Przejdź do treści

DRAMAT PISANY NA SCENIE

odmiana twórczości dramatyczno-teatralnej polegająca na tzw. zbiorowej kreacji. Sztuka powstaje w toku prób, jest procesem dochodzenia do końcowego efektu – premiery. Metoda twórcza uprawiana przez niektóre teatry awangardowe XX wieku, zwłaszcza należące do nurtu teatru otwartego, np. Pleonasmus, studencki teatr z Krakowa (1970-76), działający pod kierunkiem Ryszarda Majora: „Szłość samojedna” (1972, spektakl zbudowany wokół odmian słowa „iść”, por.: dramat lingwistyczny).