Spektakl o rzadkiej urodzie, z bujną scenografią (kilkanaście zmian miejsca akcji), wielkiej obsadzie (gra niemal pół setki aktorów) i wysmakowanymi kostiumami w stylu epoki. Przez scenę przetaczają się więc tłumy bojarów, szlachty, żołnierzy, mnichów, dzieci i przedstawicieli plebsu. Na scenieCzytaj dalej

Konrad Grzegorza Falkowskiego różni się od rozognionego Konrada Jerzego Treli (który pojawia się w tym przedstawieniu niczym cytat) ze spektaklu Swinarskiego. To Konrad rozpalony przyszłością, ale niepewny jutra. Parada aktorów, którzy pojawiają się na obrotowym talerzu sceny w czarno-białej (jakCzytaj dalej

Monodram Szymona Kuśmidera zrealizowany na ćwierćwiecze jego pracy scenicznej. Tekst powstał 20 lat temu, wystawiany już wcześniej w Polsce (Teatr Ateneum, wyk. Jan Englert). Autor celnie ośmiesza niekompetencje krytyki teatralnej, posługując się groteską i wyolbrzymieniem. Niezbyt rozgarnięty recenzent-pijaczyna, puszący sięCzytaj dalej

Główny bohater-narrator, starzejący się Jakub Szapiro, były bokser i gangster, zmaga się z przeszłością. Mieszają się mu fakty, ludzie, sytuacje, fantazje z rzeczywistością, samcza postawa macho z poczuciem niewybaczalnej winny. Widz do końca nie wie, co wydarzyło się naprawdę iCzytaj dalej

Nie ma tu nic z modnego przepisywania, dopisywania, dekonstruowania. Reżyser idzie za dramaturgiem, niczego nie zmienia w zasadniczym nurcie fabuły ani też w tekście. świat, który oglądamy, to fotografia, żywy obraz przeszłości, odtwarzany przed ich oczyma. Taki właśnie pocztówkowy, zapierającyCzytaj dalej

Opowieść o Marlenie Dietrich, snuta przez nią samą, kiedy po zakończeniu kariery odgrodziła się od świata. W roli ikony masowej kultury Grażyna Barszczewska, ukazująca trud podtrzymywania przez gwiazdę własnej legendy. Echa lat minionych przywołuje w piosenkach Izabella Bukowska-Chądzyńska. MARLENA. OSTATNICzytaj dalej

Scena wygląda bardzo po skandynawsku, obowiązuje północne wzornictwo i północny chłód. Ale pod tym lodem wrze. Emocje spalają przede wszystkim Norę, nawet jeśli na początku tego nie widać. Za podwójnymi rzędami oszklonych drzwi, które oddziela wąski korytarz, co pewien czasCzytaj dalej

W nowych dekoracjach Jarosław Kilian z powodzeniem przeniósł akcję komedii Fredry na schyłek międzywojnia. „Mąż i żona” zamiast w dworku szlacheckim rozgrywa się w eleganckiej willi w stylu art deco. Znajdujemy się w ogromnym salonie z przeszklonymi drzwiami i panoramicznym,Czytaj dalej

Grażyna Barszczewska portretuje na scenie nieśmiertelną Matkę, która trwa przy swoim dziecku zawsze. Sama ten kształt ulepiła, tworząc sugestywny spektakl, o meandrycznej dramaturgii, w którym dochodzą do głosu różne tony, napięcia, nastroje, emocje. I wzruszenia. Nie maluje obrazu cukierkowego –Czytaj dalej

Trzy jednoaktówki Mrożka w reżyserii wytrawnych aktorów, a to znaczy, że to Mrożek przede wszystkim aktorski. Mistrzowie wspomagają młodszych kolegów w znalezieniu języka do tych matematycznych opowieści o przemocy, władzy i dominacji. Zaczyna się od tajemniczego Karola (czy w ogóleCzytaj dalej

Czy to jest na pewno spektakl dla dzieci? Ależ tak, odpowiada Kilian, i ma rację Nie ma nic głupszego od traktowania dzieci jak… dzieci, to znaczy infantylizowanie dzieci, ujawnianie stosunku protekcjonalnego czy demonstrowanie wyniosłości, Kilian sięgając po powiastkę Swifta pokazuje,Czytaj dalej

Baśnią wedle Andersenowskiej Królowej Śniegu Teatr Polski nawiązuje do tradycji odrębnej oferty dla najmłodszego widza. Na scenie jest bajecznie kolorowo, kostiumy wabią oko, malowany horyzont tworzy atmosferę, a sztuczny śnieg wygląda jak prawdziwy. Jak uczucie łączące Gerdę (Marta Kurzak) iCzytaj dalej

W spektaklu w reżyserii Jacquesa Lassalle’a zadufany w swojej królewskości Lear w koronacyjnym, obficie sfałdowanym płaszczu zbliża się krok po kroku do śmiertelnej koszuli, kiedy jest wwożony na scenę na wózku, a wreszcie w finale, kiedy na plecach taszczy martweCzytaj dalej

Spektakl zaczyna się jak musical, cały zespół śpiewa piosenkę Piotra Rubika, znaną z filmu Andrzeja Wajdy, streszczając w parę minut fabułę Zemsty. Tańczy dyrektor Seweryn (Rejent), z beczki wystaje Olbrychski (Cześnik) z obnażonym torsem z tatuażem ryb niczym Tuhaj-bej… ToCzytaj dalej