Przejdź do treści

IV 2009

Kwiecień 2009

 

 

27 kwietnia

DOŚĆ Grupy Rafała Kmity, autor i reż. Rafał Kmita, muz. Bolesław Rawski, ruch sceniczny Jarosław Staniek, scenografia Adam Łucki, premiera na scenie warszawskiego Teatru Capitol.

„Zdolność przeistaczania w różne charakterystyczne postacie, świetne tempo, zespołowość to atuty Grupy, której walory w całej pełni rozkwitają w skeczu poświęconemu radiu. Oto błądząc po stacjach radiowych, aktor prowadzący scenkę sprawia, że surfujemy z nim na falach eteru, a pozostali członkowie Grupy przywołują przed uszy (i oczy) ulubione i nieulubione głosy, typowe komunikaty, stereotypowe teksty i schematyczne intonacje, które pozwalają natychmiast rozpoznawać proweniencję ideową, kulturową i społeczną tej lub innej stacji. Ten skecz to popis warsztatowy o najwyższym stopniu trudności” [Tomasz Miłkowski, „Przegląd”, 24 maja 2009].

 

26 kwietnia

NAR.KOT.YKI Stanisława Ignacego Witkiewicza, reż. Daniel Przastek, scenografia Milena Jaroszek, choreografia Karolina Mikiciak vel Mikita, Jolanta Winiarska, dźwięk, zdjęcia Michał Radochoński, realizacja projekcji Sny Marcin Starzecki, realizacja animacji Krzysztof Fischer, W spektaklu wykorzystano fragmenty Snów Iwana Wyrypajewa a także wiersze Emily Dickinson, Arthura Rimbaud i Michaela Houellebecqa, Koło Naukowe Teatr i Polityka, spektakle w Teatrze Ochoty.

 

25 kwietnia

NA PEŁNYM MORZU/STRIP-TEASE Sławomira Mrożka, reż. Włodzimierz Gołaszewski, scenografia Barbara Gołaszewska, Teatr Go Fundacja Proscenium.

 

24 kwietnia

BIEDNY JA, SUKA I JEJ NOWY KOLEŚ Michała Walczaka, reż. Piotr Jędrzejas, Laboratorium Dramatu.

„Widowisko Piotra Jędrzejasa do tekstu podchodzi, jak się zdaje, z nabożnym szacunkiem, bo grany jest on z całym dobrodziejstwem inwentarza. Efekt? Rzecz, która być może sprawdziłaby się jako rozbudowany skecz, przybrała na scenie rozmiary monstrualne. Trudno w to uwierzyć, ale dramacik na trójkę aktorów ciągnie się jak guma przez bite trzy godziny” [Jacek Wakar, „Dziennik” nr 101 online – dodatek Kultura, 30 kwietnia 2009].

 

MOTYLE SĄ WOLNE Leonarda Gershe’a, tłum. Anna Frąckiewicz, reż. Zbigniew Lesień, scenografia Jolanta Gałązka, Tomasz Kościuszko, muz. Maciej Makowski, produkcja Agencja Produkcyjna Palma, premiera na scenie Teatru Kamienica.

„Reklamowany jako pierwsza komedia romantyczna na deskach teatralnych spektakl okazał się zlepkiem średniej jakości żartów połączonych naciąganą historią miłości niewidomego kompozytora do emanującej witalnością sąsiadki” [Jacek Sobczyński, „Polska Głos Wielkopolski” nr 297, 19 grudnia 2009].

 

18 kwietnia

PERSONA. MARILYN, scenariusz, reż. i scenografia Krystian Lupa, muz. Paweł Szymański, kostiumy Piotr Skiba, współpraca dramaturgiczna Marcin Zawada, projekcje wideo Jan Przyłuski, Teatr Dramatyczny.

„Krystianowi Lupie wśród bełkotu pijanej neurasteniczki udało się odnaleźć temat walki o człowieczeństwo, wydobyć go, oczyścić i pokazać z zatrważającą jasnością” [Joanna Derkaczew, „Gazeta Wyborcza” nr 92, 20 kwietnia 2009].

„Axis mundi staje się w tym spektaklu ciało. Udręczone ciało Marilyn Monroe – Sandry Korzeniak. Ciało-ikona, ubóstwione do granic bluźnierstwa, a równocześnie bezlitośnie gwałcone jako obiekt kultu i własność wspólna, przedmiot zbiorowych fantazji i pożądań. Przez wszystkich” [Anna R. Burzyńska, „Dwutygodnik. Strona Kultury” nr 3, 4 maja 2009].

„Opowieść o tym, że gwiazda filmowa żyje pod presją wielkich oczekiwań, którym nie jest w stanie sprostać, i zarazem nie może realizować własnych ambicji i potrzeb, jest ryczącym banałem. Scena finałowa, która wywołała tyle zachwytu recenzentów, a mianowicie wideokompozycja, w której Marilyn – ikona popkultury płonie żywcem w ogniu, czyli na stosie cudzych wyobrażeń, to metafora podejrzanej jakości” [Tomasz Miłkowski, „Przegląd” nr 35, 6 września 2009].

