Maj 2009
27 maja
BOEING, BOEING Marca Camolettiego, adaptacja(łac. adaptare = przystosowywać), przystosowanie utworu li... More Bartosz Wierzbięta, adaptacja sceniczna i reż. Gabriel Gietzky, Produkcja Tito Productions, premiera w Teatrze Studio Buffo.
„Fabuła podąża nieśmiertelnymi ścieżkami wydeptanymi już w XVIII w. przez Beaumarchais’go w Weselu Figara, na których drogowskazem jest seks. Nawet liczba bohaterów jest podobna, tam byli hrabia, hrabina, pokojówka, służący, ogrodniczka i paź, tutaj jest polski yuppie, jego kolega, trzy stewardesy i służąca. Rzecz świetnie wyreżyserowana i grana z dużym temperamentem, jednak ozdobą spektaklu jest zaciągająca po wschodniemu służąca Nadia zagrana zjawiskowo przez… Cezarego Kosińskiego” [Bronisław Tumiłowicz, „Przegląd” nr 23, 14 czerwca 2009].
„Serialowe gwiazdy, uroda kobiet i humor podrasowany (jednak z gorszym niż w Shreku skutkiem) przez Bartosza Wierzbiętę niewiele by pomogły temu schematycznemu do bólu dziełku (wyreżyserowanemu w warszawskim Teatrze Studio Buffo przez Gabriela Gietzky’ego), gdyby nie bawiący się swoją rolą Kosiński, który bezwstydnie kradnie kolegom przedstawienie” [Aneta Kyzioł, „Polityka” nr 25 20 czerwca 2009].
26 maja
CAŁOPALENIE Dei Loher, tłum. Dorota Sajewska, reż. Paweł Miśkiewicz, scenografia Barbara Hanicka, dramaturgia(gr. dramatourgia), 1. twórczość dramatyczna, ogół utwo... More Dorota Sajewska, reż. Światła Wojciech Puś, Teatr Dramatyczny.
„Rwana narracja bezskutecznie próbuje przykryć największą wadę tekstu Loher – jego pretensjonalność. Niczego też nie wnosi inscenizacja Miśkiewicza, w której poszatkowanej, szczątkowej narracji odpowiadają fragmenty też dość szczątkowej scenografii, prezentowane kolejno publiczności usadowionej na kręcącej się scenie obrotowej (pomysł kilka miesięcy temu wykorzystany w opolskich Aktorach prowincjonalnych). Dlaczego Całopalenie zostało uznane przez branżowy miesięcznik „Theater Heute” za najlepszą niemiecką sztukę ubiegłego roku – pozostanie zagadką” [Aneta Kyzioł, „Polityka”, 9 czerwca 2009].
23 maja
NIGDY NIE ZAKOCHAM SIĘ Cezarego Harasymowicza, reż. Grzegorz Chrapkiewicz, scenografia Wojciech Stefaniak, kostiumy Dorota Roqueplo, produkcja Makrokoncert, premiera na scenie Teatru Capitol.
„Aktorzy nie potrafią porwać widowni. Nie wspiera ich na scenie reżyseria, której prawie nie widać. Dialogi szeleszczą papierem, emocje wygrywane są sztampowo, Wolszczak i Poniedziałek nie mogąc schować się za efektowną inscenizacją czy wielką obsadą, pozostawieni sami sobie, dobitnie demaskują swój brak umiejętności aktorskich i natrętne posługiwanie się warsztatem w miejsce rzetelnej pracy artystycznej. Efektem jest niskiej jakości spektakl, produkcja obliczona na szybki zarobek przy minimalnym nakładzie kosztów” [Hubert Michalak, „Nowa Siła Krytyczna”, 5 czerwca 2009].
18 maja
MAŁY CHOPIN Michała Rusinka, reż. Jerzy Łazewski, występuje Antoni Barłowski, marionetka i kostiumy Łukasz Kuczyński, muz. Fryderyk Chopin, Teatr Konsekwentny.
Spektakl dla dzieci o młodym Fryderyku, zrealizowany na podstawie książki Michała Rusinka zrealizowany z własnych środków Teatru.
17 maja
TANGO LABORATORIUM, recital Marty Górnickiej – tanga Horatia Piazzolli, aranżacja i kier. muz. Tomasz Filipczak, scenografia Izabela Wądołowska, ruch sceniczny Anna Jankowska-Wiśnios, kostiumy Joanna Kaczyńska, Laboratorium Dramatu(gr. drama), rodzaj literacki (obok epiki i liryki), obejmuj... More.
ONA I ONA wg Augusta Strindberga, adaptacja Krzysztof Szekalski, reż: Artur Urbański, scenografia Iza Toroniewicz, choreografia(gr. choreia = taniec + grapho = piszę), sztuka tworzenia u... More Marysia Stokłosa, muz. Daniel Pigoński, kostiumy Roma Gąsiorowska, światło Krzysztof Krawczyński, Teatr Wytwórnia.
