Styczeń 1993
29 stycznia
HOLLYWOOD, HOLLYWOOD Davida Mameta, tłum. Marek Kędzierski, reż. Adam Ferency, scenografia Magdalena Maciejewskie., Teatr Współczesny, Teatr Mały [23 x, 2859].
Spektakl przeszedł niezauważony – debiut(fr. début), pierwszy występ na scenie, estradzie bądź w... More reżyserski Adama Ferency.
25 stycznia
PODWYŻKA Georgesa Pereca, tłum. Dorota Szuszkiewicz, reż., pomysł scenariusza Paweł Pochwała, muz. Piotr Moss i zespół KULT, premiera w Sali Wystawowej Teatru Dramatycznego, Fundacja Lizystrata.
21 stycznia
POWRÓT ODYSA Stanisława Wyspiańskiego, reż. Szczepan Szczykno, scenografia Agnieszka Zawadowska, muz. Henryk Gembalski, ruch sceniczny Marek Sikora, Teatr Polski [12 x, 1777].
Premiera wiązana z jubileuszem 80-lecia teatru, powszechnie uznana za katastrofę. Także frekwencyjną (zaledwie 19 proc. widowni).
16 stycznia
NIEBEZPIECZNE ZABAWY. KRONIKA MAŁŻEŃSKA Jana Machulskiego, reżyseria zespołowa, opr. muz. Jakub Grzegorek, Teatr Ochoty.
„Kiedy, zdaje się, że spektakl już się zakończył, Machulski i jego partnerka (Stryjkówna) aranżują rymowaną zabawę z publicznością: Czy tak powinien zachować się mąż? Czy takie, a może inne powinno być zakończenie tej historii? Czy szczerość w małżeństwie popłaca? Jak należało potraktować kandydata na kochanka? Czujemy się trochę jak w poradni u psychologa, ale publiczność bez trudu wciąga się do rozmowy, wtrąca swoje trzy grosze, zgłasza zastrzeżenia, wysuwa postulaty” [„Życie Codzienne”, 2 lutego 1993].
15 stycznia
WOYZECK Georga Büchnera, tłum. Piotr Lachman, reż. Wojciech Maryański, scenografia Aleksandra Semenowicz, muz. Tomasz Bajerski, kompozycja światła Krzysztof Sendke, ruch sceniczny Jacek Wierzbicki, Teatr Szwedzka 2/4 [19 x].
10 stycznia
KABRIOLET Alaina van Crugtena, tłum. i reż. Edward Wojtaszek, dekoracje Jolanta Sikorska, muz. Tomasz Bajerski, Pracownia „teatr”, premiera w Sali im. Haliny Mikołajskiej Teatru Dramatycznego.
„Sprawnie zarysowane stosunki czworokąta: Irena Solska, Jadwiga Janczewska, Karol Szymanowski i Stanisław Ignacy Witkiewicz określają ramy dramaturgiczne pola gry, w którym pozostaje miejsce na próbę duszy artysty” [Tomasz Miłkowski, „Życie Codzienne”, 13 stycznia 1993].