„Poświęcona Marilyn Monroe Persona uwiera od samego początku. Bycie jej widzem jest w takim samym stopniu fascynujące, jak nieprzyjemne, niekomfortowe. I nie chodzi tylko o przyjemność/strach płynące z bycia podglądaczem, kimś, kto kuchennymi drzwiami dostaje się w obszar prywatnego życia ikony popkultury” [Tomasz Kireńczuk, „Dwutygodnik. Strona Kultury” nr 20 online, 5 stycznia 2010].

 

NAGRODY:

Feliks warszawski za najlepsza role kobieca dla Sandry Korzeniak.

Indywidualna nagroda za role żeńską w konkursie wystawienie współczesnego dramatu polskiego dla Sandry Korzeniak.

Paszport „Polityki” dla Sandry Korzeniak.

 

POLOWANIE NA ŁOSIA Michała Walczaka, reż. Igor Gorzkowski, scenografia Jan Kozikowski, muz. Daniel Pigoński, Teatr Narodowy Scena Studio.

„Nowy spektakl Igora Gorzkowskiego rozczarowuje. Z lekkiego dramatu Michała Walczaka, w którym drzemały ważne pytania i podteksty, na scenie zostało niewiele ponad rodzinną przepychankę” [Przemysław Skrzydelski, „Dziennik” nr 96, 24 maja 2009].

„Nawet tak utalentowany aktor jak Henryk Talar (Romuald) wygłasza swoje dialogi w sposób referatowy. Wiem, że z marnego tekstu trudno wykroić dobry spektakl, ale reżysersko można było podreperować całość” [Temida Stankiewicz-Podhorecka, „Nasz Dziennik” nr 164, 15 lipca 2009].

 

17 kwietnia

KARUZELA MARZEŃ Adama Wojtyszki, Anety Wróbel, reż. i choreografia Janusz Józefowicz, scenografia Andrzej Woron, kostiumy Agnieszka Komornicka, kier. muz. Janusz Stokłosa, Teatr Studio Buffo.

„Cztery kobiety startują w programie telewizyjnym. Zwyciężczyni w nagrodę będzie mogła spełnić swoje największe marzenie. Dlatego panie zrobią wszystko, by osiągnąć cel. Tak w skrócie zarysować można fabułę Karuzeli marzeń – komedii napisanej na zamówienie Teatru Studio Buffo” [j.rz [Julia Rzemek], „Rzeczpospolita” nr 90 – Po godzinach, 17 kwietnia 2009].

 

PIRANIE Z AKWARIUM Ryszarda Marka Grońskiego, reż. Tomasz Mędrzak, scenografia Tatiana Kwiatkowska, Teatr TM.

 

OBRACHUNEK Z BOGIEM wg Władysława Szlengla, scenariusz i reż. Artur Hofman, oprac. muz. Teresa Wrońska, Teatr Żydowski.

Spektakl przygotowany na rocznicę wybuchu powstania w Gettcie Warszawskim.

 

16 kwietnia

NIEKTÓRE GATUNKI DZIEWIC Domana Nowakowskiego, reż. Ewelina Pietrowiak, kostiumy Małgorzata Bursztynowicz, Teatr Kamienica, Mała Scena.

„Ewelina Pietrowiak sprawnie poprowadziła dwójkę aktorów, pomagając im z wątłego literackiego materiału stworzyć w miarę wiarygodne postaci” [Tomasz Mościcki, „Dziennik” nr 101 online – dodatek Kultura, 30 kwietnia 2009].

 

5 kwietnia

MIĘDZY NAMI DOBRZE JEST Doroty Masłowskiej, reż. Grzegorz Jarzyna, scenografia Magdalena Maciejewska, kostiumy Magdalena Musiał, reżyseria światła Jacqueline Sobiszewski, opr. muzyczne Piotr Domiński, Grzegorz Jarzyna, wideo Cókierek&Pani K., prapremiera 26 marca, Schaubühne am Lehninnrer Platz, Berlin, premiera polska TR Warszawa.

„Jarzyna mija się z Masłowską: kanciasty, ciemny, ekscytujący tekst zyskał w jego inscenizacji okrągłą, grzeczną, przyjemną dla oka i ucha formę” [Marcin Kościelniak, Tygodnik Powszechny nr 16, 19 kwietnia 2009].

„Spektakl jest spójny, wartki i dobrze zagrany. Poza wszystkim jednak zaskakuje swego rodzaju przewrotnością, gdyż dyrektor TR Warszawa, rysując na przykładzie świata celebrytów obraz polskich „elit” intelektualno-majątkowych, wyśmiał dużą część z tych wszystkich, którzy od lat stanowią najwierniejszą widownię jego sceny” [Grzegorz Konat, „Przegląd” nr 17, 3 maja 2009].

