Czerwiec 2007
27 czerwca
KARTON Clementa Michela, tłum. Katarzyna Skawina, reż. Romuald Szejd, scenografia Marcin Stajewski, choreografia(gr. choreia = taniec + grapho = piszę), sztuka tworzenia u... More Zofia Rudnicka, kostiumy Ewa Zaborowska, Scena Prezentacje.
„Młodzi aktorzy wnoszą tyle spontanicznej radości grania i nadają takiej prawdy powierzonym im postaciom, że szybko przechodzi się do porządku dziennego nad nieprawdopodobieństwami naciąganej fabuły i śledzi się nieodparty wdzięk postaci” [Janusz R. Kowalczyk, „Rzeczpospolita” nr 150, 29 czerwca 2007].
„Romuald Szejd, reżyserując Karton, bezlitośnie wyrugował z nich wszystko, co dobre. Zamiast francuskiej komedii zrobił bawarski szmelc. Zabrakło tylko jodłowania” [Jacek Wakar, „Dziennik” nr 156 – Kultura, 6 lipca 2007].
22 czerwca
WOŁODIA WYSOCKI. ÓSMY GRZECH, przekład pieśni, scenariusz, reżyseria Roman Kołakowski, aranżacje i kierownictwo muzyczne Artur Jerzy Zieliński, scenografia i kostiumy Tatiana Kwiatkowska, światło Mirosław Poznański, ruch sceniczny Aleksandra Wojtanowicz Teatr Syrena.
„Piosenki legendarnego rosyjskiego barda odżyły w widowisku Wołodia Wysocki. Ósmy grzech. Z epickim rozmachem wystawił je Roman Kołakowski, zarazem autor przekładów pieśni” [Janusz R. Kowalczyk, „Rzeczpospolita” nr 149, 28 czerwca 2007].
„Jak zabić legendę Włodzimierza Wysockiego? Wystarczy jego pieśni odśpiewać jak na niegdysiejszym Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. Dowodem spektakl w warszawskim Teatrze Syrena” [Agnieszka Michalak, „Dziennik” nr 150 – Kultura, 29 czerwca 2007].
„Idealnie do opowieści o zabłąkanym, zakochanym Hamlecie (liczne nawiązania do miłości Wołodii Wysockiego i Mariny Vlady) przystaje skrótowa, poetycka scenografia: mała estrada (która bywa ringiem, miejscem kaźni, placem musztry, domem wariatów), liny (zmieniające się w batogi albo olinowanie statku lub ringu), po cztery taborety z każdej strony, a nad sceną na horyzoncie coś na kształt bocianiego gniazda. To wszystko, ale dość, by strofy Wysockiego wybrzmiały z wielką siłą, jakby czas ich się nie imał. Duża w tym zasługa młodych aktorów, którzy potraktowali teksty Wysockiego jak swoje. Czasem tylko brzmią za dobrze, aż rodzi się pytanie, czy to nie konkurs na najlepsze wykonanie pieśni Wysockiego” [Tomasz Miłkowski, „Przegląd” nr 28, 15 lipca 2007].
„W spektaklu Romana Kołakowskiego Wysocki ginie w natłoku dydaktyzmu i egzaltacji” [Joanna Derkaczew, „Gazeta Wyborcza” nr 163, 14-15 lipca 2007 – dodatek Wysokie Obcasy nr 28].
21 czerwca
LAMENT NA PLACU KONSTYTUCJI, wg LAMENTU Krzysztofa Bizio, adaptacja(łac. adaptare = przystosowywać), przystosowanie utworu li... More i opieka artystyczna Krystyna Janda, kostiumy Małgorzata Domańska, Teatr Polonia, spektakl prezentowany w Warszawie, na placu Konstytucji, na rogu ulicy Marszałkowskiej, na trotuarze po stronie zachodniej.
„Spektakl oparty jest na dramacie szczecińskiego dramatopisarza Krzysztofa Bizio, składa się z monologów kobiet z trzech pokoleń: córki, matki i babki. Kolejno wchodzą na niewielką estradę i mówią do tłumu ludzi, przebijając się przez hałas samochodów i dzwonki tramwajów (…) Dzięki Krystynie Jandzie i jej aktorkom swoją historię opowiada dzisiaj plac Konstytucji. Idźcie jej posłuchać, bo takiego teatru gdzie indziej nie znajdziecie” [Roman Pawłowski, „Gazeta Wyborcza – Stołeczna” nr 146, 25 czerwca 2007].
20 czerwca
NIETYKALNE Simona Burta, tłum. Julita Grodek, reż. i scenografia Wojciech Starostecki, Teatr Wytwórnia.
17 czerwca
NIEPOKOJE WYCHOWANKA TÖRLESSA Roberta Musila, tłum. Wanda Kragen, adaptacja i reż. Kuba Kowalski, scenografia Katarzyna Stochalska, muz. Michał Górczyński, światło Damian Pawella, Teatr Dramatyczny.
„Reżyser Kuba Kowalski nie sprostał złożonej problematyce powieści Niepokoje wychowanka Törlessa Roberta Musila. Sceniczna wersja utworu o przemocy w internacie kadetów raczej nuży i męczy, niż przejmuje” [Janusz R. Kowalczyk, „Rzeczpospolita’ nr 141, 19 czerwca 2007].
