Co kryje mózg? Oto pytanie, które jak magnez przyciąga badaczy (i pisarzy). Walka o wydarcie tajemnicy istnienia trwa, a ta sztuka to kolejny raport z teatru wojny: tym razem para woluntariuszy (Agnieszka Pawełkiewicz i Łukasz Simlat) poddają się eksperymentowi prowadzonemuCzytaj dalej

Opowieść reportażowa o pamięci ocalałych z katastrofy czarnobylskiej, nosząca w intencji autorki znamiona współczesnej Apokalipsy. Ale do siły Apokalipsy reportażowi Swietłany Aleksijewicz daleko. Joanna Szczepkowska (także na scenie jako lekarka) koncentruje uwagę na szczegółach choroby popromiennej. Straszy bodaj nie dlaCzytaj dalej

Siedzimy na krzesłach po dwóch stronach sceny, niemal jak przy stole w tym „salonie”, gdzie stoją cztery krzesła dla biesiadników. Wnętrze zmusza swoją napuszoną monumentalnością do pokory, a Irena Jun poddaje nas, swoich gości tresurze poddaństwa. Irena Jun nie tyleCzytaj dalej

Pozornie tylko służbowy dialog więziennej kuratorki (Jadwiga Jankowska-Cieślak) i osadzonej anarchistki (Dorota Landowska) jest w istocie rzeczy konfrontacją odmiennych postaw wobec drugiego człowieka i świata. Mamet dotyka kluczowych pytań o przyszłość świata, nie czyni tego jednak wprost – pozwala swoimCzytaj dalej

W słabo oświetlonej sali nad estradką otoczoną lustrami króluje wielki fotel. Na nim zasiądzie za chwilę bohater reality show, wystrojony w połyskującą brokatami marynarkę niczym solista w klubie go-go. Najpierw półgłosem powtarza nieprzyzwoite wierszyki, potem wylewa potoki wulgaryzmów, rynsztokowym językiemCzytaj dalej

Agnieszka Glińska zburzyła wszelkie tamy, otworzyła przed aktorami pole do indywidualnych popisów, nie stroniąc od gagów, chwytów kabaretowych, slapstikowych, przebieranek, zabawy w pozory, zastępczej animacji, ilustrującej laleczkami dramaty ludzi. Dorota Landowska jako Policjant z przyklejonym wąsem, Modest Ruciński jako ponętna,Czytaj dalej

OLEANNA Początek jest niewinny, ale wkrótce okaże się, że rutynowe spotkanie profesora i studentki może zamienić się w koszmar. Zwłaszcza że podszewką konfliktu jest potrzeba dominacji, początkowo maskowana, a potem coraz wyraźniejsza – idzie o demonstrację przewagi, o prawo poniżania.Czytaj dalej

Dramat Gogola, czytany zwykle w Polsce jak satyra rodzajowa, z psychologicznym podmalowaniem, okazuje się pod ręką Wyrypajewa grą pierwotnych, zwierzęcych sił o przetrwanie i zwycięstwo. Tu nie ma dobrych zwierząt. Nawet zając-Podkolesin, choć tchórzem podszyty przeciętniak gotowy jest popełnić niejednoCzytaj dalej

W małym miasteczku wskutek nieuwagi zawiadowcy, nęconego przez powabną karczmarzównę, dochodzi do katastrofy kolejowej. Tragedia otwiera drogę na Sąd Ostateczny, przed którym symbolicznie stają po kolei wszyscy. Dramat Horvatha sprzed 80 lat brzmi zaskakująco współcześnie, a mroczny świat, który powołujeCzytaj dalej

  Nieudana próba przepisania powieści Emily Bronté na współczesność. Twórców spektaklu zgubiła z jednej strony dosłowność – scenografia zmontowana z jasnej kafelkowej przestrzeni (świat czysty) i przestrzeni unurzanej w ziemi (świat brudny). Tak oznaczona przestrzeń raziła łopatologią czarno-białego podziału, zCzytaj dalej

  Co nas obchodzi Kosmos? Na co dzień może tyle co nic, ale Wyrypajew potrafi zastawiać pułapki na widza i przedstawia 10 monologów jak 10 przykazań: studenci krakowskiej PWST udzielają swoich głosów, aby przekazać doświadczenie dziesięciorga osób, utrzymujących, że weszliCzytaj dalej

  Opowieść równoległa o miłości niemożliwej Anny Kareniny i miłości (być może) możliwej Konstantego Dmitricza Lewina, snuta z ironicznym dystansem. W pierwszej części toczy się w poczekalni dworcowej, w drugiej w teatralnej sali prób. Ciężar spektaklu spoczywa na Annie –Czytaj dalej

  Opowieść o Czechach współczesnych, Bogu i wierze, w książkach Szczygła fascynująca, ale na scenie martwa od urodzenia jak przechowalnia ludzkich szczątków, którą pokazuje się na scenie. ZRÓB SOBIE RAJ wg reportaży Mariusza szczygła, scenariusz i reż. Kasia Adamik i OlgaCzytaj dalej

  Sztuka uznana przez krytyków za największe osiągnięcie dramaturgii amerykańskiej początku XXI wieku – na scenie Studia to się nie potwierdza, choć przedstawienie ma mocne atuty aktorskie (Teresa Budzisz-Krzyżanowska, Małgorzata Rożniatowska). Zaledwie zadatek na psychologiczną, narkotyczną opowieść. SIERPIEŃ Tracy’ego Lettsa,Czytaj dalej

  Spektakl ułożony do piosenek kanadyjskiej pieśniarki. SZEŚĆ I PÓŁ KOBIETY wg piosenek Lyndy Lemay, scenariusz i reż. Piotr Cieślak, tłum. Katarzyna Działoszyńska, scenografia Magdalena Brzeska, choreografia Jarosław Staniek, kier. muz. Andrzej Perkman, reż. światła Prot Jarnuszkiewicz, konsultacje wokalne Agnieszka Wilczyńska,muzycyCzytaj dalej

  Wyznania sprzątaczki i ochroniarza galerii handlowej, uwikłane w austriacką historię XX. Ich samotność wybornie przedstawiają aktorzy – Irena Jun krzesząca w ciele starej sprzątaczki werwę kabaretowej girlaski, przebierająca się w jaskrawe stroje i peruki, z drugiej strony zasadniczy lewicowiecCzytaj dalej

    Szkic spektaklu, który powstawał w toku pracy studyjnej z aktorami, nosi liczne ślady niedopracowania, technicznych błędów i chaosu. Reżyser mnoży sekwencje symboliczne o niejasnym przesłaniu. Bronią się poszczególne sceny, ale nie powstaje spójna całość, poszatkowana na fragmenty zCzytaj dalej

Spektakl trwa zaledwie godzinę, gęsty od znaczeń, z imponującymi partiami wokalnymi, gorący emocjonalnie. Bral w duecie z Majchrzakiem pokazali, jak wiele jeszcze zagadkowych ścieżek może prowadzić do sensu zapisanego w tych utworach, które – wydawałoby się – tak dobrze znamy.Czytaj dalej

Od czasu do czasu pojawia się tylko przebłysk tego, czym mogłoby być to przedstawienie, gdyby bladym postaciom dodać więcej siły. W pamięci pozostaje tylko scenografia Pawła Walickiego – podługowate pudełko z tapetami i ciężkimi zasłonami, gdzie zamknięty został zatruty przeszłościąCzytaj dalej