloku” [Tomasz Miłkowski, „Trybuna” nr 244, 18 października 2001]. „Przestrzeń klatki schodowej ma tu wymiar metafory. Dla dwóch bohaterów tej opowieści, młodych mieszkańców blokowiska, którzy trawią czas na piciu, rwaniu panien i bijatykach, klatka jest całym światem” [Roman Pawłowski, „Gazeta Wyborcza” 5 listopada 2001].
MONISZ, CZYLI SZATAN ZROBIONY W ARARAT Icchoka Lejba Pereca, tłum. Adam Włodek, scenariusz i reż. Jan Różewicz, scenografia Anna Seitz-Wichłacz, choreografia Leszek Czarnota, oprac. muz. Teresa Wrońska, Teatr Żydowski [24 x, 1911].
7 października
KRÓLOWA ŚNIEGU Hansa Christiana Andersena, tłum. Stefania Beylin, teksty piosenek Agnieszka Osiecka, adapt. i reż. Barbara Borys-Damięcka, scenografia Tatiana Kwiatkowska, choreografia Tomasz Tworkowski, muz. Piotr Hertwel, kier. muz. i aranż. Eugeniusz Majchrzak, Teatr Syrena [80 x, 23287].
2 października
MAŁA STEINBERG Lee Hall, tłum. Elżbieta Woźniak, wykonanie; Krystyna Janda, opieka artystyczna Zbigniew Brzoza, scenografia Katarzyna Sobańska, sponsor główny: PZU, produkcja: Centrum sztuki Studio, GRAMI, Synapsis [31 x, 5851].
„Krystyna Janda stworzyła wielki i ważny spektakl, który jest czymś więcej niż tylko zwykłym przedstawieniem. Jest rodzajem manifestu artystki, która chce zrozumieć i traktuje sztukę jako metodę zbliżenia się do zrozumienia innego człowieka. To spektakl o potrzebie tolerancji, o potrzebie wychodzenia naprzeciw wszystkim z pozoru „obcym”, którzy inaczej, po swojemu odczuwają świat. (…) Można nie wiedzieć, że Krystyna Janda od lat wspiera tych wszystkich, którzy pomagają dzieciom autystycznym i ich rodzinom. Ale nie można nie zauważyć, że tym spektaklem aktorka otwiera przed nami pełen dramatu(gr. drama), rodzaj literacki (obok epiki i liryki), obejmuj... More i pełen miłości świat autyzmu. I uczy pokory” [Tomasz Miłkowski, „Trybuna” nr 243, 17 października 2001].