16 czerwca
ŚMIETNIK Ewy Złotowskiej, reż. autorka, muz. Janusz Sent, słowa piosenek Zbigniew Stawecki, aranżacja Janusz Tylman, scenografia Małgorzata Bursztynowicz, Towarzystwo Teatrum.
„W bajce Ewy Złotowskiej Śmietnik u boku znanych aktorów warszawskich grają też aktorzy niewidzący, a przesłanie tej wzruszającej opowieści jest czyste jak łza: nie wyrzucajcie nikogo na śmietnik. Autorka i reżyserka w jednej osobie, przedstawiając historyjkę o podniszczonych zabawkach i fotelu (w tej roli przezabawny Marian Glinka), które wylądowały na śmietniku, zachęca do wyzwolenia pozytywnej energii, ale też nie przesładza” [Tomasz Miłkowski, „Przegląd” nr 26, 1 lipca 2007].
12 czerwca
POLOWANIE NA SZCZURY Petera Turiniego, tłum. Klemens Białek, adaptacja, reż. i scenografia Thomas Harzem, muz. Marcin Ziętek, reż. świateł Piotr Pawlik, Teatr Wytwórnia.
„Harzem czyta Turriniego jako proroka bezkompromisowej miłości, której nawet na dnie, w brudzie i smrodzie wystarcza tylko ta druga osoba. Jej głos, ciało. Kapitalnie gra ten emocjonalny regres, cofanie się do fezy Adama i Ewy Karolina Porcari. Współczesna, ostra, zakłamana i szukająca wrażeń dziewczyna zatraca się w ostatecznym striptizie” [Łukasz Drewniak, „Dziennik” nr 144, 22 czerwca 2007].
11 czerwca
SANATORIUM Roberta Górskiego, reż. Adam Sajnuk, Teatr Konsekwentny.
10 czerwca
BAJKI Adama Mickiewicza, reż. Aleksandra Ford, Teatr Literacki.
9 czerwca
CHŁOPCY Z PLACU BRONI Ferenca Molnára, tłum. Tadeusz Olszański, reż. i adaptacja tekstu Michał Zadara, scenografia Magdalena Musiał, kostiumy Julia Kornacka, choreografia Tomasz Wygoda, światło Ewa Garniec,Teatr Narodowy, scena Teatru Małego.
„Reżyser, znany z rozmaitych kontrowersyjnych spektakli (m.in. o Wałęsie), poradził sobie z adaptacją, ale nieco przesadził ze słodyczą: zdjęcia młodych chłopaków i piosenka Niech żyje bal na koniec to jednak tandeta” [Tomasz Miłkowski, „Przegląd” nr 27, 8 lipca 2007].
„Wtrącanie w opowieść prywatnych wspomnień aktorów z czasów zakładania przed 40 laty Teatru Małego byłoby tylko irytującą dezynwolturą, gdyby nie to, że gmach z teatrem został sprzedany i jedną z najlepszych kameralnych sal widowiskowych w Warszawie zapewne trafi szlag. Znowu zabierają nam plac!” [Jacek Sieradzki, „Przekrój” nr 25, 21 czerwca 2007].
3 czerwca
MIŁOŚĆ FEDRY Sarah Kane, tłum. Małgorzata Semil, reż. Julia Pawłowska, scenografia Ula Kusz, kostiumy Zofia de Ines, Teatr Polonia.
„Drastyczny język miał w zamierzeniu rozmontowywać i nieodwracalnie kaleczyć przestrzeń i ludzi. U Pawłowskiej jest tylko kwiatkiem do kożucha. Aktorzy międlą te słowa obojętnie. A Miłość Fedry, która jest przecież sztuką o przekroczeniu tabu, pławi się w wszelkiej emocjonalnej i seksualnej ohydzie, nie przeżyje odcięcia od dosłowności. Nie da się zastąpić przekroczenia ominięciem, unikiem, markowaniem” [Łukasz Drewniak, „Dziennik” nr 138 – dodatek Kultura, 15 czerwca 2007].
1 czerwca
TAJEMNICZY OGRÓD Frances Elizy Burnett Hodgson, adaptacja, teksty piosenek i reż. Cezary Domagała, muz., kier. muz. Tomasz Bajerski, scenografia Bożena Pędziwiatr, choreografia Tomasz Tworkowski, animacja Witold Vargas, Teatr Rampa.
„Spektakl mądry, lecz nie moralizatorski, sygnalizujący młodemu widzowi najpiękniejsze wartości jakie człowiek – nie tylko młody – powinien odkrywać i pielęgnować w sobie nie tylko od święta. Młoda widownia okazała się widownią niezwykle wdzięczną” [Ryszard Klimczak, „Dziennik Teatralny” 21 czerwca 2007].
NIEBO Andreja Kurejczyka, tłum. Piotr Mitzner, reż. Anna Jadowska, scenografia i kostiumy Kacper Rączkowski, muz. Robert Ciodyk, choreografia Tomasz Borkowski, Teatr Stara ProchOFFnia Warszawa.