Przejdź do treści

VI 2007

Czerwiec 2007

 

 

27 czerwca

KARTON Clementa Michela, tłum. Katarzyna Skawina, reż. Romuald Szejd, scenografia Marcin Stajewski, choreografia Zofia Rudnicka, kostiumy Ewa Zaborowska, Scena Prezentacje.

„Młodzi aktorzy wnoszą tyle spontanicznej radości grania i nadają takiej prawdy powierzonym im postaciom, że szybko przechodzi się do porządku dziennego nad nieprawdopodobieństwami naciąganej fabuły i śledzi się nieodparty wdzięk postaci” [Janusz R. Kowalczyk, „Rzeczpospolita” nr 150, 29 czerwca 2007].

„Romuald Szejd, reżyserując Karton, bezlitośnie wyrugował z nich wszystko, co dobre. Zamiast francuskiej komedii zrobił bawarski szmelc. Zabrakło tylko jodłowania” [Jacek Wakar, „Dziennik” nr 156 – Kultura, 6 lipca 2007].

 

22 czerwca

WOŁODIA WYSOCKI. ÓSMY GRZECH, przekład pieśni, scenariusz, reżyseria Roman Kołakowski, aranżacje i kierownictwo muzyczne Artur Jerzy Zieliński, scenografia i kostiumy Tatiana Kwiatkowska, światło Mirosław Poznański, ruch sceniczny Aleksandra Wojtanowicz Teatr Syrena.

„Piosenki legendarnego rosyjskiego barda odżyły w widowisku Wołodia Wysocki. Ósmy grzech. Z epickim rozmachem wystawił je Roman Kołakowski, zarazem autor przekładów pieśni” [Janusz R. Kowalczyk, „Rzeczpospolita” nr 149, 28 czerwca 2007].

„Jak zabić legendę Włodzimierza Wysockiego? Wystarczy jego pieśni odśpiewać jak na niegdysiejszym Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. Dowodem spektakl w warszawskim Teatrze Syrena” [Agnieszka Michalak, „Dziennik” nr 150 – Kultura, 29 czerwca 2007].

„Idealnie do opowieści o zabłąkanym, zakochanym Hamlecie (liczne nawiązania do miłości Wołodii Wysockiego i Mariny Vlady) przystaje skrótowa, poetycka scenografia: mała estrada (która bywa ringiem, miejscem kaźni, placem musztry, domem wariatów), liny (zmieniające się w batogi albo olinowanie statku lub ringu), po cztery taborety z każdej strony, a nad sceną na horyzoncie coś na kształt bocianiego gniazda. To wszystko, ale dość, by strofy Wysockiego wybrzmiały z wielką siłą, jakby czas ich się nie imał. Duża w tym zasługa młodych aktorów, którzy potraktowali teksty Wysockiego jak swoje. Czasem tylko brzmią za dobrze, aż rodzi się pytanie, czy to nie konkurs na najlepsze wykonanie pieśni Wysockiego” [Tomasz Miłkowski, „Przegląd” nr 28, 15 lipca 2007].

„W spektaklu Romana Kołakowskiego Wysocki ginie w natłoku dydaktyzmu i egzaltacji” [Joanna Derkaczew, „Gazeta Wyborcza” nr 163, 14-15 lipca 2007 – dodatek Wysokie Obcasy nr 28].

21 czerwca

LAMENT NA PLACU KONSTYTUCJI, wg LAMENTU Krzysztofa Bizio, adaptacja i opieka artystyczna Krystyna Janda, kostiumy Małgorzata Domańska, Teatr Polonia, spektakl prezentowany w Warszawie, na placu Konstytucji, na rogu ulicy Marszałkowskiej, na trotuarze po stronie zachodniej.

„Spektakl oparty jest na dramacie szczecińskiego dramatopisarza Krzysztofa Bizio, składa się z monologów kobiet z trzech pokoleń: córki, matki i babki. Kolejno wchodzą na niewielką estradę i mówią do tłumu ludzi, przebijając się przez hałas samochodów i dzwonki tramwajów (…) Dzięki Krystynie Jandzie i jej aktorkom swoją historię opowiada dzisiaj plac Konstytucji. Idźcie jej posłuchać, bo takiego teatru gdzie indziej nie znajdziecie” [Roman Pawłowski, „Gazeta Wyborcza – Stołeczna” nr 146, 25 czerwca 2007].

 

20 czerwca

NIETYKALNE Simona Burta, tłum. Julita Grodek, reż. i scenografia Wojciech Starostecki, Teatr Wytwórnia.

 

17 czerwca

NIEPOKOJE WYCHOWANKA TÖRLESSA Roberta Musila, tłum. Wanda Kragen, adaptacja i reż. Kuba Kowalski, scenografia Katarzyna Stochalska, muz. Michał Górczyński, światło Damian Pawella, Teatr Dramatyczny.

„Reżyser Kuba Kowalski nie sprostał złożonej problematyce powieści Niepokoje wychowanka Törlessa Roberta Musila. Sceniczna wersja utworu o przemocy w internacie kadetów raczej nuży i męczy, niż przejmuje” [Janusz R. Kowalczyk, „Rzeczpospolita’ nr 141, 19 czerwca 2007].

