Na 70. rocznicę urodzin Andrzej Seweryn przygotował wieczór trzech jednoaktówek Becketta, którego spoiwem jest Ostatnia taśma, a okalającymi utworami (partneruje mu w nich Antoni Ostrouch) Fragment dramatyczny II i Improptu „Ohio”. We Fragmencie dramatycznym II, dwaj metafizyczni urzędnicy sprawdzają kartotekęCzytaj dalej

To, że teatr podejmuje ryzyko wystawienie tego arcytrudnego dramatu, budzi szacunek, podobnie jak zmierzenie się Piotra Cyrwusa z tytułową rolą. Nastrojowa, monumentalna dekoracja, której głównym elementem jest ogromna, wisząca nad sceną belka, niczym ciążąca nad bohaterami presja sił potężniejszych odCzytaj dalej

Czy zemsta może być motorem działania, czy cel uświęca środki? Pytania ważne, ale sęk w tym, że znamy na nie odpowiedź od czasu szkolnej lektury Konrada Wallenroda. Stąd zaplanowana z rozmachem na 100-lecie Teatru Polskiego inscenizacja nie porusza emocji. CzasemCzytaj dalej

Andrzej Seweryn nie jest tym razem władcą wyspy, na którą trafił wyzuty ze swego dziedzictwa przez żądnego władzy brata. Żadnej wyspy tu nie ma. Na scenie widzimy opuszczony, zaniedbany basen z od dawna nieużywaną skocznią, gdzie pomieszkuje kloszard Prospero zeCzytaj dalej

  Spektakl, który przywraca blask konwencji komedii dell’arte, począwszy od dekoracji, kostiumów i masek, odwzorowujący odległą konwencję, ale jednocześnie żywy, aktualny, pełen energii i niewymuszonego humoru. Zespołowość gry i wyrafinowane solówki, arlekinady i bufonady, inteligentnie wplecione improwizacje, a na koniecCzytaj dalej

  Szlachetnymi intencjami piekło jest wybrukowane – rzecz robiona w poczuciu długu wobec tych wszystkich, którzy za walkę o sprawiedliwość płacą utratą wolności i rodzinnego spokoju. A jednak nic z tego na scenie wyszło – Chalezinowi doskwiera teatralna głuchota iCzytaj dalej

  Piotr Tomaszuk wyzwala „Mazepę” z pęt rodzajowości i historyczności, wyłuskując z dramatu Słowackiego siłę nieprzebrzmiałego tragizmu, walki człowieka z przeznaczeniem. MAZEPA Juliusza Słowackiego, reż. i dekoracje Piotr Tomaszuk, kostiumy Zofia de Inez, Choreografia Jarosław Staniek, muz. Piotr Nazaruk, TeatrCzytaj dalej

  Spajający spektakl pomysł, że jesteśmy świadkami epizodu z życia trupy szekspirowskiej jeżdżącej z Wieczorem, sprawdził się na scenie, która przykuwała uwagę także scenografią, a przed wszystkim przednim aktorstwem (Jarosław Gajewski w roli Malvolia). WIECZÓR TRZECH KRÓLI Williama Szekspira, reż.Czytaj dalej

  Nieudana próba realizacji dramatu Claudela, uchodzącego za szczytowe osiągnięcie dramatu chrześcijańskiego. Jednak patos zabija tu mistykę, a retoryka intelektualne subtelności. Widzowi pozostaje czterogodzinna tortura. ZWIASTOWANIE Paula Claudela, tłum. Maria Cichoń, reż. Lembit Peterson, scenografia Pile Jänes, oprac. muz. MariusCzytaj dalej

    Spektakl poetycko-muzyczny w reżyserii Romana Kołakowskiego oparty na poezji Czesława Miłosza, typowy dla scenariuszy Romana Kołakowskiego, czyli bez zaskoczeń, ale kulturalnie. Natalia Sikora i Piotr Bajtlik potwierdzają wysoką dyspozycję wokalną, a cały zespół w precyzyjnie i dowcipnie zaaranżowanej Piosence oCzytaj dalej

