Maj 1996
24 maja
INICJACJE III Stefana Niedziałkowskiego, reż. i choreografia(gr. choreia = taniec + grapho = piszę), sztuka tworzenia u... More autora, Teatr na Woli.
MAKBET Williama Shakespeare’a, tłum. Jerzy S. Sito, reż. Mariusz Treliński, scenografia Andrzej Kreutz Majewski, kostiumy Boris Kudlička, muz. Włodzimierz Kiniorski, Teatr Powszechny.
„Janusz Gajos gra Makbeta obezwładnionego sytuacją, w jaką został przez los i przez żonę, niemal bezwolnie, wmanewrowany. Jest wyciszony, powolny, niepewny każdego stawianego kroku. Krystyna Janda – Lady Makbet jest więc z kolei tą, która w widoczny sposób przejmuje inicjatywę. Szybka, nerwowa, rozbiegana, ze sztucznym uśmiechem, ratująca męża w podejrzanych sytuacjach, wreszcie gwałtowna i rozhisteryzowana, jak to tylko Janda być potrafi, w scenie lunatycznego ataku. Ciekawe, ogromne – w przypadku szczególnie Gajosa będącego niemal przez cały czas na scenie – na pewno precyzyjnie przemyślane kreacje” [Lucjan Kydryński, „Przekrój” nr 24, 16 czerwca 1996].
„Rola Janusza Gajosa to – niestety – jedyna dobra strona warszawskiego przedstawienia, Kreacja aktora tonie bowiem w morzu niedorzeczności i chybionych pomysłów” [Jacek Wakar, Życie Warszawy” 1996 nr 124].
„Główny jednak pomysł reżysera Mariusza Trelińskiego polegał na tym, by pokazać, że motywem zbrodni jest bezdzietność królewskiej pary, Poczucie niespełnionego macierzyństwa, czyli brak potomka, który mógłby dziedziczyć tron, pchnęło lady Makbet (Krystyna Janda) do zabicia Dunkana, a później do następnych morderstw, w które wciągnęła męża. Pomysłu nie udało się uwiarygodnić ani Jandzie, ani Gajosowi, choć trzeba powiedzieć, ze aktor(łac. actor), osoba grająca jakąś rolę w teatrze lub fi... More robił wszystko, aby tekst docierał do ludzi” [Elżbieta Baniewicz, „Janusz Gajos”, 2002].
KRÓLOWA PRZEDMIEŚCIA Konstantego Krumłowskiego, reż. Barbara Borys-Damięcka, scenariusz Jerzy Wittlin, Jerzy Rakowiecki, choreografia Tomasz Tworkowski, scenografia Tatiana Kwiatkowska, muz. Tadeusz Kierski, Tomasz Bajerski, Czesław Majewski, kier. muz. Czesław Majewski, Teatr Syrena.
23 maja
SEMIRAMIDA Macieja Wojtyszki, reż. Erwin Axer, scen. Ewa Starowieyska, mundury i militaria Andrzej Szenajch, Teatr Współczesny.
„Maciej Wojtyszko czerpał materiał do swojej sztuki zarówno z faktów historycznych, jak i z bogatego dorobku filozoficzno-literackiego Denisa Diderota. Inteligentnie napisane, dowcipne dialogi mają w sobie błyskotliwą moc aforystycznych stwierdzeń (…) Powstał spektakl godny polecenia, zrealizowany z rzadką dziś na polskich scenach profesjonalnością. Znakomita jest zwłaszcza kreacja Zbigniewa Zapasiewicza (Denis Diderot)” [Janusz R. Kowalczyk, „Rzeczpospolita”, 7 czerwca 1996].
18 maja
OBLICZA PRAWDY Stefana Niedziałkowskiego, pantomima inspirowana filmem „Rashomon” Kurosawy, scenariusz, choreografia, reż. Stefan Niedziałkowski, scenografia Liliana Jankowska, muz. Wojciech Konikiewicz, Teatr Żydowski.
12 maja
TRZY WYSOKIE KOBIETY Edwarda Albee’ego, tłum. Małgorzata Semil, reż. Magdalena Łazarkiewicz, scenografia Anna Seitz-Wichłacz, muz. Antoni Łazarkiewicz, Teatr Powszechny, Mała Scena.
„Zarówno A, jak B i C mają wiele twarzy i wcieleń. Mirosława Dubrawska z ogromna kulturą gra pełną godności i uroku, a za chwilę śmieszną, najstarszą z kobiet. To jedna z najznakomitszych jej ról. Joanna Żółkowska nie boi się środków aktorskich, mocnych, ostrych, jej B jest wręcz agresywna. Najmłodsza C, w interpretacji Doroty Landowskiej, to kobieta na przemian łagodna i prowokująca. W sumie – intrygująca gama kobiecości w wartościowym przedstawieniu” [Barbara Osterloff, „Teatr” 1996 nr 7/8].
