Rzecz o lęku przed nadciągającą rewolucją, zagrażającą życiu jednostek, zwłaszcza twórczych (artystów), ale i kulawej „mdłej demokracji”, o przeczuciu kryzysu władzy. Stary świat nieuchronnie chyli się ku upadkowi, ale nowy wcale do siebie nie zachęca. Artysta w tych okolicznościach traciCzytaj dalej

Piosenki Jerzego Wasowskiego tylko lekko stylizowane tchną świeżością. Każdy ma swoją popisową solówkę: Ewa Bułhak błyszczy w Manilli, Marcin Przybylski porywa Torreadorem i kastanietami, a Paweł Paprocki budzi rozbawienie piosenką A ta Tola – słowa tych świetnych piosenek napisał niezawodnyCzytaj dalej

Przedstawienie, które sprawia rozkosz – wszystko w nim pasuje: rytmy, postacie, dialog, dekoracje, kostiumy, porozumienie z widzem. Podręcznikowy pokaz sprawności technicznej i pokaz myślenia teatrem, które owocuje sensem tej smutnej komedii absurdu, smutnej a przez to nieodparcie wesołej. Zachwycające roleCzytaj dalej

  Obraz dworskiego świata i jego antagonistycznych stronnictw katolików i hugenotów, skupionych wokół panujących Walezjuszów i Henryka z Nawary, jaki odmalowuje Aleksander Dumas (ojciec), odstręcza. To świat pełen intryg, hipokryzji, kłamstwa, fałszywych oskarżeń, skrytobójczych morderstw. Aktorzy Teatru Narodowego z biegłościąCzytaj dalej

  Natalia Korczakowska przeniosła akcję Natana mędrca do czterogwiazdkowego Hotelu Jerozolima, ale obsługa jest klasy lux. Oświeceniowy manifest tolerancji Lessinga w nowym tłumaczeniu Jacka St. Burasa odzyskuje blask. Reżyserka zminimalizowała do koniecznych rozmiarów poplątaną warstwę koligacji rodzinnych, skupiając uwagę naCzytaj dalej

Adaptacja sceniczna powieści Dygata wbrew pozorom nie jest (tylko) ilustracją historycznych obrachunków inteligencji polskiej tuż po zakończeniu wojny, ale (także) diagnozą stanu ducha owładniętej niemocą inteligencji współczesnej. Spektakl wybornie grany z kreacjami Marcina Hycnara (Paweł) i Patrycji Soliman (Lidka), iCzytaj dalej

  Autorski spektakl Barbary Wysockiej. Zdyscyplinowany, z minimum dekoracji (model domku wiejskiego, konar drzewa i wszechobecna biel śniegu zimna jak śmierć) i kamerą. Uwagę skupiał Szymon Czacki w roli tytułowej siłą tłumionych emocji, którymi malował portret wyobcowanego poety. LENZ GeorgaCzytaj dalej

  Horyzont sceny zajmuje ściana bluszczu, unaoczniająca bluszczowatość charakteru Drew (Marcin Przybylski), który wciąż domaga się opieki brata, Terry’ego (Grzegorz Małecki). Wnętrze Terry’ego symbolizuje chrzęszczący żwir, którego gruba warstwa pokrywa powierzchnię sceny, znamię wewnętrznego poranienia, cierpienia. Świetna, trzymająca w napięciuCzytaj dalej

  Studium mężobójstwa dokonanego przez rozczarowaną kobietę, którą sugestywnie kreuje Magdalena Cielecka (pierwszy raz w Teatrze Narodowym).   KOBIETA Z ZAPAŁKAMI, na podst. powieści Dziewczyna z zapałkami Klima [właśc. Władimira Klimienki], tłum. Agnieszka Lubomira Piotrowska, scenariusz i reż. Aleksandra Konieczna,Czytaj dalej

  Próba wywatowania tragedii Ajschylosa, opowieści o mordzie założycielskim Europy, czym się da i co tam pod ręką doprowadza do przedrzeźniania tragedii, wykoślawia ją i czyni własną parodią. Po spektaklu pozostaje na scenie sterta brudów. Zamiast symboli mamy dosłowność, zamiastCzytaj dalej

  Michał Zadara, dostrzegł w tekście Norwida wcale współczesną problematykę, nie potraktował utworu z pietyzmem należnym klasyce, ale wpisał go w czas teraźniejszy – komedia Norwida stała się utworem domowym, wkomponowanym w scenerię Sceny przy Wierzbowej, gdzie nawet przeszklone ścianyCzytaj dalej

  Próba uteatralnienia ciemnych strof Samuela Zborowskiego Juliusza Słowackiego,. Jarocki odwołuje się raczej do Fausta, ale nie daje widowisku jednolitości, rozkłada je na trzy części, słabo do siebie przystające, próbując tchnąć w utwór publicystycznego ducha. Najbardziej ułomna jest część środkowa.Czytaj dalej

  Jona Popoch budzi się ze świadomością, że życie go zawiodło. Po 40 latach małżeństwa postanawia opuścić swoją żonę Lewiwę. Sztuka Levina to swoisty seans psychoterapeutyczny. Nie dla bohaterów, bo oni są już zgubieni. To przestroga dla widzów przed życiemCzytaj dalej

Opowieść o władzy, która zatruwa serca i umysły, o uwodzicielskiej sile zła, niweczącej najszlachetniejsze intencje, o oportunizmie, który święci triumf nad kontestatorami. Przedstawienie wielkiej goryczy, z szekspirowskim rozmachem snujące opowieść o uniwersalnych mechanizmach władzy i upadku, jaki sam sobie możeCzytaj dalej

Ponad 110 lat po triumfie w moskiewskim MchAT Mewa szybuje wysoko na Wierzbowej – powstał zachwycający spektakl, pełen napięcia, ironii i wewnętrznie zharmonizowany.  Nowy przekład zabrzmiał świeżo, choć nie wdzięczył się pozornym uwspółcześnianiem języka, wybornie interpretowany przez aktorów. Czechow zCzytaj dalej

Diagnoza chorego rynku sztuki, opowieść o manipulacji i odkupieniu, ale przede wszystkim traktat o przemocy. Wszystkie te warstwy Kreacji obecne są w tym precyzyjnie skonstruowanym i doskonale zagranym (na miarę tytułu) przedstawieniu. W zawsze podpitym kopiście dzieł sztuki (Jerzy Radziwiłowicz)Czytaj dalej

Wbrew tytułowi to jednak komedia o czymś. Książę (Żmijewski) i jego świta bawią się przednie, manipulując nieświadomymi niczego młodymi gniewnymi, zadziorną Beatrycze (Soliman) i obdarzonym ciętym językiem Benedickiem (wyborny Małecki). Brzydko bawi się zawistny brat księcia, Don Juan (po śmierciCzytaj dalej

Gorzka komedia sprzed bez mała 200 lat w reżyserii Jacquesa Lassalle’a, który wystawia bez złudzeń całą szpetotę człowieka. Ogromna przestrzeń teatralna, sztuczne lasy, ogrody, zagajniki, wystawne stroje, omdlewające światło, melancholijne wesele wieśniaków i finałowy popis śpiewaczy ku uciesze jaśnie państwaCzytaj dalej

Spektakl mocny sensem i wykonaniem, nie ma tu ról drugorzędnych, nawet nieme postaci Laurentego, służącego Tartuffe’a i Filipki, służącej pani Parnelle to figury przestrogi – oto na naszych oczach rodzą się następcy szalbierza, może jeszcze groźniejsi. U Lasalle’a przywódczynią walkiCzytaj dalej