Tragedia nigdy w Warszawie nie wystawiana, a w Polsce zaledwie raz. Debiutująca reżyserka Karolina Labakhua dowiodła, że to doskonały materiał dla teatru. Mroczna tragedia Eurypidesa została opowiedziana w tonacji wzniosłej, nieledwie patetycznej. Rozwibrowanie emocjonalne równoważyły lamentujące chóry, nadające opowieści wymiarCzytaj dalej

  CYD Francuski reżyser Ivan Alexandre, miłośnik i znawca opery, nadał Cydowi na scenie warszawskiego Teatru Polskiego nowych barw, łącząc operową hieratyczność z teatrem rapsodycznym. Jego Cyd stał się oskarżeniem ładu zbudowanego na fałszywych wartościach. W sporze starych wodzów (świetnaCzytaj dalej

  Przedstawienie wzorcowe i bardzo francuskie: pełne zmysłowości, wyrazistości, łączące wyrafinowaną stylizację ze skrótem poetyckim. Jacques Lassalle stworzył dzieło zorkiestrowane, domknięte w każdym szczególe, a przy tym dowcipne, Andrzej Seweryn zaś w roli Arnolfa ukazał całą gamę sprzecznych uczuć, jakieCzytaj dalej

  Drugi monodram szekspirowski Andrzeja Seweryna po Wyobraźcie sobie. Fragmenty z dzieł Szekspira przeplatają się tu z refleksjami Seweryna kierowanymi w stronę publiczności. W rezultacie udaje się artyście zainicjować rozmowę-spotkanie nie tylko o teatrze. Spektakl będący rodzajem manifestu programowego, wCzytaj dalej

Quasi-dialog Witolda Gombrowicza i Stefana Wyszyńskiego, odwołujący się do Dziennika WG i homilii Prymasa. Siłą rzeczy pojedynek musiał wygrać Gombrowicz (udany debiut Radosława Krzyżowskiego).   Polacy wg Witolda Gombrowicza, Stefana Wyszyńskiego, reż. Gabriel Gietzky, scenariusz Rafał Kosewski, scenografia Maria Kanigowska,Czytaj dalej

Krotochwila Fredry przygotowana w stylu opery buffo, obramowana konwencją teatru w teatrze, swego rodzaju egzamin możliwości i ćwiczenia techniczne młodego zespołu Polskiego. Spektakl będzie jeszcze dojrzewał w pracy.   Nowy Don Kiszot Aleksandra Fredry, reż. Natalia Kozłowska, scenografia Marcin Jarnuszkiewicz,Czytaj dalej

Spektakl dedykowany Zbigniewowi Zapasiewiczowi – pierwszy połączone w jedno przedstawienia dwie sztuki Becketta o ludziach na pustkowiu natury i kultury, w przestrzeni otwartej i zamkniętej, o samotności i grze, która daremnie próbuje opóźnić nieuchronne przemijanie i śmierć. Poruszający monolog WinnieCzytaj dalej

WYOBRAŹCIE SOBIE… Andrzej Seweryn odmieniając się w jednej chwili, zrzucając maski i nakładając nowe, nawet stając bezbronnie nagi przed publicznością, pokazał nie tylko swój zachwycający warsztat, ale zarazem złożył swego rodzaju deklarację jako nowy dyrektor Polskiego: na oczach ponad 700Czytaj dalej

Hymnem na cześć indywidualizmu nazywa ten wieczór scenarzysta. Wystarczy ich czworo (Izabella Bukowska, Magdalena Smalara, Łucja Żarnecka i Wojciech Czerwiński) oraz dwa akordeony i dwa kontrabasy, aby narodził się magiczny nastrój.   Wieczór piosenek Brassensa, scenariusz Filip Łobodziński, oprac. muz. UrszulaCzytaj dalej