Przejdź do treści

Bogusławski Wojciech

(1757-1829), aktor, reżyser, dramatopisarz, trzykrotny dyrektor Teatru Narodowego (1783-85, 1790-94, 1799-1814), za życia nazwany polskim Molierem, później określany mianem ojca sceny narodowej. B. stworzył zręby (zob.:) repertuaru, przyswoił literaturze polskiej jako tłumacz wiele dzieł klasyki europejskiej, rozwinął szkolnictwo aktorskie (autor podręcznika dla aktorów – Mimika); napisał, przetłumaczył bądź przetworzył ok. 80 sztuk na kanwie dramatów (zob.:) Moliera, Woltera, Diderota, Richarda B. Sheridana, (zob:) Szekspira (B. opracował pierwszą polską wersję [zob.:] Hamleta na podstawie niemieckiego przekładu). Do najlepszych dramatów B. zalicza się: Henryka VI na łowach (1792), Spazmy modne (1797), Szkołę obmowy (1793) i Cud mniemany, czyli Krakowiaków i Górali (1794), libretto operowe do muzyki Jana Stefaniego. Zwłaszcza to ostatnie dzieło, wystawiane w okresie insurekcji kościuszkowskiej, i patriotyczna działalności artystyczna B. w okresie Sejmu Wielkiego zapewniły mu trwale miejsce w historii polskiego teatru. Krakowiacy i Górale do dzisiaj często goszczą na polskiej scenie (głośna inscenizacja Leona Schillera, 1929, dwukrotnie jeszcze ponawiana przez tego reżysera w roku 1946 i 1950), niekiedy ozdabiana współczesnymi, pisanymi z dnia na dzień kupletami.