,,Jeśli krytyk teatralny zechce się wyłączyć z dyskursu toczącego się między sceną a widownią, jego recenzja (czy raczej esej) będzie tekstem niezależnym od przedstawienia – swoistym dziełem własnym krytyka, które zresztą jak każdy tekst pisany może podlegać wszelkim procederom dekonstrukcjiCzytaj dalej

Krytyka jest sama w sobie sztuką. I tak jak twórczość oznacza funkcjonowanie zmysłu krytycznego, bez którego nigdy by nie powstała, tak krytyka jest twórcza w najwyższym tego słowa znaczeniu. Krytyka jest w gruncie rzeczy jednocześnie twórcza i niezależna. (…) TakCzytaj dalej

  Ażeby być krytykiem, nie wystarcza umieć wyrażać w odrębny sposób swoje wrażenia, wywołane przez zjawisko artystyczne. Trzeba jeszcze uczynić to w taki sposób, ażeby czytającą publiczność zbliżyć do dzieła sztuki, ażeby jej ukazać piękno i mądrość tego dzieła, ażebyCzytaj dalej

  Czy w życiu artystycznym jest potrzebna sprawiedliwość? Czemu i komu mogłaby służyć?. Reżyserzy i aktorzy często skarżą się na brak sprawiedliwości w opiniach i ocenach recenzentów, ale są to przeważnie artyści mierni. Wybitnych – myślę – mogłoby nawet obrażaćCzytaj dalej

  Krytycy mają krytykować, ludzie teatru chcą pochwał. I dlatego nie należy ich zwalczać, choć wielu jest nieudaczników i głupio piszą. Krzywdzą teatry. Byłoby może lepiej, gdyby dramaturdzy pisali krytykę, tak jak to bywało we Francji, dawno. Mimo wszystko krytykaCzytaj dalej

Z archiwum (17 października 1982): Z profesorem Jerzym Adamskim rozmawia Tomasz Miłkowski

Był znakomitym, wnikliwym krytykiem, ale pisać recenzji nie lubił. Toteż niewiele zapisanych form po nim zostało – pisze Wiesław Wodecki.    

Jarosława Szymkiewicza wspomina Kazimierz Braun.

O Wojciechu Natansonie, krytyku skłaniającym do refleksji.

Portret wrocławskiego krytyka, Tadeusza Burzyńskiego, znawcy teatru Grotowskiego, prawodawcy teatru jednego aktora.

To takie naturalne, że ludzie odchodzą… Tylko pogodzić się z tym trudno niezmiernie. Zwłaszcza wtedy, gdy ich odejściu towarzyszy świadomość, że wraz z nimi odchodzi pewien świat, który był nam bliski i znany. A jeżeli w dodatku odchodzi człowiek utalentowany,Czytaj dalej

Nudzę się na spektaklach "tradycyjnych"     Dziś byłaby uważna za krytyka niemodnego, nie nadążającego rzekomo za swoim czasem, może za krytyka lekceważonego. A mimo to dziś czytana, jawi się jako krytyk wybitny wśród najwybitniejszych.

W naszym cyklu Alfabet Krytyków Teatralnych sylwetka Romana Szydłowskiego (1918-1983), twórcy Klubu Krytyki Teatralnej i współtwórcy Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Teatralnych.

Uwagi na marginesie książki Józefa Kelery, ‚teatr bez majtek”, nagrodzonej w ubiegłym orku klubową nagrodą im. Wojciecha Bogusławskiego, czyli jak Kelera prowadzi przez ostępy teatru.

O Krystynie Kotowicz piszemy w naszym cyklu Alfabet Krytyków Polskich. Znakomitą dziennikarkę radiową, znawczynię teatru i niespożytą animatorkę kultury wspominają jej przyjaciele. Krystyna Kotowicz

W naszym cyklu: Alfabet Krytyków Teatralnych szkic o Jerzym  Adamskim.

Tytuł książki Małgorzaty Szpakowskiej, „Teatr i bruk”, budzi nieuchronne skojarzenie: Norwid, „Ideał sięgnął bruku”. Chociaż nazwisko Norwida w książce ani razu nie pada, to jednak autorka rozszyfrowuje sens tytułu już we wstępie, ogłaszając, że najbardziej ją interesowali krytycy uprawiający pisarstwoCzytaj dalej

W naszym cyklu – Alfabet Krytyków Teatralnych przedstawiamy sylwetkę Jadwigi Ślipińskiej (8.X. 1929 Chyrów – 24.I.2003 – Koszalin), wieloletniej recenzentki przez 40 lat związanej z Koszalinem.