(ok. 485/480 p.n.e.- 407/6 p.n.e.), najmłodszy z wielkiej trójki tragediopisarzy greckich (obok >Ajschylosa i >Sofoklesa); pochodził z bogatej rodziny ziemiańskiej. Wszechstronnie wykształcony pozostawał pod wpływem sofistów i Sokratesa. Zwolennik demokracji, pokoju, przeciwnik tyranii – nie uczestniczył w życiu politycznym, ale w swoich tragediach wydawał walkę konserwatyzmowi, swobodnie traktując materiał mitów jako tworzywo swego pisarstwa. Nie zgadzając się z polityką Aten pod koniec życia emigrował do Macedonii (408 p.n.e). Zasłynął jako mistrz portretu psychologicznego, zwłaszcza postaci kobiecych. Wystawił 88 utworów dramatycznych, spośród których zachowało się 17 tragedii i 1 dramat satyrowygatunek dramatu uprawiany w starożytnej Grecji - czwarty, o... More, a m.in. „Alkestis” (438 p.n.e.), „Medea” (431 p.n.e.), „Hipolit”, „Andromacha”, „Elektra”, „Orestes”. Do twórczości E. nawiązywało wielu jego następców, w Polsce Jan >Kochanowski w „Odprawie posłów greckich”. W okresie baroku tłumaczono francuskie tragedie klasycystyczne oparte na motywach tragedii E. (m.in. przekład „Andromachy” Jeana >Racine’a pióra Stanisława Morsztyna, 1689). Pierwszą tragedią E. przetłumaczoną na język polski z oryginału był „Orestes” (1818, tłumaczył Jan Mihanowicz). Całość dorobku E. tłumaczyli Zygmunt Węclewski i Jan Kasprowicz, a najnowsze tłumaczenia dał Jerzy Łanowski („Tragedie”, 1967).