„Chociaż Ona i Ona w warszawskiej Wytwórni inspirowana jest Silniejszą, z tekstem Strindberga ma niewiele wspólnego. Młode aktorki, Karolina Dafne Porcari i Katarzyna Misiewicz-Żurek, opowiadają o sobie. Z ironią i goryczą, bez czułostkowości” [Jacek Wakar, „Dziennik.pl”, 31 maja 2009].
16 maja
(A)POLLONIA Krzysztofa Warlikowskiego, reż. Krzysztof Warlikowski, scenografia i kostiumy Małgorzata Szczęśniak, muz. Paweł Mykietyn, Renate Jett, Piotr Maślanka, Paweł Stankiewicz, songi Renate Jett, reżyseria świateł Felice Ross, dramaturgia Piotr Gruszczyński, Nowy Teatr.
„Warlikowski doszedł do perfekcji w operowaniu technikami narracyjnymi. Rozpędza i wyhamowuje swe opowieści jak chce, łączy dramatyzm z drwiną, drastyczność z liryzmem, oddala i przybliża wydarzenia, jakby scena była teleobiektywem w ręku operatora. Widz pozostaje całkowicie w jego mocy. Jedyna słabość to montaż i brak selekcji. Twórca jakby nie zechciał dostrzec, że jego trzy opowieści (plus mnóstwo narracji epizodycznych) nie tylko nie współbudują jednej koherentnej wypowiedzi, lecz przeciwnie – zdają się wzajem znosić. Ale bo też kłopot nie tkwi w materii teatralnej, tylko myślowej” [Jacek Sieradzki, „Odra” 2009 nr 7-8].
„Spektakl jest pełen pomysłów. To dobrze. Jednak obciążają się one nawzajem, konkurują ze sobą i bezwstydnie zabiegają o publiczność. Do tego stopnia, że można je jedynie pobieżnie przejrzeć. Kroplą przelewającą czarę irytacji była ścieżka dźwiękowa – za dużo tych uczuć” [Margarete Affenzeller, „Der Standard”, 9 czerwca 2009].
„Oryginalna idea rozpłynęła się w morzu pobocznych wątków. Pomysł, aby rozgrywać część scen w toalecie, zwanej „studiem kibel”, z którego prowadzi się transmisję, czyli ukazanie świata jako wychodka, to najwyraźniej porównanie drugiej świeżości” [Tomasz Miłkowski, „Przegląd” nr 35, 6 września 2009].
Spektakl z sukcesem prezentowany w Pałacu papieży podczas festiwalu Awinionie.
NAGRODY:
Warszawski Feliks dla Małgorzaty Hajewskiej-Krzysztofik za drugoplanową rolę kobiecą.
Nagroda Boskiego Komedianta dla Krzysztofa Warlikowskiego podczas festiwalu Boska Komedia w Krakowie.
15 maja
WARIACTWA WEDŁUG CZECHOWA(1860-1904), prozaik i dramaturg rosyjski. Pochodził z ubog... More, dwie jednoaktówki: Niedźwiedź i Oświadczyny, reż. Marcin Kwaśny, Teatr Praski.
14 maja
ZAGROŻONE GATUNKI, Teatr Improwizowany Klancyk, klub Powiększenie.
„Klancyk proponuje niczym nieskrępowaną zabawę skojarzeniami. Trochę w stylu Monty Pythona, który jest jedną z jego inspiracji. Przede wszystkim jednak w ich własnej wymyślonej konwencji, wyśmiewającej bez litości wszystko, ale dającej zdrową terapię śmiechem” [Agnieszka Rataj, „Rzeczpospolita” nr 30 – Po godzinach, 5 lutego 2010].
8 maja
SZTUKA Yashminy Rezy, tłum. Barbara Grzegorzewska, reż. Bożena Stryjkówna, Teatr Ochoty.
1 maja
ROZMOWY W PARKU Brigitte Buc, tłum. Beata Geppert, reż. Romuald Szejd, scenografia Marcin Stajewski, kostiumy Ewa Zaborowska, Scena Prezentacje.
„Największym atutem tego sprawnie i rzetelnie wyreżyserowanego przedstawienia jest gra aktorska. Doskonale poprowadzone są wszystkie postacie. Cóż za wspaniała różnorodność środków wyrazu i temperamentów aktorskich, począwszy od jakże znakomitej Wiesławy Mazurkiewicz, prawdziwej damy sceny (wielki atut tego spektaklu), która obdarzając swą bohaterkę delikatnym, serdecznym uśmiechem, łagodnym gestem, ciepłym sposobem bycia, wzbudza tym samym zaufanie do pozostałych postaci, np. do Suzanne” [Temida Stankiewicz-Podhorecka, „Nasz Dziennik” nr 135, 10 czerwca 2009].
