Grudzień 1989
31 grudnia
APETYT NA CZEREŚNIE Agnieszki Osieckiej, reż. Marek Grzesiński, scenografia Ewa Sowińska, muzyka Maciej Małecki, ruch sceniczny Emil Wesołowski, Scena na Dole, Teatr Ateneum [26 x, 2 980].
NAD WODĄ WIELKA I CZYSTĄ, reżyseria Adam Hanuszkiewicz, scenografia Katarzyna Jarnuszkiewicz, Dariusz Kunowski, Teatr Nowy [10 x, 3 093]; spektakl grany w II wersji pod tytułem U HANUSZKIEWICZA. WIECZÓR TEATRALNY [22 x, 4 883].
W wieczorze (pierwszej wersji) uczestniczyli m.in. Irena Kwiatkowska, Gustaw Lutkiewicz, Wojciech Pokora, Andrzej Szczepkowski, honory domu pełnił Adam Hanuszkiewicz, który tym spektaklem chciał nawiązać do swojego przedstawienia O poprawie Rzeczypospolitej (Teatr Narodowy, 1981)
ZADYSZANE SŁOWA Roberta Stillera, recital Ewy Decówny, reż. i scenografia Lena Szurmiej, muzyka i aranżacje Janusz Tylman, Teatr Ochoty [5x, 181].
30 grudnia
SPACER W LESIE Lee Blessing, tłum. Magdalena Ciesielska, reż. Jacek Gąsiorowski, scenografia Andrzej Kowalczyk, kostiumy Ewa Krauze, Mała Scena, Teatr Powszechny [33 x, 6 751].
„Prapremiera amerykańskiej komedii (?) pomyślanej w konwencji dialogu dwóch dyplomatów (radzieckiego i amerykańskiego), którzy prowadząc negocjacje rozbrojeniowe, zaprzyjaźniają się ze sobą.(…) Kazimierz Kaczor i Piotr Machalica wywiązali się z zadania znakomicie, czyniąc ze swoich kwestii gorzki moralitet polityczny, wyjaśniając paradoksy politycznego perpetuum mobile” [Jan Adam Borzęcki „Tygodnik Nadwiślański” nr 1, 3 stycznia1992].
20 grudnia
BAMBUKO Macieja Wojtyszki w reż. Autora, scenografia Marcin Stajewski, muzyka Włodzimierz Korcz, choreografia(gr. choreia = taniec + grapho = piszę), sztuka tworzenia u... More Tadeusz Wiśniewski, Teatr Powszechny [43 x, 14 990].
„Najpierw jest gonitwa po widowni, kuluarach i scenie. Zosię, główną bohaterkę przedstawienia (Małgorzata Boratyńska), ścigają gońcy królowej (Krzysztof Majchrzak i Sylwester Maciejewski). Wielkimi nożycami chcą obciąć jej piękne rude włosy. Rzecz cała w tym, iż w Krainie Gier wszystko musi być albo białe, albo czarne, wedle zasady szachów” [Barbara Osterloff „Teatr” nr 3, marzec 1990].
18 grudnia
Koncert Wigilie polskie w reżyserii Macieja Wojtyszki w Operetce Warszawskiej zainaugurował akcję „Artyści dla Rzeczypospolitej”.
16 grudnia
MAŁA APOKALIPSA Tadeusza Konwickiego, adaptacja(łac. adaptare = przystosowywać), przystosowanie utworu li... More i reżyseria Krzysztof Zaleski, scenografia Jerzy Rudzki, muzyka Jerzy Satanowski, Teatr Ateneum [47 x, 19 340].
„To, o czym opowiada, dotyczy dnia przedwczorajszego, w najlepszym razie wczorajszego, ale na pewno nie dzisiejszego. Dlatego nie wstrząsa widzem, nie porusza, nie złości, nie zachwyca. Zwłaszcza że adaptator i reżyser pokazał całą rzecz zbyt dosłownie. Ta dosłowność zmieniała się nawet miejscami w dziwaczną rodzajowość, do czego przyczynili się szarżujący za bardzo niektórzy aktorzy” [Wojciech Dudzik, „Rzeczpospolita” nr 297, 26 grudnia 1990].
14 grudnia
LETYCJA I LUBCZYK Petera Shaffera, tłum. Gustaw Gottesman, reż. Maciej Englert, scenografia Ewa Starowieyska (grano ogółem 197 razy), w roli głównej Maja Komorowska, Teatr Współczesny [66 x, 12 001].
„(…) psychodramę, hipnotyczną kreacyjność, wciągającą jak wir, uprawia na scenie Shaffera tytułowa Letycja Douffet, Maja Komorowska. Dzięki niej pojawia się – obok komediowej linii perypetii – także inny gatunkowo ciąg rosnącego napięcia” [Stefan Treugutt, „Dialog(gr. dialogos = rozmowa), 1. podstawowa forma wypowiedzi w d... More” 1990 nr 10].
NAGRODY:
im. Aleksandra Zelwerowicza za najwybitniejszą rolę sezonu (za sezon 1989/1990) redakcji miesięcznika Teatr dla Mai Komorowska za rolę Letycji.
12 grudnia
LATO W NOHANT Jarosława Iwaszkiewicza, inscenizacja Józef Słotwiński, reżyseria Ignacy Gogolewski, scenografia Jerzy Masłowski, kier. muz. Andrzej Seroczyński, przy fortepianie Paweł Skrzypek, Teatr Rozmaitości, scena Teatru Buffo [35 x, 7 830].
W drugoplanowej roli Antoniego Wodzińskiego – Ignacy Gogolewski. „Nie podejrzewano, że potrafi nas zaciekawić także i przyjaciel genialnego kompozytora, Gogolewski dostrzegł te możliwości. Jego Antoś jest dyskretnie a nieomylnie dowcipny, pełen humoru i życia, choć niewolny od wewnętrznego smutku. Każde jego wejście na scenę było zaskoczeniem” [Wojciech Natanson, „Słowo Powszechne”, 1991].
1 grudnia
KACZO Bogusława Schaeffera, reż. Bohdan Semotiuk, scenografia Zofia Manowiecka, Paweł Migdalski, muzyka Bogusław Schaeffer, Teatr Ochoty [28 x, 3 225].
Za rolę tytułową Cezary Pazura wyróżniony został Nagrodą dla młodych aktorów Kaliskich Spotkań Teatralnych (1993).