 

16 czerwca

ŚMIETNIK Ewy Złotowskiej, reż. autorka, muz. Janusz Sent, słowa piosenek Zbigniew Stawecki, aranżacja Janusz Tylman, scenografia Małgorzata Bursztynowicz, Towarzystwo Teatrum.

„W bajce Ewy Złotowskiej Śmietnik u boku znanych aktorów warszawskich grają też aktorzy niewidzący, a przesłanie tej wzruszającej opowieści jest czyste jak łza: nie wyrzucajcie nikogo na śmietnik. Autorka i reżyserka w jednej osobie, przedstawiając historyjkę o podniszczonych zabawkach i fotelu (w tej roli przezabawny Marian Glinka), które wylądowały na śmietniku, zachęca do wyzwolenia pozytywnej energii, ale też nie przesładza” [Tomasz Miłkowski, „Przegląd” nr 26, 1 lipca 2007].

 

12 czerwca

POLOWANIE NA SZCZURY Petera Turiniego, tłum. Klemens Białek, adaptacja, reż. i scenografia Thomas Harzem, muz. Marcin Ziętek, reż. świateł Piotr Pawlik, Teatr Wytwórnia.

„Harzem czyta Turriniego jako proroka bezkompromisowej miłości, której nawet na dnie, w brudzie i smrodzie wystarcza tylko ta druga osoba. Jej głos, ciało. Kapitalnie gra ten emocjonalny regres, cofanie się do fezy Adama i Ewy Karolina Porcari. Współczesna, ostra, zakłamana i szukająca wrażeń dziewczyna zatraca się w ostatecznym striptizie” [Łukasz Drewniak, „Dziennik” nr 144, 22 czerwca 2007].

 

11 czerwca

SANATORIUM Roberta Górskiego, reż. Adam Sajnuk, Teatr Konsekwentny.

 

10 czerwca

BAJKI Adama Mickiewicza, reż. Aleksandra Ford, Teatr Literacki.

 

9 czerwca

CHŁOPCY Z PLACU BRONI Ferenca Molnára, tłum. Tadeusz Olszański, reż. i adaptacja tekstu Michał Zadara, scenografia Magdalena Musiał, kostiumy Julia Kornacka, choreografia Tomasz Wygoda, światło Ewa Garniec,Teatr Narodowy, scena Teatru Małego.

„Reżyser, znany z rozmaitych kontrowersyjnych spektakli (m.in. o Wałęsie), poradził sobie z adaptacją, ale nieco przesadził ze słodyczą: zdjęcia młodych chłopaków i piosenka Niech żyje bal na koniec to jednak tandeta” [Tomasz Miłkowski, „Przegląd” nr 27, 8 lipca 2007].

„Wtrącanie w opowieść prywatnych wspomnień aktorów z czasów zakładania przed 40 laty Teatru Małego byłoby tylko irytującą dezynwolturą, gdyby nie to, że gmach z teatrem został sprzedany i jedną z najlepszych kameralnych sal widowiskowych w Warszawie zapewne trafi szlag. Znowu zabierają nam plac!” [Jacek Sieradzki, „Przekrój” nr 25, 21 czerwca 2007].

 

3 czerwca

MIŁOŚĆ FEDRY Sarah Kane, tłum. Małgorzata Semil, reż. Julia Pawłowska, scenografia Ula Kusz, kostiumy Zofia de Ines, Teatr Polonia.

„Drastyczny język miał w zamierzeniu rozmontowywać i nieodwracalnie kaleczyć przestrzeń i ludzi. U Pawłowskiej jest tylko kwiatkiem do kożucha. Aktorzy międlą te słowa obojętnie. A Miłość Fedry, która jest przecież sztuką o przekroczeniu tabu, pławi się w wszelkiej emocjonalnej i seksualnej ohydzie, nie przeżyje odcięcia od dosłowności. Nie da się zastąpić przekroczenia ominięciem, unikiem, markowaniem” [Łukasz Drewniak, „Dziennik” nr 138 – dodatek Kultura, 15 czerwca 2007].

 

1 czerwca

TAJEMNICZY OGRÓD Frances Elizy Burnett Hodgson, adaptacja, teksty piosenek i reż. Cezary Domagała, muz., kier. muz. Tomasz Bajerski, scenografia Bożena Pędziwiatr, choreografia Tomasz Tworkowski, animacja Witold Vargas, Teatr Rampa.

„Spektakl mądry, lecz nie moralizatorski, sygnalizujący młodemu widzowi najpiękniejsze wartości jakie człowiek – nie tylko młody – powinien odkrywać i pielęgnować w sobie nie tylko od święta. Młoda widownia okazała się widownią niezwykle wdzięczną” [Ryszard Klimczak, „Dziennik Teatralny” 21 czerwca 2007].

 

NIEBO Andreja Kurejczyka, tłum. Piotr Mitzner, reż. Anna Jadowska, scenografia i kostiumy Kacper Rączkowski, muz. Robert Ciodyk, choreografia Tomasz Borkowski, Teatr Stara ProchOFFnia Warszawa.

 

Leave a Reply