Przejdź do treści

XII 1997

Grudzień 1997

 

 

22 grudnia

MITY GRECKIE wg Oszalałego Heraklesa Eurypidesa, Mitów greckich Roberta Gravesa i Mitów greckich N. Hawthorne’a, scenariusz i reż. Tomasz Konieczny, scenografia Tomasz Wójcik, oprac. muz. Marek Błaszczyk, premiera w Teatrze Kameralnym, Teatr Adekwatny [9 x].

 

21 grudnia

Zmarł Jan Wilkowski.

 

20 grudnia

PRZY STOLE: DŁUGI ŚWIĄTECZNY OBIAD Thortona Wildera, tłum. Franciszek Studnicki, ŚWIADKOWIE ALBO NASZA MAŁA STABILIZACJA, CZĘŚĆ II Tadeusza Różewicza, reż. Maciej Englert, scenografia Marcin Stajewski, Teatr Współczesny, Scena w Baraku [33 x, 2442].

 

„Teksty napisane w różnych epokach i miejscach (dzieli je mniej więcej 30 lat) przez pisarzy o różnych temperamentach i doświadczeniach łączy jednak dość bezwzględna ostrość widzenia związków między ludźmi (…) W dramacie Wildera wstrząsający monolog starej panny przedstawiła Maria Mamona. W dramacie Różewicza dramat obcości małżonków wycieniowali Olga Sawicka i Marek Bargiełowski” [Tomasz Miłkowski, „Trybuna”].

 

18 grudnia

SYLVIA Alberta Ramsdell Gurneya, tłum. Lech Sokół, reż. Zdzisław Wardejn, scenografia Andrzej Trześniewski, Teatr Ochoty [15 x, 441].

 

13 grudnia

GARDEROBIANY Ronalda Harwooda, tłum. Michał Roniker, reż. Krzysztof Zaleski, scenografia Marek Chowaniec, kostiumy Dorota Roqueplo, muz. Wojciech Borkowski, Teatr Ateneum.

 

Gustaw Holoubek wybrał „Garderobianego” na pięćdziesięciolecie swej pracy scenicznej. „Przedstawienia jubileuszowe rzadko się udają. Grzeszą odświętnością. Tym razem jednak Gustaw Holoubek wymknął się okolicznościom. W postaci Sira dał przenikliwy portret wyczerpanego psychicznego aktora, który poza sceną staje się człowiekiem niemal bezradnym. Broni się ucieczką, błaznowaniem, dziecięcymi kaprysami i nagłymi wybuchami entuzjazmu. Partnerujący mu Marian Kociniak pokazał innego, prawdziwego człowieka teatru, zainfekowanego jego dwuznaczną wielkością i kłamstwem. Pozostając w cieniu mistrza, niepostrzeżenie staje się jego alter ego, a w wyobraźni, kto wie, czy nie mistrzem” [Tomasz Miłkowski, „Trybuna” nr 295, 19 grudnia 1997].

 

„Angielski dramaturg jest obecnie jednym z najpopularniejszych na świecie autorów, grywanym także na scenach o profilu komercyjnym. Pisze sztuki dobrze skrojone, które wymagają od reżysera i aktorów ogromnej precyzji. Niestety, zabrakło je benefisowemu spektaklowi. Dramat został skrócony do dwugodzinnego widowiska, które rozpada się na kolejne epizody. Przedstawieniu zabrakło przed wszystkim głębi psychologicznej” [Jacek Cieślak, „Rzeczpospolita” 1997 nr 291].

 

ADAM MICKIEWICZ… ŚMIESZY, TUMANI, PRZEPRASTRASZA… czyli POWRÓT DZIADÓW, scenariusz i reż. Piotr Cieślak, kier. muz. Jerzy Satanowski, kostiumy Irena Biegańska, choreografia Emil Wesołowski, spektakl grany w Teatrze Dramatycznym, przygotowany z okazji Roku Mickiewiczowskiego jako Gala Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu [13 x].

 

OSTATNIE UKRZESŁOWIENIE Doroty Brodowskiej, zdarzenie nieteatralne, scenariusz Dorota Brodowska wg Andrzeja Wróblewskiego, reż. i scenografia Dorota Brodowska, muz. Wojciech Konikiewicz, Teatr Rozmaitości [4 x, 158].

 

Mimo że nazwane przez autorkę „nieteatralnym”, zdarzenie bardzo teatralne „inspirowane twórczością Andrzeja Wróblewskiego, artysty malarza tragiczne zmarłego w Tatrach 40 lat temu.(…) Doskonałym mistrzem ceremonii był Mirosław Zbrojewicz, jakby żywcem wyjęty ze słynnego obrazu Ukrzesłowienie, przemykający się w zapadających co chwila ciemnościach jak kot, aby zaskoczyć widzów nagłym pojawieniem się w innym miejscu. Prowadził wędrówkę (dosłownie) widzów przez świat poszukiwań legendarnego artysty” [Tomasz Miłkowski, „Trybuna”, 30 stycznia 1998].

 

12 grudnia

PIERWSZA MŁODOŚĆ, Christiana Giudicelli, tłum. Dorota Żołnierczyk, reż. Bogdan Augustyniak, scenografia Xymena Zaniewska, Mariusz Chwedczuk, muz. Jan Zawierski, układ tańców Zofia Rudnicka, Teatr na Woli [24 x].

 

„Duet Seniuk-Saretok budzi żywe emocje, czyniąc widownię wspólnikami spisku przeciw odrzucaniu starzejących się samotnych kobiet, przeciw okrucieństwu dzieci i obojętności świata” [Tomasz Miłkowski, „Trybuna”, 7 kwietnia 1998].

 

KSIĘŻNICZKA ELFÓW, scenariusz i reż. Sławomir Krawczyński, scenografia Urszula Kubicz-Fik, muz. Krzysztof Palczewski, współpr. prod. Mirosław Pawłowski, Teatr Rozmaitości [10 x, 2222].

 

5 grudnia

ZWIERZĘTA PANA DOLITTLE Jerzego Bielunasa, wg Hugha Loftinga, reż. Jerzy Bielunas, scenografia Elżbieta Terlikowska, muz. Tomasz Łuc, choreografia Jarosław Staniek, kier. muz. Jacek Bończyk, Teatr Rampa [62 x, 18494].

 

 

Leave a Reply