Przejdź do treści


 

Teatr nie istnieje.

 

Teatr Szwedzka 2/4 istniał w latach 1990-94 – 31 maja zarządzeniem Prezydenta m. st. Warszawy teatr połączono w jeden organizm z Teatrem Rozmaitości, przenosząc jego siedzibę na Marszałkowską 8 (porównaj> TR Warszawa). Teatr Szwedzka 2/4 powstał po zmianie nazwy mieszczącego tu od roku 1978 >Teatru Popularnego (którym przez wiele lat kierował Andrzej Ziębiński), będącego z kolei kontynuacją wcześniej istniejącego Teatru Ziemi Mazowieckiej (od 1 stycznia 1956), który prowadził w dużej mierze działalność w objeździe. Zmiana nazwy nie była jedynie zmianą kosmetyczną, ale swego rodzaju deklaracją przemiany – teatr ze ścieżki tradycyjnego teatru repertuarowego, realizującego misję upowszechniania literatury, z lepszym lub gorszym skutkiem, przechodził na pozycję awangardową za sprawą skupionych wokół dyrektora artystycznego Wojciecha Maryańskiego młodych reżyserów, scenografów i muzyków, poszukujących nowych środków wyrazu.

Nastąpiły nie tylko zmiany repertuarowe, ale także daleko idące zmiany w zespole, które w intencji nowego kierownictwa miał teraz gwarantować podjecie ambitnych projektów repertuarowych. W ciągu kilku lat teatr przedstawił stolicy m.in.: Pokojówki Jeana Geneta (reż. i scenografia Krzysztof Kelm, 1991), Tak chcę tak wg Jamesa Joyce’a (reż. i scenografia Henryk Baranowski, 1991), Żółty dźwięk Wassily Kandinsky’ego (kompozycja sceniczna, insc. i reż. Zbigniew Mich, 1991), Trzy siostry Antona Czechowa (reż. i scenografia Krzysztof Kelm, 1993), Czas i pokój Botho Straussa (tłum. i reż. Michał Ratyński, 1993), Woyzcka Georga Büchnera (reż. Wojciech Maryański, 1993), Zamek Franza Kafki (adapt., reż., scenografia i kompozycja sceniczna Henryk Baranowski, 1992), Do Damaszku Augusta Strindberga (adapt., reż. i oprac. muz. Marcin Jarnuszkiewicz, 1994), Rosenkrantz i Guildenstern nie żyją Toma Stopparda (reż. Jacek Pazdro, 1994), Dla kobiet, czyli wyprzedaż końcowa Arnolda Weskera (reż. Michał Ratyński, 1993), Feliks, czyli szczęście naszkicowane ołówkiem Roberta Walsera (reż. Rudolf Straub, 1993).

Lewobrzeżna Warszawa była zachwycona. Nietrudno zauważyć, że ciężar przemiany spoczywał na barkach najbardziej doświadczonego reżysera, Henryka Baranowskiego, a kierunek wyraźnie wskazywał na inspiracje niemieckie, podjęte potem przez TR Warszawa – to Teatr Szwedzka 2/4 jako pierwszy zainicjował koprodukcję z niemieckim teatrem Transformtheater z Berlina, przygotowując wspólnie premierę Zamku. Wprawdzie nie wszystkie premiery satysfakcjonowały, ale zmiana w praskim teatrze była tak oszałamiająca, że trudno było nie zauważyć nadciągania nowej fali w polskim teatrze. Przeniesienie zespołu do Teatru Rozmaitości tylko po części okazało się udanym przeszczepem, niewielu artystów ze Szwedzkiej pozostało w zespole przy Marszałkowskiej.

Teatr Szwedzka 2/4 spełnił rolę rozsadnika nowych idei. Jak to często się zdarza, kiedy ich idee zostały podjęte przez innych, młodszych, twórcy koncepcji tego teatru odeszli.

 

1 komentarz do “Teatr Szwedzka 2 /4 /d. Popularny”

  1. Pingback: Stalownia Praska i Praga Kulturalnie-Szuflada Sztuki. – I think, I see, I do, I am

Możliwość komentowania została wyłączona.