Przejdź do treści

IV 1997

Kwiecień 1997

 

 

28 kwietnia

KONFRONTACJA Billa C. Davisa, tłum. i adapt. Katarzyna Skawina, reż. Zdzisław Wardejn, scenografia Marcin Stajewski, kostiumy Ewa Zaborowska, Scena Prezentacje.

 

26 kwietnia

POLITYKA Włodzimierza Perzyńskiego, reż. Jan Bratkowski, scenografia Anna Sekuła, oprac. muz. Wit Zawirski, Teatr Polski [27 x].

 

20 kwietnia

RODZINKA, recital Marty Dobosz, Teatr Dramatyczny, IV Scena.

 

19 kwietnia

BALLADA O BRUNATNYM TEATRZE Glika Hirsa, oprac. tekstu Ryszard Marek Groński, reż. Gołda Tencer, Szymon Szurmiej, dekoracje Marian Stańczak, oprac. muz. Ryszard Sielicki, Janusz Tylman, choreografia Tomasz Tworkowski, kier. muz. Teresa Wrońska, Teatr Żydowski [2 x].

 

12 kwietnia

WIŚNIOWY SAD Antona Czechowa, tłum. Jerzy Jarocki, reż. Leonid Hajfec, scenografia Wiesław Olko, kostiumy Irena Biegańska, choreografia Małgorzata Jóźwiak, Teatr Dramatyczny [12 x].

 

„Wieli reżyserów postarzało Raniewską, by podkreślić tragiczny wymiar jej powrotu do wiśniowego sadu, azylu dzieciństwa po miłosnym zawodzie i finansowej katastrofie. Raniewska Danuty Stenki jest pełna energii i wiary w życie, może tylko za dużo pali” [Roman Pawłowski, „Gazeta Wyborcza” 1997 nr 89].

 

„Przedstawienie przygotowane przez rosyjskiego reżysera było zupełnie nieudane. I proszę mi wierzyć, że nie złe recenzje najbardziej bolały, bo aktor wie, kiedy daje plamę, Najgorsze było to, ze musiałam wciskać ten kit publiczności co wieczór” [Danuta Stenka w rozmowie z Krzysztofem Demidowidowiczem, „Film” 2003 nr 4].

 

10 kwietnia

COCTAIL PARTY Thomasa Stearnsa Eliota, tłum. Wiesław Juszczak, reż. Maciej Prus, scenografia Zofia de Ines, Teatr Polski, Scena Kameralna [24 x, 3922].

 

„W tym Cocktail-Party nie ma wiersza, nie ma niezwykłych postaci, nie ma postaci w ogóle. Została tylko proza pozbawiona wdzięku, dowcipu, puent, których sporo w oryginale, słychać tylko sztywną, konwencjonalną, mdłą mowę, jakby tylko taka mowa obowiązywała w wyższych sferach angielskich, jakby w prawdziwie angielskim salonie nie wypadało być postacią, jakby prawdziwie angielska uprzejmość wymagała, aby w towarzystwie być nikim” [Jerzy Adamski, „Wiadomości Kulturalne” nr 19, 11 maja 1997].

 

5 kwietnia

GOŁA BABA, monodram Joanny Szczepkowskiej, reż. Agnieszka Glińska, scenografia Magda Maciejewska, Teatr Powszechny, Mała Scena [18 x, 2530].

„Szczepkowska umiejętnie połączyła refleksje nad nieuchronną przemijalnością świata kultury wysokiej i agresywnej ekspansji świata kultury niskiej. Tego, co namacalnie wszechobecne i najkrótszą drogą wkupujące się w łaski widza. Świata już nie popkultury i nie show biznesu nawet, lecz trywialności, złego smaku, jarmarku i hucpy. Jaskrawość zestawienia nie jest tu jedynie retorycznym ozdobnikiem” [Janusz R. Kowalczyk, „Rzeczpospolita” nr 81, 7 kwietnia 1997].

4 kwietnia

ZA ROK O TEJ SAMEJ PORZE Bernarda Slade’a, tłum. Antoni Marianowicz, reż. Barbara Sass, dekoracje Marcin Stajewski, kostiumy Ewa Zaborowska, oprac. muz. Małgorzata Przedpełska, Teatr na Woli [19 x, 3054].

 

ĆWICZENIA Z ANIOŁEM Tomasza Łubieńskiego, reż. Piotr Ziniewicz (AT), scenografia Joanna Nowak, muz. Paweł Kolenda, premiera w Akademii Teatralnej 19 grudnia 1996, Teatr Ochoty [6 x].

 

 

 

Leave a Reply