Przejdź do treści

Yorick nr 30 (lipiec 2011)

Przegląd Teatralny i Literacki ISSN 2080-9980

Teatr jak wędrująca wyspa

 

Międzynarodowy Festiwal w Salamance pyta o przyszłość Europy

W Salamance kryzysu, który trawi gospodarkę Hiszpanii, nie widać. Przynajmniej na pierwszy rzut oka. Szacowne mury z najstarszym iberyjskim uniwersytetem i 30 tysiącami studentów z całego świata przyjaźnie zaprasza wieczorami do setek knajp i knajpeczek, gdzie przy leniwych rozmowach młodzi i starsi trawią godziny. Studenci jednak dobrze wiedza, że nie znajdą po studiach pracy w Salamance, prędzej w sąsiedniej Portugalii albo w Kataloni, gdzie sprawy mają się lepiej. Na razie jednak niepokój o przyszłość osłabia atmosfera miejsca.

[N/z autor relacji, szef Yoricka podczas dyskusji o teatrze europejskim w Salamance]

 

Czytaj dalej »Teatr jak wędrująca wyspa

Letni przegląd Laboratorium Dramatu

Laboratorium Dramatu przestaje być miejscem, a staje się lotną ideą i metodą twórczą realizowaną na dwóch scenach – w Teatrze Na Woli i na Scenie Przodownik przy Olesińskiej 21. W lipcu zaprasza na przegląd swoich spektakli.

W programie festiwalu m.in. prapremiera „Baden-Baden” Piotra Rowickiego, 16 spektakli granych na dwóch scenach i Kabaret Na Koniec Świata.

Początek festiwalu  – 1 lipca 2011 o godz. 20:00

Czytaj dalej »Letni przegląd Laboratorium Dramatu

Podróż sentymentalna Ewy Wycichowskiej

 

Spotkania w dwóch niespełnionych aktach to z pewnością podróż sentymentalna, która niegdysiejszy młodzieńczy entuzjazm pokazuje z perspektywy wspomnieniowej zadumy, wplatając w nią dystansującą refleksję o istocie tworzenia” – pisze Jagoda Ignaczak we wstępie do programu najnowszego dzieła Ewy Wycichowskiej, które po raz pierwszy zostało pokazane publiczności XXI Łódzkich Spotkań Baletowych na rozpoczęcie festiwalu.

Czytaj dalej »Podróż sentymentalna Ewy Wycichowskiej

TEATR CZŁOWIEKA ZMIENIA

 

Ciemność. Zaczynają z niej dobiegać krzyknięcia, klaśnięcia, chrząknięcia, tupnięcia… Nagle snop światła wydobywa z mroku grupę osób-żywych instrumentów.

Ten minikoncert publiczność szczelnie wypełniająca widownię w Teatrze Imka nagrodzi brawami i pełnymi aplauzu okrzykami. Entuzjazm widzów, będzie towarzyszył wykonawcom przez cały 40-minutowy pokaz, a zakończy owacja na stojąco!

 

Czytaj dalej »TEATR CZŁOWIEKA ZMIENIA

Z archiwum: Od przedświtu do mgły

Publikujemy rozmowę z Krystyną Skuszanką i Jerzym Krasowskim, którą dla „Trybuny” przeprowadził w marcu 1998 roku Tomasz Miłkowski.

 

Minęło 45 lat od Państwa debiutu w Opolu. Był to debiut wyśmienity. Pani Krystyna po premierze „Sztormu”, pierwszej reżyserii w teatrze zawodowym, otrzymała nagrodę państwową, a okres kierowania przez Panią teatrem opolskim nazwany został czasem Przedświtu. Przedświtem tego wszystkiego, co się w teatrze polskim potem wydarzyło. Pamiętajmy, że był to rok 1953.

 

Czytaj dalej »Z archiwum: Od przedświtu do mgły

Agnieszki Glińskiej laboratorium psychiki

Scena z Mewy w Teatrze Narodowym w reżyserii Agnieszki Glińskiej: Joanna Szczepkowska (Irina Arkadina) i Modest Ruciński (Konstantin Trieplew).

Agnieszki Glińskiej laboratorium psychiki

O jej drodze artystycznej zadecydował debiut warszawski, Jordan Moiry Buffini i Anny Reynolds w Teatrze Powszechnym w Warszawie (1996), monodram Doroty Landowskiej. Spektakl stał się świadectwem jej umiejętności pracy z aktorem – wykształcenie aktorskie Glińskiej było w tym zapewne pomocne – we wspólnym poszukiwaniu scenicznej prawdy. W sukces projektu nie wierzono: „w Powszechnym wszyscy patrzyli na nas bez przekonania, z politowaniem: 'a dziewczynki robią sobie monodram’. Nikt nie przypuszczał, jaką to może mieć siłę” – wspominała po latach Glińska, która potem parę razy podjęła się reżyserii monodramu z równie dobrym skutkiem (Goła baba z Joanną Szczepkowską, Powszechny, 1997, Święty Mikołaj Connora McPhersona z Janem Englertem, Ateneum, 1999).

 

Czytaj dalej »Agnieszki Glińskiej laboratorium psychiki

Scena naszego życia

 

Zaproponowano mi stworzenie własnego działu w serwisie, z którym współpracuję. To dość nietypowy dział, bo zajmujący się różnymi sytuacjami kryzysowymi. Początkowo miały to być tylko artykuły, potem pomyślałam, żeby to jakoś powiązać z teatrem no i wyszło coś, co nazywa się „Na scenie życia”. Odwołując się do teatru i literatury będę analizować różne sytuacje kryzysowe. Jako pierwszy na tapetę poszedł… gwałt.

 

Czytaj dalej »Scena naszego życia