NAGRODY:

Nagroda im. Konrada Swinarskiego dla Grzegorza Jarzyny za reżyserię przedstawienia pt. T.E.O.R.E.M.A.T. oraz spektaklu Między nami dobrze jest.

Medal im. Stanisława Bieniasza dla najlepszego dramatopisarza festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” dla Doroty Masłowskiej.

Grand Prix dla spektaklu festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona”.

Nagroda Główna IX Ogólnopolskiego Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona” w Zabrzu dla Grzegorza Jarzyny.

Nagrody aktorskie IX Ogólnopolskiego Festiwalu Dramaturgii Współczesnej „Rzeczywistość przedstawiona””w Zabrzu dla grających główne role w spektaklu Aleksandry Popławskiej za rolę Małej Metalowej Dziewczynki i Danuty Szaflarskiej za rolę Osowiałej Staruszki Na Wózku Inwalidzkim.

50. Kaliskie Spotkania Teatralne – Festiwal Sztuki Aktorskiej: Nagroda im. Jacka Woszczerowicza ufundowana przez ZASP dla Danuty Szaflarskiej, wyróżnienie aktorskie dla Aleksandry Popławskiej.

XVI Ogólnopolski Konkurs na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej – nagroda zespołowa dla twórców i realizatorów za najlepsze przedstawienie Konkursu, nagroda za tekst dla Doroty Masłowskiej, za rolę męską dla Adama Woronowicza.

 

4 kwietnia

THE 39 STEPS Johna Buchana, spektakl wg książki Johna Buchana i filmu Alfreda Hitchcocka, adaptacja Patricka Barlowa wg oryginalnego pomysłu Simona Corble i Nobby Dimona, tłum. Elżbieta Woźniak, reż. i oprac. muz. Tomasz Dutkiewicz, scenografia Wojciech Stefaniak, kostiumy Dorota Roqueplo, reż. Światła Olaf Tryzna, Tetra Komedia.

 

LUDZIE I ANIOŁY Wiktora Szenderowicza, tłum. Jerzy Czech, reż. Wojciech Adamczyk, scenografia Marcin Stajewski, kostiumy Anna Englert, Teatr Współczesny.

„Komedia Szenderowicza sprawia, że śmiech często więźnie nam w gardle. Zwłaszcza wówczas – i to największa zaleta tej sztuki – gdy poczynania boskich administratorów łudząco zaczynają przypominać układ stosunków panujących na naszym padole. Ot, zdałoby się, że autorowi wywodzącemu się spod tej akurat szerokości geograficznej łatwiej krytykować władze boskie niż ziemskie (konkretnie: kremlowskie)” [Janusz R. Kowalczyk, „Rzeczpospolita”, 11 kwietnia 2009].

„Tekst idzie wartko, trochę tylko wzbogacony o aluzje do współczesnej Rosji (i nie tylko), a publiczność bawi się wyśmienicie. Choć całość napisana została z przymrużeniem oka, aktorzy na szczęście nie mrugają, dzięki czemu gwarantują widzom dwie godziny zabawy z odrobiną goryczki w tle” [Tomasz Miłkowski, „Przegląd” nr 19, 17 maja 2009 ] .

 

3 kwietnia

ORDONKA Z KAMIENICY, opieka artystyczna Emilian Kamiński, scenariusz Andrzej Leśniewski, kostiumy i scenografia Maryna Wyszomirska, Agnieszka Zawadowska, choreografia Julia Kowen, Teatr Kamienica.

 

JEDNĄ RĘKĄ Joëla Pommerata, tłum. Maryna Ochab i Bogusława Schunert, reż. Anna Smolar, scenografia Magdalena Maciejewska, kostiumy Anna Nykowska, muz. Jan Duszyński, światło Rafał Paradowski, ruch sceniczny Bartłomiej Ostapczuk, Teatr Studio, Malarnia.

„Tekst Pommerata i podążająca za nim nowoczesna, wciągająca inscenizacja Anny Smolar z warszawskiego Teatru Studio stają się zbiorem możliwych układów wydarzeń i konstelacji międzyludzkich – realnych i/lub wyobrażonych” [A.K. [Aneta Kyzioł], „Polityka” nr 16, 18 kwietnia 2009].

„Młoda reżyserka dołożyła starań, aby utrzymać napięcie, ale pozostając wierna dramatowi, musiała widzów wystawić na ciężką próbę niewiadomego. Niepotrzebnie jednak dodała do dramatu obrazki filmowe rzucane na boczną ścianę, co było daremną próbą zmiany sali teatralnej w studio telewizyjne” [Tomasz Miłkowski, „Przegląd” nr 22, 7 czerwca 2009].

 

Leave a Reply