Prawdziwy rarytas teatralny – komedia z ośmioma rolami (wyłącznie) kobiecymi. Prawdziwa rzadkość na afiszu, toteż cieszy się powodzeniem (realizacja w Och-teatrze to 26. po polskiej prapremierze w Szczecinie, 1963), bo wszystkie role zostały świetnie uszyte. Korzystają z tego aktorki iCzytaj dalej
Kategoria: Atlas.Afisz
WOYZECK
Marcin Cecko dopisał do tekstu dramatu Georga Büchnera poruszający poemat Logika psa, najwyraźniej przenośnie ujmujący okres „zrywania się ze smyczy” młodego człowieka, odkrywania swojej indywidualności. W roli tak odmienionego Woyzecka z kapeli garażowej debiutował jeszcze student aktorstwa, Mateusz Górski, aCzytaj dalej
KOBIETA, KTÓRA WPADŁA NA DRZWI
Pomysł związania tekstu irlandzkiego pisarza z piosenkami Sinead O’Connor okazał się niezwykle twórczy. Muzyka nie tylko studzi i porządkuje emocje, ale podnosi je na wyższy poziom dzięki wyrafinowanym aranżom (Michał Lamża). Gęsta, hiperrealistyczna, niestroniąca od brutalności proza Roddy’ego Doyle’a nabieraCzytaj dalej
ROMEO I JULIA: Nieudana sesja samobójców
Nietrudno zrozumieć, dlaczego Michał Zadara wziął na warsztat szekspirowską tragedię „Romeo i Julia”, i w dodatku zaangażował do tytułowych ról naprawdę młodych ludzi. Julia Leszkiewicz grająca Julię ma naprawdę 14 lat jak w tekście Szekspira, a Julian Zbudniewek grający RomeaCzytaj dalej
JEZUS
Jeśli ktoś, sadząc po tytule, oczekiwał, że spotka się z historią ewangeliczną Jezusa, zawiedzie się srodze, podobnie, jak ktoś, kto się spodziewał w szyderstwa. Nic z tego. W spektaklu nawet nie padnie słowo Jezus, choć aluzyjnie, a raczej metaforycznie figuraCzytaj dalej
BORYS GODUNOW
Spektakl o rzadkiej urodzie, z bujną scenografią (kilkanaście zmian miejsca akcji), wielkiej obsadzie (gra niemal pół setki aktorów) i wysmakowanymi kostiumami w stylu epoki. Przez scenę przetaczają się więc tłumy bojarów, szlachty, żołnierzy, mnichów, dzieci i przedstawicieli plebsu. Na scenieCzytaj dalej
ŚPIEWAK JAZZBANDU
Tą premierą o zderzeniu starego i nowego, tradycji z nowoczesnością Wojciech Kościelniak potwierdził swoją pozycję na polskiej scenie muzycznej – jedyny w historii laureat Nagrody Boya za spektakle muzyczne (ze szczególnym uwzględnieniem adaptacji klasyki literackiej) dał tym ekscytującą opowieść osnutąCzytaj dalej
DZIECI KSIĘŻY
Daria Kopiec i Elżbieta Chowaniec znalazły oryginalny klucz do adaptacji książki Abramowicz, wzbogacając ją aktorskimi improwizacjami i partiami śpiewanymi – komentarzem, dla którego trudno o precyzyjną nazwę. To jest teatr, który Tadeusz Łomnicki (a spektakl grany jest na Scenie jegoCzytaj dalej
HEDDA GABLER
To sztuka ukazująca starcie indywidualności, a nie problemów, jak zwykle bywa u Ibsena. Nic tu nie jest z góry przesądzone i od reżysera i aktorów zależy, w którą stronę potoczy się akcja. Spektakl Kuby Kowalskiego unika łatwych kategoryzacji, kto jestCzytaj dalej
ŁOWCA
Debiutancka sztuka Dawn King nawiązuje do antyutopii w duchu Orwella. Ukazuje świat bezwzględnie kontrolowany i regulowany strachem – lęk przed bestiami (w sztuce King są nimi chytre lisy) uzasadnia ingerencję aparatu władzy nawet w najintymniejsze szczegóły życia osobistego. Kiedy doCzytaj dalej
PSYCHOZA
