Przejdź do treści

XII 1999

Grudzień 1999

 

 

30 grudnia

W OSIEMDZIESIĄT DNI NAOKOŁO ŚWIATÓW, Jana Polewki wg Julesa Verne’a, tlum. Czesław Sojecki, piosenki Włodzimierz Szomański, Marek Wilczyński, reż. i scenografia Jan Polewka, choreografia i ruch sceniczny Romana Agnel, oprac. muz. Marek Wilczyński, Teatr Rampa [25 x, 7542].

 

Premiera przygotowana w 125 rocznicę paryskiej prapremiery scenicznej na scenie Teatru „Porte Saint Martin”.

 

20 grudnia

SKĄPIEC Moliera, scenariusz i reż. Magda Teresa Wójcik, muz. Marcin Błażewicz, ruch scen. Ewa Szawłowska, premiera na Scenie Kameralnej Teatru Polskiego, Teatr Adekwatny.

 

19 grudnia

JESIEŃ I ZIMA Larsa Noréna, tłum. Halina Thylwe, oprac. tekstu i reż. Andrzej Domalik, scen. Marcin Jarnuszkiewicz, Teatr Dramatyczny, Sala Prób im. Haliny Mikołajskiej [31 x, 1220].

 

„Andrzej Domalik stworzył kameralne studium psychologiczne z koncertowymi rolami całej czwórki aktorskiej. Jakkolwiek najbarwniejsza rola przypadła tu Agacie Kuleszy, uwagę przyciąga powściągliwsza w reakcjach Ewa Telega. Młodym aktorkom doskonale dotrzymuje kroku dawno nie oglądany Zygmunt Malanowicz” [Janusz R. Kowalczyk, „Rzeczpospolita” nr 300, 24 grudnia 1999].

 

„W Teatrze Dramatycznym autor scenografii Marcin Jarnuszkiewicz umieszcza bohaterów, którzy właśnie kończą niedzielny obiad, jakby w obszernym szklanym akwarium, co sprawia, że przestrzeń jest mało przytulna, wieje chłodem – tak jak relacje między członkami rodziny” [Malwina Głowacka, „Więź” 2000 nr 2].

 

16 grudnia

MIŁOŚĆ – TO TAKIE PROSTE Larsa Noréna, tłum. Halina Thylwe, reż. Jacek Gąsiorowski, scenografia Jagna Janicka, Teatr na Woli.

 

„Gmeranie w mrocznych zakamarkach duszy zawsze jest przedsięwzięciem ryzykownym. Szczególnie dla artystów sceny, którzy nie mają odwagi pójść, w ślad za autorem, na całość” [Janusz R. Kowalczyk, „Rzeczpospolita” nr 297, 21 grudnia 1999].

 

Miłość – to takie proste wydaje się dość banalną sztuką obyczajową, wyraźnie nawiązującą do dramatu Albee’go Kto się boi Virginii Woolf?. W przedstawieniu Gąsiorowskiego nie ma również wybitnych ról’ [Malwina Głowacka, „Więź” 2000 nr 2].

15 grudnia

TAJEMNICZY OGRÓD Frances Hodgson Burnett, tłum. Krystyna Podleska, adapt. Diana Morgan, libretto Diana Morgan i Steven Marckwick, muz. Steven Marckwick, teksty piosenek Rafał Dziwisz, reż. Janusz Szydłowski, scenografia Elżbieta Krywsza, choreografia Jacek Tomasik, dyrygent i kier,. Muz, Robert Czubaty, przyg. wokal. Irena Sienkiewicz, korepetycje ruchowe Ilona Trybuła, Teatr Komedia – Północne Centrum Sztuki [51 x, 21821].

 

 

CZWARTA SIOSTRA Janusza Głowackiego, reż. Władysław Kowalski, scenografia Andrzej Witkowski, oprac. muz. Małgorzata Przedpełska-Bieniek, Teatr Powszechny [49 x. 16357, 6 x gościnnie, 2800].

 

„Władysław Kowalski (reżyser) klucz do tego kabaretu w stylu przypominającym niekiedy komedię dell’arte odnalazł w telewizyjnym klipie: idzie tu zresztą (tyle że nieco dalej) za sugestiami autora, otwierając obie części spektaklu niemymi scenkami z ilustracją muzyczną, wyglądającymi jak migawki telewizyjne – w tych scenkach bliskich telewizyjnej reklamie, technice manipulacji tkwi ważna informacja – oto otwiera się świat podglądany, ale jednocześnie spreparowany w specyficznej konwencji teleskrótu, w gruncie rzeczy żyjemy w epoce triumfującej reklamy, a każdy staje się w większym lub mniejszym stopniu domokrążcą” [Tomasz Miłkowski, „Trybuna” 1999 nr 298].

 

„Zestrojenie w całym przedstawieniu tak różnych wartości emocjonalnych w wielobarwny nurt życia i polifoniczne brzmienie teatru to istny majstersztyk reżyserii Władysława Kowalskiego. Tej klasy przedstawienia oglądamy rzadko” [Elżbieta Baniewicz, „Twórczość” 2000, nr 3].

 

KOCHAM, WIĘC JESTEM, pomysł., insc. i choreografia Ewa Szawłowska, aranż. i akompaniament Monika Polaczek, Teatr Rampa, Scena Kameralna [4 x, 433].

 

12 grudnia

TAK DALEKO, TAK BLISKO wg Tadeusza Konwickiego, scenariusz i reż. Krzysztof Zaleski, scenografia Marek Chowaniec, kostiumy Dorota Roqueplo, muz., Zygmunt Konieczny, Teatr Ateneum [17 x, 3891].

 

„Syndrom jubileuszu teatru polega mniej więcej na tym, że zamierza się go czcić dziełem monumentalnym, w którym można pokazać możliwie cały zespół. Przedsięwzięcia takie z reguły należą do tzw. słusznych, z rzadka jednak do udanych artystycznie. Na siedemdziesięciolecie warszawskiego Teatru Ateneum powstał wg prozy Tadeusza Konwickiego spektakl „Tak daleko, tak blisko”, który owo zadanie spełnia w całej rozciągłości. Rozciągłość – to słowo najbardziej adekwatne przy opisie tego, co zobaczyliśmy na scenie” [Janusz R. Kowalczyk, „Rzeczpospolita”, nr 296, 18 grudnia 1998].

 

7 grudnia

SKÓRZANA MASKA Helmuta Kraussera, tłum. Andrzej Kopacki, reż. Darek Gajewski, scenografia Beata Nyczaj, muz. Joanna i Wojtek Kucharczyk, spektakl produkcji Stowarzyszenia Kinoteatr, Teatr Dramatyczny, Sala Prób im. Haliny Mikołajskiej [6 x, 546].

 

5 grudnia

PRZEMKNĘ CHYŁKIEM, PRZEMINĘ, pantomima, scenariusz Grzegorz Walczak, reż. i choreografia Stefan Niedziałkowski, scenografia Liliana Jankowska, muz. Wojciech Konikowski, realizacja światła Mariusz Jarosz, Teatr Żydowski [6 x, 755].

 

 

Leave a Reply