Już niebawem, 19 czerwca 2020, Agnieszka Przepiórska w nagradzanym monodramie na scenie Teatru WARSawy. W emocjonalnych, pełnych pasji i nostalgii monologach odbywamy wraz z bohaterką podróż do świata utraconego dzieciństwa, do autentyczności i niewinności. To seans terapeutyczny, który może stać się okazją, by wyszeptać sobie samemu to, co zawsze chcieliśmy usłyszeć jako dzieci.
„TATO NIE WRACA”
19 czerwca, godz. 19.00
Teatr WARSawy
Rynek Nowego Miasta 5/7, Warszawa
O spektaklu Agnieszki Przepiórskiej pisał Tomasz Miłkowski w swojej książce 166 monodramów (Wrocław 2016):
Agnieszka jest perfekcyjną pracownicą sektora bankowego. Zajmuje się udzielaniem kredytów, ukończyła międzynarodowe kursy, zna swój fach, pnie się po szczeblach kariery, wychowuje syna. Wszystko wygląda na doskonale pozapinane. Ale takie nie jest. Jej życie przypomina niezabliźnioną ranę po odrzuceniu jej przez ojca. Kiedy przyszła na świat, nie chciał nawet jej poznać, szybko porzucił ją i matkę, pozostał człowiekiem obcym, utraconym, boleśnie nieobecnym. Toteż kiedy pewnego dnia w banku pojawia się klient, przypominający jej ojca (może to on, a może nie on), trauma wraca z całą siłą, wszystkie tłumione urazy i emocjonalne zwichnięcia wracają ze zdwojoną siłą.
Scenariusz Piotra Rowickiego nie próbuje nadawać przeżyciom Agnieszki jakiegoś niezwykłego charakteru. Jego siłą jest prawda zwyczajnej krzywdy, bez ozdób, szczególnie strzelistych tragedii czy niezwykłych przypadków losu. Ból jednak, jego narastanie z upływem czasu, został za sprawą zdyscyplinowanej gry odsłonięty z chirurgiczną precyzją. Aktorka i reżyser znaleźli sposoby, aby nadać mu sugestywną formę nie poprzez psychologizowanie, ale działania fizyczne (jak choćby imitowanie trybów pracy bankowej machiny), rytmizację dziecięcych wierszyków i wyliczanek opisujących stany emocjonalne bohaterki czy bezpośrednie zwroty do publiczności.
W pewnej chwili Agnieszka wypatruje wśród widzów swego ojca, przytula się do niektórych z nich, siada na kolanach, animuje powstanie wspólnoty dotkniętych nieczułością. Spektakl chwilami zmienia się więc w seans terapeutyczny. Gra z publicznością, zawsze ryzykowna, przebiega bez zarzutu, aktorka potrafi zawrzeć z widzami niepisaną umowę bez wywierania nadmiernego nacisku czy też niebezpiecznego przekraczania granicy prywatności.
Kiedy zostajemy już sami z pytaniem o naszego tatę, wracają przed oczy pierwsze obrazy tego spektaklu: pojawiające się na ekranie wypowiedzi znajomych i krewnych bohaterki, którzy usiłują opisać jej ojca. Próba zrozumienia, dlaczego porzucił swoje dziecko, okazuje się beznadziejna. Bo tego nie da się zrozumieć. I jakie nie byłyby powody, cena odrzucenia dla obu stron okazuje się za wysoka.
To monodram szczególny – jest bowiem przetworzonym zapisem osobistych przeżyć aktorki. Agnieszka Przepiórska mówi więc o własnym doświadczeniu w przebraniu pracownicy banku, ale w dokrętkach filmowych przedstawia wypowiedzi swoich najbliższych i znajomych, którzy próbują dociec, dlaczego ją ojciec zostawił i usiłują sobie przypomnieć, jaki właściwie był. W ten sposób aktorka wpisuje się w rozwijający się odrębny nurt teatru/monodramu autobiograficznego, który w Polsce zapoczątkował Wojtek Ziemilski [MAŁA NARRACJA, 2010 – por.]. „Teatralna forma – oceniał Roman Pawłowski – jest tu buforem, chroniącym intymność aktorów, buduje dystans i uniwersalizuje jednostkowe doświadczenie”.
TATO NIE WRACA Piotra Rowickiego
reż. Piotr Ratajczak, premiera 9 września 2013, X Ogólnopolski Przegląd Monodramu Współczesnego w Teatrze WarSawa.
Grand Prix i Nagroda Miasta Gdańsk, IV Festiwal Monoblok, Gdańsk 2015; Nagroda Jury Młodych, XIII Festiwal Dramaturgii Współczesnej, Zabrze 2013; Nagroda aktorska, XV Ogólnopolski Festiwal Teatrów Niezależnych, Ostrów Wlkp. 2014; 20. Nagroda za rolę, Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej 2014; Nagroda Lecha Śliwonika, Nagroda Wrocławskiego Towarzystwa Przyjaciół Teatru, 43. OFTJA, Wrocław 2014.