Luźno zszyte strzępy wyjęte z wielu źródeł (podobno także zapisków psychotyków) nie składają się na jakaś przemyślaną dramaturgicznie konstrukcję – spektakl powstał na podstawie prób z aktorami. Pięć postaci o trudnej do określenia tożsamości, ubranych byle jak i umieszczonych wCzytaj dalej
OSTATNI
Edukacyjny performans, bliższy lekcji niż teatrowi, uczulający na zagrożenia płynące z antyekologicznych zachowań człowieka. Szlachetnym intencjom wychodzi naprzeciw bliska młodym odbiorcom forma, zapewniająca wzajemny kontakt aktora i widza i działania przemawiające czytelnością (także ilustracyjne projekcje wideo na bocznych ekranach). NaCzytaj dalej
KINO MORALNEGO NIEPOKOJU
Spektakl bada skromne możliwości teatru, który posługując się metaforą, skrótem, umownością, może wywoływać wielkie emocje i poważne myśli. Nawet wtedy, kiedy każe wierzyć, że lekko pochylony podest pokryty czymś w rodzaju linoleum to jezioro i dość zsunąć się z górnejCzytaj dalej
ALMODOVARIA
To prawdziwy wulkan. Anna Sroka-Hryń rozsadza scenę. Likwiduje czwartą ścianę. Niepodzielnie panuje nad publicznością. Przez półtorej godziny bez chwili wytchnienia ogniskuje uwagę na poruszających wyznaniach wykreowanej przez siebie postaci Agrado, która skupia w sobie intensywność przeżyć bohaterek filmów Pedra Almodóvara.Czytaj dalej
I ŻE CIĘ NIE OPUSZCZĘ
Dramat w pewnym sensie edukacyjny, ukazujący, jak związek, w którym pojawia się przemoc staje się toksyczny i niebezpieczny dla obu stron. Tego który sięga po przemoc, i tej, która tej przemocy ulega. Sesje terapeutyczne, w których jako widzowie uczestniczymy nieCzytaj dalej
STOWARZYSZENIE UMARŁYCH POETÓW
To coś więcej niż powrót do filmowego hitu z Robinem Williamsem sprzed 30 lat, trochę już anachronicznego, i inteligentna próba przełożenia go na deski sceniczne, z dopracowanym rytmem, operujący skrótem scenograficznym i sugestywną choreografią. Nie sposób pominąć tematu, czyli konfrontacjiCzytaj dalej
IRONBOUND. Za torami, za mostem
Ironbound to nazwa dzielnicy Newark, gdzie Daria (Ewa Konstancja Bułhak) dorabia jako sprzątaczka. Dawniej pracowała na obrzeżu miasta, w zamkniętej już fabryce papieru, tu wystawała na przystanku, gdzie prawie nigdy nie zatrzymywał się żaden autobus. Emigrantka z Polski musi samaCzytaj dalej
CESARZ
Sławna książka Ryszarda Kapuścińskiego nie tylko o rozkładzie satrapii Hajle Selasje, ale o każdej władzy o tęsknotach totalitarnych, w nowej adaptacji scenicznej Mikołaja Grabowskiego potwierdza siłę swojej diagnozy. Grabowski, szczególnie uwrażliwiony na paradoksy życia społecznego, bliski poetyce Gombrowicza i teatruCzytaj dalej
MEIN KAMPF
To jest coś więcej niż kolejny spektakl – to zdarzenie, które wpisuje się w logiczny ciąg „teatru po Klątwie”. Nie przypadkiem się tak złożyło, że reżyser „Mein Kampf” w warszawskim Teatrze Powszechnym był asystentem Oliviera Frljicia podczas realizacji „Klątwy”. RozczarowanyCzytaj dalej
KOCHAM BAŁTYK
Agnieszka Przepiórska zdążyła przyzwyczaić widzów do swoich odważnych monodramów feministycznych. Teraz jednak, po trzech monodramach „do płakania” („I tak będą święta”, 2012, „Tato nie wraca”, 2013, i „Wojna to tylko kwiat”, 2016) daje spektakl „do śmiechu”, który sama kwalifikuje doCzytaj dalej